We wrześniu 1945 roku do Lidzbarka Warmińskiego przybyła Irena Kwinto. Dzień był słoneczny, więc po wyjściu z pociągu udała się by poznać miasto. Zabytkowe budowle podświetlone promieniami słońca, dużo zieleni i kwiatów sprawiły, że od pierwszego zetknięcia się z miastem pozostała pod jego urokiem. W swojej wędrówce uliczkami Lidzbarka dotarła również nad Łynę, gdzie z pobliskich krzaków wyszła jej naprzeciw chmara dzieci. Różnojęzycznymi okrzykami dawały do zrozumienia, że są głodne. Skąd się tam wzięły, trudno było dociec.
- Nie mogłam zapomnieć tych tragicznych oczu i bardzo chciałam coś dla dzieci zrobić, ale co? Uświadomiłam to sobie dopiero wtedy, gdy zamieszkała u mnie tutejsza dziewczynka. Pewnego razu bawiąc się z moimi synami opowiedziała im, dokazując przy tym - jak to dziecko - tutejszą baśń. To właśnie podsunęło mi myśl, że powinnam zainteresować się folklorem Warmii i Mazur. Dokładniej, że powinnam zebrać tutejsze baśnie i legendy, żeby uchronić je od zapomnienia.
22.09.1974 roku w Warszawie uchwałą Kapituły Orderu Uśmiechu przyznano Irenie Kwinto Order Uśmiechu.
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
