Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowiadania Enriquez płoną w wyobraźni. Są tak dobrze przemyślane, szczegółowo rozpisane i niepokojące, że czytałam maksymalnie dwa dziennie. Szkoda, by coś tak dobrego, kończyło się tak szybko. W jej pisaniu jest wiele zabobonów, ludowych wierzeń, majaków sennych, rzuconych czarów, które karmią wyobraźnię. Rozmywają się pomiędzy prawdą a brutalnością argentyńskiej rzeczywistości, którą autorka tutaj przemyca. Bo Mariana „straszy” śmiałością, mieszaniną codziennych horrorów ze społeczną diagnozą. Nie ma wytchnienia dla jej bohaterek. Skaczą z wysokością, topią się. Są nawiedzone, nienawidzone, pomylone, zrujnowane, co czyni je wszystkie tym bardziej hipnotyzującymi. Do dziś czuję się całkowicie opętana tą znakomitą argentyńską prozą. Zawsze polecam podróże literackie po różnych kontynentach i zmianę perspektywy, temperamentu pisania oraz tematyki, które gwarantują kraje takie, jak Argentyna. „Jednak my pragnęłyśmy zobaczyć ją zrujnowaną, bezradną, załamaną. Bo Silvia zawsze wiedziała więcej; jeśli któraś z nas odkrywała Fridę Kahlo, och, ona zdążyła już zwiedzić jej dom w Meksyku, z kuzynem, zanim zaginął. Jeśli próbowałyśmy jakiegoś nowego dopalacza, ona już wcześniej przedawkowała tę samą substancję. Jeśli odkrywałyśmy jakąś kapelę, która nam się spodobała, ona już przestała być fanką tej grupy. Nienawidziłyśmy tego, że ma proste, ciężkie, czarnusieńkie włosy ufarbowane na kolor, którego nie mogłyśmy znaleźć w żadnym normalnym salonie fryzjerskim. (…) Nienawidziłyśmy tego, że zawsze ma pieniądze na jeszcze jedno piwo, jeszcze jedną działkę, jeszcze jedną pizzę…”