Jesteśmy społecznością, która kocha książki

WOW. Sięgając po tę książkę nie spodziewałam się, że będzie ona aż tak dobra. Fenomenem ona nie jest, owszem, ale biorąc pod uwagę fakt, że Sandra Orzelska zaczęła ją pisać mając ledwie 13 lat... Stworzyć bardzo dobrą książkę w tak młodym wieku?! Myślę, że niewiele osób dałoby radę. Mniej, niż niewiele. Owszem, ma ona wady, ale nie przeszkadzają one w czytaniu, co jest ogromnym plusem. Nawet po wyłapaniu zdają się być nieistotne. Dzieje się tak chyba przez emocje, które wywołuje ta książka. Nawet gdy przerwałam czytanie w mało ważnym dla fabuły momencie, zaraz chciałam wrócić do lektury, by dowiedzieć się, co będzie dalej. Jeśli chodzi o książki, to jedynie chyba te autorstwa Sarah J. Maas jak dotąd wywołały u mnie więcej ekscytacji i były dla mnie bardziej pociągające (trzeba przyznać, że debiutancka powieść Sarah J. Maas, "Szklany tron", była lepsza od "Siły wiary"). Jednak tak bardzo chciałam czytać tę pozycję, że nie zwracałam większej uwagi na błędy. W książce występuje dosyć popularny wątek, jeśli chodzi o fantasy- zwyczajna nastolatka spotyka super przystojnego chłopaka, który okazuje się być magicznym stworzeniem z innego świata. Ale jest tu mała różnica- Rose nie poznała Damona w realu. Kilka lat przed rozpoczęciem akcji w książce w nieznany sposób (podejrzewała, że tobze względu na swoją silną wiarę w magiczne światy i postacie oraz chęć, by spotkała ją przygoda taka jak przeżywają bohaterki jej ukochanych książek fantasy) wciągnęła go do swojego snu i od tamtego czasu spotykali się niemal co noc. Damon na początku nie był z tego zadowolony. Jego zdaniem to Rose była uzależniona od spotkań z nim. Kłócili się przy każdej rozmowie. Rose nie wierzyła, że chłopak naprawdę istnieje, mimo, że bardzo ją irytował. Jednak pewnego razu Damon zjawił się w ludzkim świecie, by uratować ją przed Luke'iem na imprezie. Niestety, Luke postanowił zemścić się, i w tym celu sprowadził Rose do altany przy jeziorze. Po krótkiej rozmowie wrzucił ją do wody. Rose nie umiała pływać. Topiąc się, znów spotkała się w się w swoim umyśle z Damonem, który myślał, że dziewczyna nie będzie w stanie wypłynąć na powierzchnię i utopi się. Na szczęście w ostatniej chwili uratuje ją jej przyjaciel- Olivier. Okarze się jednak, że Rose nie pamięta już swoich snów i Damona. Tak mniej więcej wygląda początek książki. Akcja dzieje się w trzech światach- Ludzkim Świecie (czyli na Ziemi),Świetlnej Krainie oraz Ruinach. Dwa ostatnie są tak jakby odpowiednikami Nieba i Piekła. Jak można się domyślić, Damon podróżuje między wszystkimi trzema, a Rose pozostaje cały czas na Ziemi (z jednym wyjątkiem na końcu książki). Jednak te światy fantasy różnią się od tych, o których czytamy w innych książkach. Magiczne światy zazwyczaj zdają się być wyrwane ze średniowiecza bądź nowożytności i mają one niewiele elementów związanych ze współczesnością. Jednak w "Sile wiary" Świetlna Kraina przypomina nasz świat, a Ruiny powojenne pogorzelisko. Są tam telefony komórkowe, samochody czy asfalt. Książka jest pisana w narracji pierwszoosobowej z perspektywy dwóch postaci- Rose i Damona. Na początku wolałam części z punktu widzenia Rose (Damon moim zdaniem zbyt dużo czasu spędzał w Świetlnej Krainie, gdzie rozmawiał wiele z Peterem, za którym od początku nie przepadałam). Zmieniło to się jednak gdy pojawił się Nicholas (więcej napiszę o tym na końcu opinii). Denerwowało mnie, że Rose tak się do niego śliniła. Jak ktoś czytał to wie, o co mi chodzi. W skrócie- świetna książka, która wciąga i pomaga oderwać się od rzeczywistości. Idealna dla tych, którzy lubią fantasy i zawsze starają się odgadnąć, czym autorka zaskoczy nas na następnej stronie (raz się uda, a raz nie). POLECAM. Na koniec jeszcze mała część ze spoilerami: Gdy pojawił się Nicholas, a Rose zaczęła się w nim zakochiwać, uznałam to za podejrzanie dziwne. W końcu to Damon był jek przeznaczony i naprawdę ją kochał. Szybko odkryłam, że są oni do siebie BARDZO podobni i że niemal tak samo traktują Rose, np. obydwoje nazywają ją "Słońce" czy okrywają ją swoją kurtką, gdy jest zimno. Mogłabym jeszcze długo wymieniać, ale wiadomo, o co chodzi. Szybko domyśliłam się, że Nicholas jest Jednym z Nich, i że może mieć jakiś związek z klątwą, ale nie rozwiązałam do końca tej zagadki. Mimo to odetchnęłam z ulgą, gdy dowiedziałam się, że Nicholas dzięki kopii magicznego naszyjnika, który nosił Damon, miał te same cechy co on i tylko dzięki temu Rose się w nim zakochała. Bo tak naprawdę kochała Damona, któremu od początku kibicowałam. Za to bardzo zaskoczyła mjie Chloe- najpierw wiadomość, że jest Jedną z Nich. Tego się nie spodziewałam. Później fakt, że jest tak naprawdę Alex- przyjaciółką Damona z dzieciństwa. Ale gdy dowiedziałam się, że była z Luke'iem i ma zamiar zabić Rose, to było już za wiele jak dla mnie. Sandra Orzelska naprawdę potrafi zaskoczyć. Zdziwiło mnie, gdy do miejscowości Rose przeprowadzili się jej przyjaciele- Olivier, Patty i Chloe. Tej ostatniej się nie dziwię, w końcu pochodziła z innego świata, więc na Ziemi mogła mieszkać wszędzie, ale pozostali? To byli zwykli ludzie i dziwne, że ich rodzice zgodzili się na przeprowadzkę tylko po to, by mogli być z ukochaną przyjaciółką. Ten szczegół zdenerwował mnie chyba najbardziej. Zastanawia mnie, jak nazywa się gatunek do którego należy Damon. On i jego pobratymcy zawsze mówią o swoich "Jeden z Nas". Ciekawe... Jak to możliwe, że Patty, która kochała Oliviera i Nicholas, który kochał Rose przespali się ze sobą? Patty jeszcze rozumiem, mogła być na tyle pijana, że nie wiedziała, co robi, ale Nicholas? On był stuprocentowo trzeźwy. Peter okazał się być prawdziwym draniem. Wiedział jak Damon bardzo kocha Rose, ale mimo to rzucił na nią klątwę, by zapomniała o jego bratanku, zadbał o to by przydzielono jej Nicholasa jako ochroniarza i by ten nosił kopię naszyjnika, dzięki której był taki jak Damon i Rose się w nim zakochała (myśląc, że kocha Nicholasa, choć tak naprawdę kochała Damona),a na koniec pozwolił Chloe ją zamordować! Jak dobrze, że Lara zdąrzyła to odkryć... Ciekawe, czy książka będzie miała kontynuację. Jak dotąd żadna nie wyszła, ale po lekturze tej pozycji można wywnioskować, że takowa się pojawi. Chodzi oczywiście o to, że Damon jest ostatnim potomkiem, który ma połączyć Świetlną Krainę i Ruiny, a także o fakt że Nicholas jednak naprawdę kocha Rose, mimo że ta kocha Damona i teoretycznie są już pod koniec książki parą. Według mnie w tym przypadku kontynuacja jest niemal niezbędna. Na sam koniec przepraszam jeszcze za to, że moja opinia jest tak nieskładna i chaotyczna, ale dopiero skończyłam czytać "Siłę wiary" i nie poskładałam do końca myśli. Dziękuję wszystkim, którym udało się dotrwać do tego momentu.