Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poezja miłości i śmierci. Szalenie autotematyczna, intymna, czasami już nie odważna, a wręcz ekshibicjonistyczna. Niemniej - doskonała. Formalnie wytworna, wręcz prozatorska, a treściowo dotykająca. Bardzo spójny zbiór, na swój sposób kronikarski, uwidaczniający życie emocjonalne bohaterki (autorki?) zasadniczo opowiadającej nam tą poezją jakiś wyimek swojej biografii naznaczonej właśnie tymi dwoma, wyżej wspomnianymi piętnami - miłością i śmiercią. Miłość w "(Po)równaniach" jest bardzo erotyczna, przy tym zaś wysmakowana i zmysłowa, zaś oblicze śmierci w zbiorze jest zaskakujące i niecodzienne - zarówno poprzez bardzo bliskie z nią spotkanie jak i niezwyczajność tego przemijania. I jak wskazuje tytuł swoimi "wieloma niewiadomymi", jak pisze Leszek Żuliński w posłowiu "w tych wierszach idzie raczej o układanie relacji między dodawaniem i odejmowaniem". To one - odejmowanie i dodawanie (miłość i śmierć?) są kluczem do tego zbioru i nadają mu ów szczególny ton. Zwykle robię to oceniając poezję, ale tym razem nie jestem w stanie wyszczególnić tych wierszy które zafascynowały mnie najbardziej, będą to bowiem prawie wszystkie, na palcach jednej ręki mógłbym policzyć te, które mniej przypadły mi do gustu. Jedno jest więc pewne - po lekturze "(Po)równań" wiem, że będę śledził poczynania autorki i na pewno sięgnę do innych jej dzieł bo niewątpliwie są tego warte. Świetna poezja do której chcę wracać.