Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dodatkowe gwiazdki za pracowitość i wytrwałość, ale kilka odjąć należy za bardzo skrótowe potraktowanie Dead Can Dance. Kluczowe płyty (Within the Realm... i Serpent's Egg) potraktowano zdawkowo - po pół strony. Rozumiem, że dla samej wytwórni i dla kształtowania się jej brzmienia najważniejsze było Cocteau Twins, a DCD trudno nawet zakwalifikować jako muzykę rockową. Ale to tym bardziej ciekawe - jak wyglądały ich koncerty (ja byłem tylko na jednym...),kto był supportem (niby gdzieś tam o tym wspomniano, ale mało). W sumie książka do połowy jest fascynująca, kiedy opisuje najlepsze lata 4AD, a od połowy robi się nużąca - Pixies i spółka nigdy mnie specjalnie nie obchodziły, no i zaczęła się jazda w dół: depresje, problemy psychiczne i interpersonalne, a przy tym - skoro pieniędzy coraz więcej - coraz więcej coraz mocniejszych narkotyków. Jednak parę rzeczy po 4AD zostanie - DCD jako zjawisko jedyne w swoim rodzaju (OK, jestem zaślepiony - od prawie 30 lat...),ale jeszcze i parę innych zespołów.