Najnowsze artykuły
- ArtykułyTu streszczenia nie wystarczą. Sprawdź swoją znajomość lektur [QUIZ]Konrad Wrzesiński5
- ArtykułyCzytamy w weekend. 10 maja 2024LubimyCzytać339
- Artykuły„Lepiej skupić się na tym, żeby swoją historię dobrze opowiedzieć”: wywiad z Anną KańtochSonia Miniewicz1
- Artykuły„Piszę to, co sama bym przeczytała”: wywiad z Mags GreenSonia Miniewicz1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Klemens Junosza
Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Klemens_Junosza
Znany jako: Klemens SzaniawskiZnany jako: Klemens Szaniawski
17
7,0/10
Pisze książki: klasyka, literatura obyczajowa, romans, literatura piękna, powieść przygodowa, poezja
Urodzony: 23.11.1849Zmarły: 21.03.1898
Powieściopisarz, nowelista i felietonista polski.
Syn Władysława, podprokuratora sądu, i Leontyny z Brodowskich (zm. 1855). Wcześnie utraciwszy rodziców uczył się u pijarów w Łukowie, następnie w Siedlcach (1862—1865). Wskutek trudnych warunków materialnych szkoły nie ukończył, lecz wrócił do Lublina, gdzie kilka lat pracował w Izbie Obrachunkowej.
Po r. 1875 zamieszkał w Warszawie, zajmował się pracą literacką i dziennikarstwem, a także zarządzał majątkiem rodzinnym w Woli Korytnickiej pod Węgrowem. W l. 1877—1883 był sekretarzem redakcji dziennika „Echo“, potem członkiem redakcji „Wieku“. Przez jakiś czas redagował „Wędrowca“ oraz wydawnictwo „Biblioteka Dzieł Wyborowych“. Mieszkając w Warszawie utrzymywał łączność z Lublinem. Liczne teksty opublikował w „Gazecie Lubelskiej“ i „Kalendarzu Lubelskim“.
Ożeniony w r. 1875 z córką lubelskiego rejenta Karoliną (Zofią) Piasecką, miał z nią syna. Ona również była literatką, zamieszczała opowiadania w czasopismach lubelskich i warszawskich; w „Kalendarzu Lubelskim“ opublikowała sztukę dla dzieci i powieść dla dorastających panien (Teatr dla dzieci, Nacię — obie w 1896 r.). Zmarł na gruźlicę 21 III w sanatorium w Otwocku. Czyniąc zadość jego woli pochowano go przy grobie matki na cmentarzu w Lublinie przy ul. Lipowej (kwatera 18b).
Rodzinne miasto urządziło pisarzowi uroczysty pogrzeb, który stał się wielką manifestacją ludności i został opisany przez liczne czasopisma polskie. Jeszcze w tym samym 1898 r. na grobie Szaniawskiego stanął okazały i oryginalny pomnik według projektu budowniczego W. Krzesińskiego. Wykonany w zakładzie kamieniarsko-rzeźbiarskim A. S. Timmego w Lublinie, miał kształt zwieńczonej półkoliście kapliczki. Czołową ścianę zdobiły atrybuty pisarskie: pióro i gałązka laurowa, wyżej w arkadowej wnęce umieszczone zostało popiersie portretowe Szaniawskiego dłuta Ludwika Pyrowicza.
W Lublinie na osiedlu Wieniawa istnieje ulica jego imienia. Jego imieniem nazwano również jedną z ulic w krakowskiej dzielnicy Łagiewniki.
Syn Władysława, podprokuratora sądu, i Leontyny z Brodowskich (zm. 1855). Wcześnie utraciwszy rodziców uczył się u pijarów w Łukowie, następnie w Siedlcach (1862—1865). Wskutek trudnych warunków materialnych szkoły nie ukończył, lecz wrócił do Lublina, gdzie kilka lat pracował w Izbie Obrachunkowej.
Po r. 1875 zamieszkał w Warszawie, zajmował się pracą literacką i dziennikarstwem, a także zarządzał majątkiem rodzinnym w Woli Korytnickiej pod Węgrowem. W l. 1877—1883 był sekretarzem redakcji dziennika „Echo“, potem członkiem redakcji „Wieku“. Przez jakiś czas redagował „Wędrowca“ oraz wydawnictwo „Biblioteka Dzieł Wyborowych“. Mieszkając w Warszawie utrzymywał łączność z Lublinem. Liczne teksty opublikował w „Gazecie Lubelskiej“ i „Kalendarzu Lubelskim“.
Ożeniony w r. 1875 z córką lubelskiego rejenta Karoliną (Zofią) Piasecką, miał z nią syna. Ona również była literatką, zamieszczała opowiadania w czasopismach lubelskich i warszawskich; w „Kalendarzu Lubelskim“ opublikowała sztukę dla dzieci i powieść dla dorastających panien (Teatr dla dzieci, Nacię — obie w 1896 r.). Zmarł na gruźlicę 21 III w sanatorium w Otwocku. Czyniąc zadość jego woli pochowano go przy grobie matki na cmentarzu w Lublinie przy ul. Lipowej (kwatera 18b).
Rodzinne miasto urządziło pisarzowi uroczysty pogrzeb, który stał się wielką manifestacją ludności i został opisany przez liczne czasopisma polskie. Jeszcze w tym samym 1898 r. na grobie Szaniawskiego stanął okazały i oryginalny pomnik według projektu budowniczego W. Krzesińskiego. Wykonany w zakładzie kamieniarsko-rzeźbiarskim A. S. Timmego w Lublinie, miał kształt zwieńczonej półkoliście kapliczki. Czołową ścianę zdobiły atrybuty pisarskie: pióro i gałązka laurowa, wyżej w arkadowej wnęce umieszczone zostało popiersie portretowe Szaniawskiego dłuta Ludwika Pyrowicza.
W Lublinie na osiedlu Wieniawa istnieje ulica jego imienia. Jego imieniem nazwano również jedną z ulic w krakowskiej dzielnicy Łagiewniki.
7,0/10średnia ocena książek autora
66 przeczytało książki autora
32 chce przeczytać książki autora
3fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Pająki (Obrazki z życia warszawskiego) i Czarne błoto (Pająki wiejskie)
Klemens Junosza
8,5 z 8 ocen
25 czytelników 3 opinie
2018
Najnowsze opinie o książkach autora
Pająki (Obrazki z życia warszawskiego) i Czarne błoto (Pająki wiejskie) Klemens Junosza
8,5
Sądzę że warto przeczytać, Klemens Junosza w swoich książkach głównie opisywał wątki żydowskie tamtych czasów w różnych warstwach społecznych, dla osób lubiących tą tematykę myślę ze jest to do bardzo dobra lektura. Sądzę ze powinno być więcej nowych wydań tego typu książek, bo zostają one zapomniane, i pamięć o wielu Polskich mniej znanych autorach również.
Froim Klemens Junosza
7,8
Pewne podlaskie miasteczko nawiedzają pożary, takie że płoną wszystkie domy oprócz jednego. Mówiono, że jest on nienaruszalny przez pożar, gdyż w nim świętował Paschę pewien mądry, sławny rabin. Ze względu na dużą wartość nieruchomości spowodowana niepodatnością na pożary, każdy chciał posiadłość kupić, jednak jej obecny właściciel - Żyd Froim, nie chciał nikomu swojego domu sprzedać za żadne pieniądze. Narrator i główny bohater opowiadania ma możliwość zatrzymać się u Froim na nocleg, poznać tego wyjątkowego, bogobojnego człowieka i jego filozofię życia. Ze względu na rozważania filozoficzne pobudzające do refleksji opowiadanie jest ponadczasowe.