Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie miałam w ogóle zamiaru czytać tej książki, nie moje klimaty za bardzo, ale podczas kartkowania wpadł mi w oko jeden fragment, który mnie zaciekawił. Przeczytałam ją więc... Tytuł oczywiście bardzo chwytliwy, we wstępie obiecują złote góry, treść zasadniczo rozczarowuje... Ja mam w sumie problem z samą ideą tego poradnika, zawartą już w samym tytule – to tak jakby stosunki międzyludzkie były wyłącznie polem rywalizacji i manipulacji, zdobywania władzy i przewagi. I trzeba być sprytniejszym od innych, żeby się „nie dać”, a rozszyfrowanie kogoś jest źródłem satysfakcji (takiej dość złośliwej). Ale nawet pominąwszy już ten aspekt stwierdzam, że rzeczy opisane w tej książce są dość oczywiste i nawet jeśli nie umiemy tak ich ponazywać i wyodrębnić, to intuicyjnie je wyczuwamy i stosujemy. Poza tym we wstępie autor pisze, że w książce nie będzie o sposobie składania rąk czy wiązania sznurowadeł – no nie ma, ale za to jest o patrzeniu w górę i w lewo albo w dół i w prawo. I czym to się różni? To ten sam poziom. W drugiej połowie książki mamy mnóstwo o samoocenie i jej wpływie na zachowanie. Autor stosuje (mam wrażenie) własne definicje pojęć: „poczucie wartości, „pewność siebie”, które rozróżnia. Według niego poczucie wartości bierze się z robienia tego, co właściwe, zamiast schlebiania zachciankom. Szczególnie ta część została napisana z takimi pretensjami do bycia nauką ścisłą, niemalże równaniem matematycznym z czterema zmiennymi. Nie odpowiada mi taki sposób uprawiania psychologii, ona nauką ścisłą po prostu nie jest, a tutaj musimy się zadowolić wrzucanymi od czasu do czasu stwierdzeniami, że coś jednak nie jest „na pewno” albo „prawdopodobnie tak się stanie”. W ogóle miałam cały czas wrażenie takiego oscylowania między mówieniem, że coś jest pewne i ja wam zaraz dam prosty sposób na stwierdzenie tego, a przyznawaniem, że jednak mogą być inne przyczyny i okoliczności, które na dane zachowanie wpłyną. Nie podobał mi się ogólny styl, w jakim książka została napisana, mam ochotę powiedzieć, że jest „męski”, heh. Jakby sztywny, techniczny. Poza tym taki poszatkowany, brak mu płynności i przez to nie najlepiej się czyta. Jest mnóstwo przykładów, ale to wszystko jest takie zdawkowe, w sumie jak same nazwy rameczek sugerują: „stopklatka” oraz „krótkie ujęcie”. Według mnie zaprezentowane w tym poradniku techniki mogą się przydać jedynie przy krótkotrwałych relacjach z ludźmi – tak jak podano w przykładach: dla różnego rodzaju sprzedawców, przesłuchujących, graczy w pokera, relacjach szef-podwładny, na pierwszej randce... Nie znajdziemy tutaj informacji, co zrobić, kiedy już wiemy, z takim typem człowieka mamy do czynienia, zabawa kończy się na odkryciu, czy ktoś kłamie czy nie albo na próbie przewidzenia jakiegoś konkretnego zachowania: podpisze tą umowę czy nie, kupi czy nie kupi itp. Książka może bardziej przypaść do gustu osobom lubiącym psychologię społeczną, którym podobało się „Wywieranie wpływu na ludzi” Cialdiniego (chociaż tamta książka jest lepiej napisana). mniej