Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Czy teraz pisze się jeszcze takie książki? O takiej subtelności i takiej sile, tak ogromnej szlachetności i zarazem pełne tak niezmierzonej goryczy?". Owszem. Powieść Hatziantniou jest tego najlepszym przykładem. Niespieszna, liryczna, pełna nostalgii podróż przez fabułę, która rozwija się tak, by czytelnik mógł dobrze wszystkiemu się przyjrzeć, intensywnie poczuć, dokładnie usłyszeć i zastanowić się. Powieść, w której obok bohaterów - ludzi, równolegle swe losy opowiada nam bohaterka - Sycylia. Jej historia, jej kultura, jej architektura, jej smak i jej zapach. I cykady. To opowieść pełna greckiej filozofii, ale i prostych myśli zwyczajnych ludzi. Ludzi, którzy minęli i ludzi, którzy nadal są. Doktor Pauzaniasz czuł, że jego życie dobiega końca. Czas, który mu pozostał, pragnął spędzić na uporządkowaniu notatek i spisaniu kroniki swej starożytnej ojczyzny oraz losów podziwianego przez niego filozofa Empedoklesa. Chciał spełnić swoje marzenie. Jednak ze względu na przeszłość rodziny, został wplątany w pomoc ukrywającemu się przed mafijnymi porachunkami oraz wymiarem sprawiedliwości Gaetano. Chłopak, zmuszony do pozostawania poza zasięgiem ludzkiego wzroku, wspomina swoje początki w strukturach zorganizowanej przestępczości. Na wyspę powróciła również córka doktora, malarka Izabella, która stara się odnaleźć wewnętrzną równowagę i na chwilę zdjąć z siebie osłony, którymi tak skutecznie na co dzień odgradza się od emocji innych osób. Za nią do Agrigento przybywa Grek Linos. Znudzony i rozczarowany własnym życiem postanawia wskrzesić uczucia, które wygasły już bardzo dawno temu w nadziei, że odnajdzie w ten sposób chęć do życia. W Agrigento pojawiają się również inni ludzie. Każdy w gruncie rzeczy poszukujący tego samego. Odpowiedzi na nieustanne pytanie o sens istnienia, potwierdzenia słuszności dokonywanych przez nich wyborów oraz odnalezienie spokoju i własnego miejsca. Bo gdy wiedzione życie okazuje się jednak niewystarczające, człowiek rozpoczyna poszukiwania. Myśli o tym, co go ominęło, co być może utracił, gdy podążał za tym jednym obranym celem, co go ominęło przez narzucane sobie ograniczenia. Bo człowiek to istota, która od zarania dziejów w chwilach zwątpienia we wszystko rozpoczyna poszukiwanie własnego ja. Do zapoznania się z całą recenzją zapraszam na: http://owca-z-ksiazka.blogspot.com/2014/05/agrigento-kostas-hatziantoniou.html