Słowo klucz – stereotypy. Nie jestem obieżyświatem i planszówki rozgrywam głównie w towarzystwie miejscowych ciekawskich. Poznałem ich na tyle dużo, że jedną prawidłowość byłbym w stanie wyłuskać. Gry planszowe to na dzień dzisiejszy coś zupełnie innego niż leciwy Monopol, Scrabble czy Chińczyk. Choć uwielbienie do tych tytułów mam wielkie, to jednak pudła ciążące na sklepowych półkach to dziś coś zupełnie innego. Ogrom możliwości, barwność obrazów, świat, przygoda, wyzwanie i mechanika...to wszystko pomieszczone, de facto, na małej przestrzeni – powala. W efekcie te wszystkie mylne opinie o nowoczesnych planszówkach wyrzucam do śmietnika niemal natychmiast. Zaraz po tym, jak siądziemy na krzesłach, i po godzinie zmagań okazuje się, że aby wygrać, nie wystarczy dobrze rzucić kostką czy wyciągnąć silniejszą kartę. Co to, to nie.

Słowo klucz – wyobraźnia. Jeśli ktoś nie do końca zorientował się jeszcze, co ten tekst łączy z literaturą, spieszę z małym wyjaśnieniem. To, co dla mnie wiąże nowoczesne gry planszowe z dobrą książką, to właśnie dumanie i fantazjowanie. Co prawda, o ile w przypadku literatury wyobraźnia ma kolosalne znaczenie i gładko splata się w jedną całość, z grami jest nieco inaczej. Nie chcę prawić morałów i stawiać poważnych tez, jak to umysł kształtuje rozgrywkę, a w oczach widać eksplozję bliżej nieokreślonych barw. Rzeczywistość jest bardziej przyziemna. Planszówki to genialna rozrywka, która spośród wielu zalet stawia gdzieś na przedzie rozum i imaginację. To wspólna cecha z ukochanymi przez nas książkami. A po za tym to hobby równie absorbujące i ciekawe, namawiające do kolekcjonerstwa, przykuwające do wygodnego fotela... i tak dalej, i tak dalej...

Słowo klucz – monotonia. Gry planszowe są obecnie popularne, choć mogły i powinny być znacznie bardziej. W sieci nietrudno znaleźć wzmiankę o korzyściach płynących z uczestniczenia w zabawie kostką czy innym ustrojstwem w gronie znajomych. Powielić powszechne slogany jest łatwo i pewnie kilka, drogą przypadku, świeci w akapitach powyżej. Jednak do wszystkich tych, którym nie udało się, jak dotąd, potknąć o rozrzucone truizmy, kieruję ciche ogłoszenie. Zabawa z kawałkiem kartonu i dodatkowymi elementami to całkiem niezły sposób na spędzanie czasu. Bez względu na wiek, poglądy i upodobania w morzu nowoczesnych gier można bez większego trudu wyłowić coś dla siebie. Z pewnością.

Słowo klucz – ACHAJA. Nareszcie docieramy do sprawy delikatnie ważniejszej niż wcześniejsze nagabywanie. Mniej więcej w połowie maja bieżącego roku ufundowany został pewien projekt. Niewykluczone, że wśród czytających ten tekst jest ktoś, kto własnoręcznie dołożył cegiełkę do osiągniętego sukcesu. A już na pewno wielu z Was kojarzy powieść „Achaja” i trzyma ją w domowej biblioteczce lub na zgrabnym czytniku. Choć saga zdecydowanie bardziej przywodzi na myśl popularne książki, to obecnie znalazła też swoje miejsce w świecie gier planszowych. Na dniach pojawi się w sklepach i będzie można zaciągnąć ją w swe domowe zacisze.

Akcja przyciągnęła wiele par oczu, a zebrany fundusz znacznie przekroczył oczekiwaną pulę. Finalnie gra trafiła już do części osób i niektórzy ogrywają ją wespół z kompanami. I ja miałem szansę i olbrzymią przyjemność sprawdzić jak „Achaja” wygląda i sprawdza się praktyce. Głównie ze względu na zbyt krótki czas nie czuję się na siłach, by wystawić jej konkretną ocenę. Co jednak mogę zrobić? Spróbować wcisnąć poniżej kilka spostrzeżeń i wniosków.

I tak na przykład, z rzeczy widocznych gołym okiem, warto wspomnieć o wykonaniu. Piękne pudełko, komplet barwnych elementów, począwszy od wypraski, kończąc na pomniejszych znacznikach i kostkach. Wszystko wykonane estetycznie, zdecydowanie przyciąga oko. O gustach się nie dyskutuje, jednak co do ślicznego wykonania nie mam wątpliwości, jest dobrze.

Dla tych z nas, którzy gier na co dzień nie szukają, zapewne ważnym elementem będzie tak zwany próg wejścia. Czyli innymi słowy: coś w rodzaju poziomu skomplikowania gry. Ja instrukcji wysłuchałem z ust trzecich i nie trwało to długo. Szereg zasad jest krótki, a trudność niewielka. Przeciętny poziom percepcji powinien swobodnie wystarczyć do pojęcia praw rządzących Achają. Co wcale nie musi oznaczać, że początkujący gracz odniesie sukces zaraz w pierwszej turze.

A co z samą rozgrywką? Słowo klucz: interakcja. Przepychankom nie ma końca. Całość opiera się na wywieraniu presji i walce z rywalami. To gra o pokaźnym ładunku wzajemnej interakcji. Ponieważ głównym celem są punkty zwycięstwa zdobywane za kontrolę na obszarach świata Achai... znaczniki i kostki rywali to główny obiekt naszych zainteresowań. Jak system działa w praktyce? Nieustanne akcje i reakcje, uzupełniane częstym zdziwieniem, przechwałkami i wzmożonym szantażem. Ogólnie - o sielankę i spokój nieco tu ciężko.

Tedy czy jest coś, co razi mnie w oczy? Z pewnością klimat, który ucierpiał dość znacznie. Wygląd i wykonanie walczą dzielnie o utrzymanie tematu. Poparte fabularnymi wstawkami z instrukcji ładnie zamykają całokształt. Lecz patrząc na tytuł, chciałoby się więcej. Akcji, przygody, książek przelanych na planszę. To nie tak. Ostatecznie „Achaja” to nie gra przygodowa, a jednak taktyczna. Kawał fajnej strategii, o niezłym potencjale. A ten, polecam sprawdzić osobiście, by wykształcić trafną opinię.

Co ciekawe, wśród zatrzęsienia gier, które obecnie można kupić na polskim rynku, „Achaja” to nie jedyna pozycja związana z literaturą. Dobrych tytułów jest znacznie więcej. Nie sposób wybrać te najlepsze, choć kilka bardziej znanych wymienić jest łatwo. Tak dla przykładu: „Gra o Tron”, „Robinson Crusoe”, „Pan Lodowego Ogrodu”, seria ze Świata Dysku, „Horror w Arkham”, „Posiadłość Szaleństwa” i inne...

Zatem jeśli coś miałoby przyciągnąć Was do sięgnięcia po dobrą planszówkę, to może akurat znajome uniwersum...

Liczba nowoczesnych planszówek wzrasta w zastraszającym tempie. Z samolubnego punktu widzenia nie dostrzegam przeciwwskazań przesiadywania przy stole z kawałkiem kartonu. Z mniej samolubnego zaś - dostrzegam, ale niewiele. Moim zdaniem spróbować warto, a premiera „Achai” to całkiem niezły powód, by zacząć.

Serwis lubimyczytać.pl objął grę „Achaja” swoim patronatem medialnym.

Piotr Jagielski - wielki entuzjasta gier planszowych, karcianych i wszelkich peryferiów z tej gałęzi rozrywki. Od kilku długich lat regularnie ogrywa tytuły mniejsze i większe. Prowadzi młodą stronę www.turlnij.pl, gdzie stara się dostarczać materiały przyjemne w odbiorze oraz ogólnie trudno dostępne. W celu zmarnotrawienia odrobiny czasu, zajrzyj na www.facebook.com/turlnij oraz na stronę oficjalną Turlnij.