1. Kto rozbudził w Pani miłość do książek i jakie są ulubione książki Pani dzieciństwa?

Miłością do książek zarazili mnie rodzice – mama polonistka i ojciec muzyk, który miał wyjątkowy dar interpretacji czytanych nam książek. Moje dzieciństwo obracało się wokół książek Makuszyńskiego i Karola Maya. Winetou był moim idolem, a gdy z niego wyrosłam, zaczytywałam się w opowieściach tatrzańskich, zwłaszcza Wawrzyńca Żuławskiego, jako że wielką miłością moją i mojej rodziny były Tatry. Wszystkie idee braterstwa liny przenosiłam na całe moje życie. I tak mi pozostało.

2. Czy jest książka, której nigdy Pani nie zapomni?

Niesamowite wrażenie wywarła na mnie swego czasu książka Sakyō Komatsu „Zatonięcie Japonii”. Jej klimat tkwił we mnie latami, podobnie jak atmosfera pustyni, z którą zetknęłam się w Kuwejcie. Moje późniejsze podróże do Japonii przypominały mi spotkanie z tym krajem w lekturze Komatsu. Dzięki niej odkrywałam ten kraj stale od nowa i z niekończącym się podziwem.

3. Po jakie gatunki literackie sięga Pani najczęściej i dlaczego?

Zawsze sięgałam do literatury historycznej. W młodości, ku zdziwieniu równolatków, zachwycałam się powieściami Kraszewskiego, jego barwnym językiem, wspaniałymi opisami przyrody. Potem był czas literatury amerykańskich autorów, biografie i powieści o ludziach sztuki. Teraz przeplatam sobie pozycje poważniejsze z tymi o lżejszym kalibrze, ale dużej emocjonalności, a więc kryminał czy thriller o zabarwieniu psychologicznym lub szpiegowskim. Jestem fanką powieści Daniela Silvy. Rozsmakowuję się również w literaturze autorów francuskich, a bawi mnie widzenie Francji okiem autorów angielskich. W pędzie, w jakim żyję, książki te dają mi możliwość chwilowego wyłączenia się z zawodowego biegu.

4. Czy jest książka, którą powinna Pani przeczytać, ale do dzisiaj leży nieprzeczytana i wywołuje wyrzuty sumienia?

Niestety jest ich więcej niż jedna. Stoją na półce w mojej sypialni jako wyrzut sumienia i czekają na swoją kolej. Na czele „Cztery pory roku” Sándora Máraia i grube tomisko o życiu Van Gogha.

5. Która książka Pani zdaniem zasługuje na miano Książki Roku 2018?

Nie czuję się kompetentna do formułowania takiej oceny. Każdą sztukę odbieramy subiektywnie i różnymi emocjami. Trudno więc wytypować jedno dzieło jako najdoskonalsze.

Przeczytaj wszystkie wywiady z cyklu „5 pytań do czytelnika”.

Agnieszka Duczmal – najsłynniejsza polska dyrygentka. Ukończyła studia dyrygenckie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu w 1971 roku. Już w czasie studiów, w 1968 roku, założyła orkiestrę kameralną, przekształconą następnie w Orkiestrę Kameralną Polskiego Radia Amadeus. Jest laureatką licznych konkursów dyrygentów, zarówno polskich, jak i światowych. W 1982 roku otrzymała tytuł La Donna del Mondo (Kobieta Świata) przyznany przez Międzynarodowe Centrum Kultury Saint Vincent w Rzymie pod patronatem UNESCO i prezydenta Włoch za wybitne w skali światowej osiągnięcia w dziedzinie kultury, sztuki i działalności społecznej. Prowadzi koncerty z orkiestrami symfonicznymi w kraju i za granicą. Jako pierwsza kobieta dyrygent wystąpiła na scenie mediolańskiego Teatro alla Scala. Do chwili obecnej wraz z Orkiestrą Kameralną Polskiego Radia Amadeus nagrała ponad 50 płyt, a dla Polskiego Radia ponad 10 tysięcy godzin muzyki. W 2018 roku Stowarzyszenie Autorów ZAIKS uhonorowało ją Nagrodą 100-lecia ZAIKSu, a Polska Akademia Fonograficzna przyznała artystce statuetkę Złotego Fryderyka za całokształt osiągnięć artystycznych.