Na południe od granicy, na zachód od słońca

Nie jest to moje pierwsze spotkanie z autorem – w końcu jego fenomen jest w Polsce obecny od dziesięcioleci. Moje opinie na temat jego książek zdążyły się trochę przeleżeć i akurat nowe wydania przyniosły mi okazję na sprawdzenie, co się zmieniło po tylu latach.

Już po opisie czułam, że temat jest dla mnie – otóż centralną częścią tej krótkiej powieści jest pewien dylemat związany z „a co by było gdyby…” Główny bohater, Hajime, ma dwa świetnie funkcjonujące bary w modnej dzielnicy Tokio, żonę i dzieci, wspierającego teścia; a jednak czegoś mu brakuje. Nigdy nie zapomniał o swojej najlepszej przyjaciółce z dzieciństwa, Shimamoto, i chociaż stara się żyć swoją codziennością, to jej wspomnienie wciąż jest żywe w jego pamięci.

I, jak sądzicie, co się może wydarzyć, gdy pewnego dnia ona znów pojawi się w jego orbicie?

Nie zdradzając więcej z właściwych elementów fabuły, dopowiem tylko trochę o formie książki. Bo jest zaprezentowana w formie opowieści o dojrzewaniu; zaczynamy w dzieciństwie Hajime i idziemy z nim przez kolejne lata życia. Pod tym względem wydaje mi się to bardzo przyjemne i poprawne, choć dla mnie trochę dużo tu było skupienia na przeżyciach seksualnych. Poza nimi jest też silny wątek bycia jedynakiem i tym, co wtedy uważało na ten temat społeczeństwo japońskie.

Otóż jedynak był postrzegany jako osoba, której czegoś 𝘣𝘳𝘢𝘬𝘶𝘫𝘦, a także zakładano, że jest słaby i egocentryczny; co ciekawe, pierwszoosobowy narrator najpierw przedstawia to jako oskarżenia, a następnie przyznaje, że najgorsze w tych opisach jest to, iż faktycznie odnoszą się do niego. Może dlatego, już przygotowana na wachlarz jego wad i wątpliwą moralność, przyjmowałam nawet z satysfakcją jego błądzenia i występki.

A to, co podobało mi się przede wszystkim, to język i lekkość całości; zanim się obejrzałam miałam za sobą 60 stron, później już 120 i zaraz książka dobiegała końca. Dawno tak nie zatraciłam się w fabule i zdarzeniach, więc samo to w sobie było wielką przyjemnością.

ig: @tylkotrocheczytam

Nie jest to moje pierwsze spotkanie z autorem – w końcu jego fenomen jest w Polsce obecny od dziesięcioleci. Moje opinie na temat jego książek zdążyły się trochę przeleżeć i akurat nowe wydania przyniosły mi okazję na sprawdzenie, co się zmieniło po tylu latach.

Już po opisie czułam, że temat jest dla mnie – otóż centralną częścią tej krótkiej powieści jest pewien dylemat...

Moje drugie spotkanie z autorem i jestem zachwycona. Książka na długo pozostanie w mojej pamięci. Niezwykła, smutna, poruszająca. Trudno się z nią rozstać

Moje drugie spotkanie z autorem i jestem zachwycona. Książka na długo pozostanie w mojej pamięci. Niezwykła, smutna, poruszająca. Trudno się z nią rozstać

Zaskakująco wzruszająca.

Zaskakująco wzruszająca.

Do pewnego momentu klasyczna powieść o dojrzewaniu, napisana prostym, przejrzystym językiem, bez udziwnień. Głównego bohatera nie da się nie lubić, czytelnik chętnie zagląda do jego życia, odnajdując wiele elementów swojej codzienności. Nie wiem tylko co miało być dalej - czego w finale powieści nie zrozumiałam, jakiej ważnej lekcji nie odebrałam...

Do pewnego momentu klasyczna powieść o dojrzewaniu, napisana prostym, przejrzystym językiem, bez udziwnień. Głównego bohatera nie da się nie lubić, czytelnik chętnie zagląda do jego życia, odnajdując wiele elementów swojej codzienności. Nie wiem tylko co miało być dalej - czego w finale powieści nie zrozumiałam, jakiej ważnej lekcji nie odebrałam...

Moje pierwsze spotkanie z autorem. Powieść mocna, rozrywa serce, wwierca w pamięć, odkopuje wspomnienia, pozostawia wyrwę.

Moje pierwsze spotkanie z autorem. Powieść mocna, rozrywa serce, wwierca w pamięć, odkopuje wspomnienia, pozostawia wyrwę.

Mocno nierówna powieść obyczajowa. Jest tu sporo dobrych momentów, niejednoznaczności charakterystycznych dla Murakamiego. Ale jest też mnóstwo nic nie wnoszących dłużyzn. Pierwsza połowa mnie mocno znużyła. Później było trochę ciekawiej.

Całość bez szału.

Mocno nierówna powieść obyczajowa. Jest tu sporo dobrych momentów, niejednoznaczności charakterystycznych dla Murakamiego. Ale jest też mnóstwo nic nie wnoszących dłużyzn. Pierwsza połowa mnie mocno znużyła. Później było trochę ciekawiej.

Całość bez szału.

To pierwsza książka Murakami jaką przeczytałem dlatego nie mam porównania. Czytało się w miarę interesująco chociaż szału nie ma. Na koniec zostaje wiele niedopowiedzeń i pewnie tak ma być ale co kto lubi ... Ja niekoniecznie. Spłycając to historia dość banalna ale z przesłaniem jakie każdy może sam sobie zbudować :) Pewnie przeczytam jeszcze inne dzieła Haruki bo z tego co widzę niektórzy naprawdę go uwielbiają.

To pierwsza książka Murakami jaką przeczytałem dlatego nie mam porównania. Czytało się w miarę interesująco chociaż szału nie ma. Na koniec zostaje wiele niedopowiedzeń i pewnie tak ma być ale co kto lubi ... Ja niekoniecznie. Spłycając to historia dość banalna ale z przesłaniem jakie każdy może sam sobie zbudować :) Pewnie przeczytam jeszcze inne dzieła Haruki bo z tego...

Senne marzenia o miłości, nostalgia i jazzowy bar.

Czytało się świetnie ;)

Senne marzenia o miłości, nostalgia i jazzowy bar.

Czytało się świetnie ;)

jest to proza wspaniała, niezwykle czuła i smutna. jestem zachwycona.

jest to proza wspaniała, niezwykle czuła i smutna. jestem zachwycona.

murakami piszący tylko i wyłącznie o relacji damsko-męskiej jest lekko bezbarwny, no i nic już nie odciąga od absolutnego malegaze'u w opisach kobiet

murakami piszący tylko i wyłącznie o relacji damsko-męskiej jest lekko bezbarwny, no i nic już nie odciąga od absolutnego malegaze'u w opisach kobiet