Piekło i metal. Historia zespołu KAT

Ideologicznie- odrzuca mnie. Cała reszta koncerty, przygotowania, nagrywanie płyt, zespół solidnie, rzetelnie i obficie opisane.

Ideologicznie- odrzuca mnie. Cała reszta koncerty, przygotowania, nagrywanie płyt, zespół solidnie, rzetelnie i obficie opisane.

Najlepsza biografia zespołu metalowego jaką czytałem. Bardzo obiektywna i rzetelna, bez większego faworyzowania zwaśnionych stron. Polecam!

Najlepsza biografia zespołu metalowego jaką czytałem. Bardzo obiektywna i rzetelna, bez większego faworyzowania zwaśnionych stron. Polecam!

Brak skali, po prostu brak skali. IMO najlepsza książka muzyczna, jaką czytałem. Wyznam, że nie jestem do końca obiektywny, historia zespołu KAT opowiada bowiem o osobach, które znam osobiście i o sprawach, które znam osobiście, niemniej mam wewnętrzne przekonanie, że na mój zachwyt książką nie ma to żadnego wpływu. To po prostu niesamowita historia, niesamowicie opowiedziana.

Zacznijmy od samych faktów - historia powstania zespołu KAT, jego sukcesów, konfliktów, rozpadów i połączeń i znowu konfliktów jest sama w sobie szalenie fascynująca. Kiedy do tego dodać świetne pióro Mateusza Żyły i jego benedyktyńską wręcz pracowitość - te setki wywiadów, materiałów, wspomnień które zgromadził w książce - no to jest absolutny hit.

Żyła ułożył tę całą przebogatą historię w niezwykłą, sensacyjną., to śmieszną i komediową, to dramatyczną, chwilami tragiczną opowieść. Z pasją oddał koloryt mijających dekad - PRLowskie ejtisy, dzikie najntisy, rzeczywistość XXI wieku. Z pasją odmalował wszystkich tej historii bohaterów - muzyków, managerów, technicznych, przyjaciół zespołu.

A teraz ważne.

Jak wszyscy zainteresowani tematem Kata wiedzą, bodaj czy nie najważniejszym, najbardziej nurtującym fanów tematem jest konflikt pomiędzy liderami Kata - Romkiem Kostrzewskim i Piotrem Luczykiem. Konflikt brzydki, z biegiem lat coraz brzydszy - ze strony wyłącznie Luczyka, coraz bardziej pogrążającego się w żółci, nienawiści i zazdrości wobec doskonale sobie radzącego na rynku i uwielbianego przez fanów Romana.
Do tego Mateusz Żyła był bliskim przyjacielem zmarłego dwa lata temu Romka, autorem jego biografii, praktycznie członkiem rodziny. Pomimo tego jednak potrafił wzbić się ponad osobiste sympatie, potrafił oddać Luczykowi sprawiedliweść (obecnie, rozwścieczeni jego żenującymi postępkami fani hejtują go na każdym kroku i odmawiają jakichkolwiek zasług),potrafił, pomimo odmowy udziału w pracach nad biografią, tak tę opowieść ułożyć, wykorzystać stare wywiady, wypowiedzi etc, że się braku Luczyka nie odczuwa, a jego wkład w dorobek Kata jest należycie uhonorowany.

Żyła, mimo kokieteryjnego zastrzeżenia, że "nie będzie pisał o muzyce na poszczególnych płytach, pozostawiając jej ocenę fanom", równie uczciwie, sprawiedliwie i kompetentnie opisał kolejne pozycje w dyskografii wszystkich muzyków, ponownie zachowując tutaj, obok fanowskiego uwielbienia, mnóstwo rzetelnej uczciwości.

I wreszcie - to właśnie wyróżnia biografię Kata od innych, standardowych pozycji muzycznych - autor to polonista, koneser języka, poeta, który sam potrafi docenić potęgę i piękno dobrego tekstu metalowego. Potrafi poddać taki tekst analizie (a gęste w metafory, neologizmy, skróty i różne wtręty językowe teksty Kostrzewskiego takiej analizy wymagają) i tym zachwycić zwracającego uwagę na te tematy czytelnika.
Mało, Żyła, mając kompetencje i smak potrafi uczciwie skrytykować, kiedy nieudany tekst na to zasługuje - tak jest np. z , sorry Roman, nie gniewaj się w tej Walhalli, bełkotem uskutecznianym na płycie Alkatraz "Error", który mniej wymagający fani zwykli zbywać "nowoczesne tematy, inne podejście", a tam naprawdę tylko kilka fragmentów (z genialnym "Życie pyk, lufa pyk") się broni.

Wspaniała lektura - śmiałem się podczas czytania, wściekałem, wzruszałem, płakałem a przede wszystkim, słuchając kolejnych płyt, zachwycałem dziedzictwem Kata, jego genialnymi płytami i przebojami.

PS.
Jak sam tytuł głosi - biografia jest nieautoryzowana.
Znany to znakomicie podsumował metalowy influencer Maria Konopnicka - tylko taka warta jest przeczytania. A warta jest po stokroć. Wielkie, wielkie brawa.

Brak skali, po prostu brak skali. IMO najlepsza książka muzyczna, jaką czytałem. Wyznam, że nie jestem do końca obiektywny, historia zespołu KAT opowiada bowiem o osobach, które znam osobiście i o sprawach, które znam osobiście, niemniej mam wewnętrzne przekonanie, że na mój zachwyt książką nie ma to żadnego wpływu. To po prostu niesamowita historia, niesamowicie...

PRAWDA TO METAL I PIEKŁO... Słowa-klucze nieżyjącego już Romana Kostrzewskiego. Prawda to metal - to jest też moje osobiste credo, którym kieruję się od czterdziestu lat. Piekło? Też, ale nie jako obawa przed czymś wymyślonym w wiekach ciemnych przez katolicki kościół do straszenia i kontrolowania ludu, ale bardziej jako odnośnik wyrażający bunt przeciwko świętoszkowatości i hipokryzji tegoż właśnie kościoła katolickiego.

Fanem Kata nie byłem nigdy, takim fanem-szalikowcem. Przyznam się bez bicia że lwią część ich dyskografii - a mam tu na myśli tę część kiedy w zespole występowali razem Kostrzewski z Luczykiem bo to był TEN Kat - znam wybiórczo. Rzadko słucham np. "Bastarda" czy też "Szyderczego zwierciadła" bo średnio mi to siedzi. Jeden, dwa dobre utwory, i to wszystko. Z kolei to co następuje po rozłamie w zespole jest mi kompletnie obce - z małym wyjątkiem do którego jeszcze wrócę. Przesłuchałem raz czy dwa "Mind Cannibals", przesłuchałem "Biało-Czarną", inne wydawnictwa popłuczyn po Kacie też, ale to było i jest tak słabe że szkoda mi na to czasu. Ale... BYŁEM, JESTEM I BĘDĘ na wieki wieków amen ultrasem "666" i "Oddechu wymarłych światów"! To jedne z najlepszych płyt w historii nie tylko polskiego metalu, ale ogólnie. Te płyty ukształtowały mnie, podówczas będącego w pacholęcym wieku, na zawsze. Kiedy pierwszy raz usłyszałem debiut Kata to już wiedziałem że to jest to! Jadowita muzyka, bluźniercze teksty - cud, miód i orzeszki!!! Drugi album, nie tylko przeze mnie uznawany za opus magnum Kata - tylko to utwierdził; że tak powiem - "zaimpregnował" mnie. Pomiędzy tymi dwoma kamieniami milowymi polskiego metalu a resztą dyskografii zespołu i jego popłuczyn jest niewyobrażalna przepaść! Dla potomności dodam jeszcze że w dyskografii Kata bardzo cenię też "38 Minutes Of Life", ale to jest akurat płyta koncertowa i na nią patrzę na nieco innej płaszczyźnie. Kostrzewski jako jeden z pierwszych w Polsce nie bał się pokazać środkowego palca środowiskom katolickim poprzez satanistyczne i bluźniercze teksty i ogólnie całą otoczkę towarzyszącą muzyce Kata. Napisałem - jeden z pierwszych - bo tu trzeba koniecznie wspomnieć o koncercie zespołu Kreon w Jarocinie w 1986 roku; zainteresowani na pewno wiedzą o co chodzi. Do dziś pamiętam zaprezentowany w tv fragment rozmowy Kostrzewskiego z księdzem podczas festiwalu w Jarocinie, można to zresztą zobaczyć na YT. Otwarcie mówi o buncie przeciwko narzucanym przez kościół doktrynom. Warto zauważyć że miało to miejsce w schyłkowym okresie PRL-u, czyli wtedy kiedy kościół miał w naszym kraju bardzo mocną pozycję... Zresztą warto poczytać i posłuchać masę innych wywiadów z Kostrzewskim. Nie da się z nim nie zgadzać w większości kwestii jakie przytaczał w tym temacie, i za to będzie przeze mnie ceniony zawsze.
Napisałem że wrócę do jednej rzeczy w dyskografii (post)Kata po schizmie w zespole - otóż mam tu na myśli nagrany ponownie w 2015 roku album "666". Dla mnie osobiście jest to profanacja materiału z 1986 roku, i przesłuchawszy to raz dałem z tym sobie spokój. Takie pomyje po genialnym albumie - tyle dla mnie znaczy ten chłam.
Sama książka jest rewelacyjną opowieścią o zespole, o ludziach który go tworzyli, o ich muzyce, koncertach, sesjach nagraniowych i całej reszcie. Masa ciekawostek podana w tak przejrzysty sposób że czyta się to kapitalnie. Wielkie brawa dla autora!

PRAWDA TO METAL I PIEKŁO... Słowa-klucze nieżyjącego już Romana Kostrzewskiego. Prawda to metal - to jest też moje osobiste credo, którym kieruję się od czterdziestu lat. Piekło? Też, ale nie jako obawa przed czymś wymyślonym w wiekach ciemnych przez katolicki kościół do straszenia i kontrolowania ludu, ale bardziej jako odnośnik wyrażający bunt przeciwko świętoszkowatości...

Ta książka mogłaby mieć równie dobrze 400 stron i nie straciłaby dużo. To zagęszczenie (zwłaszcza na początku) mało istotnych rzeczy i tematów, jak ulubione ciastka basisty Tomasza Jagusia czy etymologia nazwy "Katowice", bywało denerwujące, ale koniec końców autor wykonał dobrą archiwistyczną i reporterską pracę.

Być może ludziom, którzy nie mieli styczności z polską sceną rockowo-metalową i tytułowym zespołem, "Piekło i metal" nie przypadnie do gustu i wyda się nudne, ale to książka dla zainteresowanych. Ci znajdą tu kopalnię wiedzy - i to nie tylko na temat KAT-a.

Ta książka mogłaby mieć równie dobrze 400 stron i nie straciłaby dużo. To zagęszczenie (zwłaszcza na początku) mało istotnych rzeczy i tematów, jak ulubione ciastka basisty Tomasza Jagusia czy etymologia nazwy "Katowice", bywało denerwujące, ale koniec końców autor wykonał dobrą archiwistyczną i reporterską pracę.

Być może ludziom, którzy nie mieli styczności z polską...

Jako słuchacz metalu od 30 lat,nie mogłem nie sięgnąć po taką książkę 😈 Bardzo dobra pozycja,polecam!! 🤘🏻

Jako słuchacz metalu od 30 lat,nie mogłem nie sięgnąć po taką książkę 😈 Bardzo dobra pozycja,polecam!! 🤘🏻

Godne podziwu i uznania kompendium wiedzy o Artystach i ich życiu. Bez ubarwień, obiektywnie, wnikliwie i z sercem napisana książka.
Epilog - wzruszający...
Mam na wejściówce z Jarocina 85' autograf R.K. Na owym Jarocinie podeszliśmy z kolegą (Peter) do fiata 125p, na tylnym siedzeniu siedział Romek. Autograf dał, nic nie powiedział, nie spojrzał nawet w naszym kierunku. Przykre nieco - taki zgrzyt w bezpośrednim kontakcie z "idolem". Jak wynika z książki był to okres "wody sodowej". Ale jak tu Artyście nie wybaczyć :) choć - przyznam - niesmak pozostał na długo... Wejściówkę z autografem mam do dziś.

Godne podziwu i uznania kompendium wiedzy o Artystach i ich życiu. Bez ubarwień, obiektywnie, wnikliwie i z sercem napisana książka.
Epilog - wzruszający...
Mam na wejściówce z Jarocina 85' autograf R.K. Na owym Jarocinie podeszliśmy z kolegą (Peter) do fiata 125p, na tylnym siedzeniu siedział Romek. Autograf dał, nic nie powiedział, nie spojrzał nawet w naszym kierunku....

Pewnie to kwestia tego, że rzadko czytam biografie, ale ta książka to naprawdę dzieło-monstrum. Autor przedstawił cały okres działalności jednego z najsłynniejszych i najbardziej pionierskich w Polsce zespołów metalowych, czyli Kata. Oczywiście, skoro mowa o całym zespole, to przy okazji także o jego członkach, a że przez kilkadziesiąt lat grania w orbicie śląskiej grupy pojawiła się masa osób, to możecie sobie wyobrazić, że co chwilę poznajemy nowe twarze.

To, co bardzo mi się podoba, to fakt, że autor nie skupia się tylko na muzycznej i organizacyjnej działalności zespołu. Zresztą, byłoby to nudne. Jest to okazja do pokazania, jak wyglądał Śląsk w tamtym czasie, przywołania klimatu PRL-u, wspomnienia paru anegdot z tras i zaprezentowania różnych punktów widzenia ze strony różnych osób. I to duża zaleta tej książki - autor, mimo że ma swoją opinię, którą przekazuje pod koniec książki, przy okazji wzruszającego opisu choroby i śmierci Romana Kostrzewskiego, nie zamyka się na jedną wersję. Pokazuje różne perspektywy, zwycięstwa i porażki. Z żadnego członka Kata nie tworzy postaci pomnikowej.

Na wielki plus jest także dotarcie do osób niezwiązanych stricte z zespołem, ale za to ze sceną metalową. Są wypowiedzi Petera, Nergala, ale nie tylko, gdyż znalazło się miejsce także choćby dla członków zagranicznych Darkthrone czy Watain. Naprawdę, materiałów i cytatów w tej opowieści jest masa... Być może wręcz za dużo. Bo mały zarzut, o którym muszę wspomnieć, to taki, że w obliczu tak ogromnej rzeszy osób, autor szybko przeskakuje pomiędzy nimi, nierzadko znienacka przywołując wypowiedź kogoś, kogo podpisuje nieco później. Patrząc na to, że to cegła i masa tekstu, to miewałem problemy w zorientowaniu się, kogo wiadomość właśnie czytam. Ale też trudno byłoby to zrobić inaczej, unikając poszerzania już i tak grubej cegły.

Inna mała wada to brak odpowiednich grafik w miejscach, gdzie są one omawiane. Oczywiście, okładki płyt znajdują się w książce i są na końcu, jednak w momencie, kiedy autor opisuje historię powstawania konkretnej grafiki, czytelnik, jeśli nie zna ilustracji, musi cierpliwie poczekać lub znaleźć ją w Internecie, aby wiedzieć, o czym się mówi. Kwestia składu.

Natomiast nie zmienia to faktu, że ta książka to skarbnica wiedzy i opowieść nie tylko o samym Kacie, ale ogólnie środowisku metalowym w Polsce oraz hołd złożony tej grupie, a szczególnie Romanowi Kostrzewskiego (choć nie tylko).

Pewnie to kwestia tego, że rzadko czytam biografie, ale ta książka to naprawdę dzieło-monstrum. Autor przedstawił cały okres działalności jednego z najsłynniejszych i najbardziej pionierskich w Polsce zespołów metalowych, czyli Kata. Oczywiście, skoro mowa o całym zespole, to przy okazji także o jego członkach, a że przez kilkadziesiąt lat grania w orbicie śląskiej grupy...

Świetnie napisana biografia świetnego zespołu. Czytaj się ją rewelacyjnie. Pochłonięta w 2 dni. Oczywiście cały czas przy sączącej się muzyce Kat'a z głośników.
Opis historii, która nie była jednoznaczna.
Warto

Świetnie napisana biografia świetnego zespołu. Czytaj się ją rewelacyjnie. Pochłonięta w 2 dni. Oczywiście cały czas przy sączącej się muzyce Kat'a z głośników.
Opis historii, która nie była jednoznaczna.
Warto

Jestem fanatykiem Kata od ponad 25 lat.
Czekałem na tą książkę długo! W końcu ktoś w tym kraju miał siłę i odwagę wziaść się za ten temat, dziękuję! Temat zrobiony po mistrzowsku!
Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony ilością wiedzy zawartej w tej lekturze, myślałem że wszystko wiem o ukochanym zespole, a jednak byłem w błędzie.
Mateusz Żyła stworzył encyklopedię zespołu. Przybliżył nam mnóstwo ciekawych wątków, odkopał masę wywiadów i wypowiedzi ludzi powiązanych z historią Kata.
Nie nudziłem się w ogóle mimo obszerności, a byłem porwany od początku jej zawartością. Miałem nawet momenty wzruszeń podczas czytania KAT WE WSPOMNIENIACH...tu byłem najmilej zaskoczony. Jeszcze te rozbicia na części pierwsze tekstów Romka, cudo!
Do tego cieszy mnie brak stronniczości i całkowity obiektywizm treści, bo wiadomo jak jest NIE MA KATA BEZ ROMANA!, ale każda historia musi być przedstawiona neutralnie i tutaj tak jest.
Jest to jedna z najlepiej napisanych biografii muzycznych jakie czytałem w życiu.
...a więc Team Roman i Team Luczyk, chwilowo zawieście broń i łapcie książeczkę.

Jestem fanatykiem Kata od ponad 25 lat.
Czekałem na tą książkę długo! W końcu ktoś w tym kraju miał siłę i odwagę wziaść się za ten temat, dziękuję! Temat zrobiony po mistrzowsku!
Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony ilością wiedzy zawartej w tej lekturze, myślałem że wszystko wiem o ukochanym zespole, a jednak byłem w błędzie.
Mateusz Żyła stworzył encyklopedię zespołu....