27 śmierci Toby’ego Obeda

DNF @ 53%
Temat tej książki jest niezwykle ważny i bardzo dobrze, że autorka zdecydowała się napisać książkę na jego temat. Przeszkodził mi tu jednak zbyt wielki chaos, kiepski warsztat literacki (liczne powtórzenia, pi-sa-nie sy-la-ba-mi żeby podkreślić wagę sytuacji, dużo równoważników zdań. Rozumiem, że czytelnikowi jest wtedy łatwiej przyswoić informacje, ale książka cierpi na tym technicznie),oraz to, że autorka dopowiada tu tyle swoich własnych opinii i odczuć. Wydaje mi się, że od tego jest reportaż, żeby skupić się na ofiarach tej przemocy i traumatycznych przeżyć, a nie na autorze w/w reportażu.
Tak naprawdę pierwsze 2-3 rozdziały najbardziej mnie zaszokowały, wywarły największe wrażenie i mam przeczucie, że trochę niepotrzebnie męczyłam się z nią dalej. Byłam też przygotowana tylko na historię tytułowego Toby'ego Obeda a nie na zmienianie ofiar przemocy z jednej na drugą i skakanie w czasie.
W skrócie: bardzo ważny temat, cieszę się, że się zapoznałam z tą połową historii, ale przez sposób pisania autorki porzucam książkę.

DNF @ 53%
Temat tej książki jest niezwykle ważny i bardzo dobrze, że autorka zdecydowała się napisać książkę na jego temat. Przeszkodził mi tu jednak zbyt wielki chaos, kiepski warsztat literacki (liczne powtórzenia, pi-sa-nie sy-la-ba-mi żeby podkreślić wagę sytuacji, dużo równoważników zdań. Rozumiem, że czytelnikowi jest wtedy łatwiej przyswoić informacje, ale książka...

Historia oszałamiająca i makabryczna, czyta się z zapartym tchem, ALE....
W moim odczuciu cała książka nawołuje do pokutowania za krzywdy wyrządzone rdzennym mieszkańcom Kanady, co bardzo wpisuje się w dzisiejsze trendy gdzie biały człowiek powinien przeprosić za wszystko.
Oprócz tego natknęłam się na jedno zdanie, które przelało czarę: "[...] Mógł być początkiem rzetelnej debaty o tym, że w mediach rządzonych przez białych, dojrzałych mężczyzn twórcy reprezentujący mniejszości- kobiety, środowiska imigrantów, LGBT+ czy rdzennych - wciąż nie mogą mówić pełnym głosem."
Kobiety, zostałyśmy mniejszością. Biali, dojrzali mężczyźni to największe zło. Tego typu treści było w książce za dużo. Jest to dla mnie nieprofesjonalne wylewanie żalu.

Historia oszałamiająca i makabryczna, czyta się z zapartym tchem, ALE....
W moim odczuciu cała książka nawołuje do pokutowania za krzywdy wyrządzone rdzennym mieszkańcom Kanady, co bardzo wpisuje się w dzisiejsze trendy gdzie biały człowiek powinien przeprosić za wszystko.
Oprócz tego natknęłam się na jedno zdanie, które przelało czarę: "[...] Mógł być początkiem...

Z czym kojarzy Ci się Kanada? Pozytywne skojarzenia?

-Jaka ładna książka! - okrzyknęła siedmiolatka, spojrzawszy na okładkę....

Moje jak najbardziej były dobre, ta książka to zmieniła. Kolejna czarna karta historii ludzkości została odkryta. Od razu zaznaczę, że to bardzo przykra lektura, ale niezwykle potrzebna, ważna, nie do odpuszczenia. Znać ich losy, to z naszej strony swego rodzaju zadośćuczynienie dla ofiar systemu edukacji dla dzieci rdzennych mieszkańców wprowadzonego przez białych osadników...

Bo to były ofiary. Kilkuletnie dzieci zabierano rodzicom i umieszczano w odległych szkołach, rodzeństwo rozdzielano, rodziców odsuwano, wykorzeniano kulturę i język, za to zapewniano życie w luksusie strachu, głodu, ciężkiej pracy, barbarzyńskich kar, przemocy seksualnej. Zamiast imienia, numer. Czasem ofiary zmieniały się w katów. Od samego czytania robi się słabo. I to fundowały szkoły pod patronatem państwa i kościołów różnych wyznań. Jest też wytłumaczenie: "takie były czasy".

Ta kraina miodem i syropem klonowym płynąca, spływa i krwią, łzami, niewyobrażalnym cierpieniem, śmiercią niewinnych, traumą kolejnych pokoleń. Do dzisiaj wśród rdzennej ludności jest najwięcej samobójstw, nieprzystosowania do życia, nałogów, beznadziei. Bonusowe pokłosie...

Podziwiam autorkę, która niezwykle wnikliwie zbadała temat. Dwa lata mieszkała w Kanadzie. Dotarła do tych dorosłych dzieci, słuchała ich, z szacunkiem, empatią, nieraz dostała po głowie jako Europejka. Podjęła się ukazania nie tylko losów Ocaleńców(ci, którzy te szkoły przeżyli),ale też prób wyrównania strat, rozliczenia z przeszłością przez potomków oprawców.

Mimo tak trudnego tematu szybko się czyta, styl jest rzeczowy, pozbawiony emocjonalności. Często opowiadają sami bohaterowie, co czyni książkę jeszcze wiarygodniejszą.

To lekcja do odrobienia.

Z czym kojarzy Ci się Kanada? Pozytywne skojarzenia?

-Jaka ładna książka! - okrzyknęła siedmiolatka, spojrzawszy na okładkę....

Moje jak najbardziej były dobre, ta książka to zmieniła. Kolejna czarna karta historii ludzkości została odkryta. Od razu zaznaczę, że to bardzo przykra lektura, ale niezwykle potrzebna, ważna, nie do odpuszczenia. Znać ich losy, to z naszej...

Tej książki nie można nie przeczytać. Po prostu.

Tej książki nie można nie przeczytać. Po prostu.

Nie wiem co mogę napisać o tym reportażu. Jestem rozdarta.

Nie wiem co mogę napisać o tym reportażu. Jestem rozdarta.

Tematyka ważna i potrzebna. Ale jak na reportaż nie wygląda na bezstronnie napisaną, a tego się spodziewałam. Czytało się szybko, do czasu. W połowie książki treści się powtarzają. Miałam wrażenie, że czytam wciąż o tym samym.

Tematyka ważna i potrzebna. Ale jak na reportaż nie wygląda na bezstronnie napisaną, a tego się spodziewałam. Czytało się szybko, do czasu. W połowie książki treści się powtarzają. Miałam wrażenie, że czytam wciąż o tym samym.

Osobiście odczuwam to tak, że jeżeli po zakończeniu książki w głowie mam chaos i mętlik a do opisania jej treści dosłownie brakuje mi słów- to jest to DOBRA książka i warta polecenia.
27 ŚMIERCI TOBY'EGO OBEDA zrobiło na mnie właśnie dokładnie takie wrażenie.
Myślę, że nawet jeśli ktoś już słyszał tą historię, a spodziewam się, że wiele osób zanim sięgnie po tę pozycję, zdaje sobie sprawę co będzie czytać, to i tak opisana historia wbije mu się głęboko w pamięć.
Na całe nieszczęście dla ludzkości jest to prawdziwa opowieść, która nigdy nie powinna się wydarzyć.
Ogrom opisanego dramatu i bólu przeszywa człowieka na wskroś.
Ci, którzy powinni wzbudzać w społeczeństwie niemalże największe zaufanie, ci którzy zdawałoby się, że powinni świecić największym przykładem emanującego dobra i wiary, dopuścili się niewybaczalnych czynów.
Zgotowane piekło tysiącom ludzkich istnień, tysiącom bezbronnych dzieci powinno na zawsze zostać zapamiętane, nigdy nie powinno zostać wybaczone...
Autorka przedstawionego reportażu Joanna Gierak-Onoszko, spędziła kilka lat w Kanadzie, aby szczegółowo i dogłębnie opisać ogrom cierpienia i wyrządzonej krzywdy.
"Jesteśmy ocaleńcami" tak nazywają siebie ludzie, którzy przeżyli naukę w prowadzonych tam szkołach z internatem.
Nasuwa się wiele ważnych pytań, które w większości pozostają bez odpowiedzi. Jedno dla mnie pozostaje najważniejsze- dlaczego winni przemocy fizycznej, psychicznej i seksualnej na niewinnych dzieciach nie zostali odpowiednio ukarani?
Umysł normalnie funkcjonującego człowieka prawdopodobnie nie potrafi nawet wyobrazić sobie skali dramatu przeżywanego przez wciągnięte w to bestialskie piekło, niewinne dzieci.
Świat po wielu latach przyglądał się jak Kanada rozliczała się z tego, iż zamykała rdzenne dzieci w szkołach z internatem.
Czy mimo milionowych odszkodowań istnieje taka kwota, która odwróci bieg wydarzeń?
Złamane serca , pęknięte dusze , rozsypane na kawałki ludzkie istnienia.

Są takie grzechy, których po prostu nie można wybaczyć.

Osobiście odczuwam to tak, że jeżeli po zakończeniu książki w głowie mam chaos i mętlik a do opisania jej treści dosłownie brakuje mi słów- to jest to DOBRA książka i warta polecenia.
27 ŚMIERCI TOBY'EGO OBEDA zrobiło na mnie właśnie dokładnie takie wrażenie.
Myślę, że nawet jeśli ktoś już słyszał tą historię, a spodziewam się, że wiele osób zanim sięgnie po tę pozycję,...

Trudno mi ocenić tę książkę, ponieważ historia sama w sobie jest bardzo mocna i wstrząsająca ale w mojej ocenie nie zostało z niej "wyciągnięte" dostatecznie dużo. Brak mi przede wszystkim poparcia opisanych historii konkretnymi dowodami. Dodatkowo pomimo współczucia do osób bezpośrednio dotkniętych opisywanym okrucieństwem, reportaż budzi we mnie niechęć do rdzennych Kanadyjczyków jako ogółu, pokazując je jako osoby zrzucające winę za swoje aktualne położenie na ogół wydarzeń z przeszłości, które niekoniecznie bezpośrednio ich dotyczą jako jednostek. Działają w myśl hasła "nam się należy".

Trudno mi ocenić tę książkę, ponieważ historia sama w sobie jest bardzo mocna i wstrząsająca ale w mojej ocenie nie zostało z niej "wyciągnięte" dostatecznie dużo. Brak mi przede wszystkim poparcia opisanych historii konkretnymi dowodami. Dodatkowo pomimo współczucia do osób bezpośrednio dotkniętych opisywanym okrucieństwem, reportaż budzi we mnie niechęć do rdzennych...

ciężko sie czytało

ciężko sie czytało

Czy autorka odniosła się do badań falsyfikujących tezę jej książki?

Dziwi mnie bezwarunkowe poparcie tej książki przez tę część piszących, która powinna się odnieść do dostępnych im informacji nt. prawdziwości tych wydarzeń.

Czy autorka odniosła się do badań falsyfikujących tezę jej książki?

Dziwi mnie bezwarunkowe poparcie tej książki przez tę część piszących, która powinna się odnieść do dostępnych im informacji nt. prawdziwości tych wydarzeń.