Dzień Zwycięstwa

Najsłabsza część cyklu, najmniej tu wątków rodzinnych i Czarnego Tadka, a także klimatu Warszawy, a tylko to w sumie ujęło mnie w trylogii.

Najsłabsza część cyklu, najmniej tu wątków rodzinnych i Czarnego Tadka, a także klimatu Warszawy, a tylko to w sumie ujęło mnie w trylogii.

Zasadniczo było by super gdyby... Gdyby autor nie postanowił skomplikować fabuły do stopnia dość zbliżonego do Morderstwa w Orient Expressie. I o ile u Agathy to był ciekawy zabieg i pomysł się bronił, o tyle w tym przypadku wychodzi ciężko. Więc w sumie jest nierówno, bo książka czyta się dobrze, tylko w pewnym momencie człowiek zaczyna wątpić czy w tej fabule jest choć jeden bohater, który nie jest czyimś synem, córką, albo w inny mniej formalny sposób nie jest powiązany z ofiarą. Co powoduje przesyt i w dość dobrą książkę zwyczajnie psuje.

Zasadniczo było by super gdyby... Gdyby autor nie postanowił skomplikować fabuły do stopnia dość zbliżonego do Morderstwa w Orient Expressie. I o ile u Agathy to był ciekawy zabieg i pomysł się bronił, o tyle w tym przypadku wychodzi ciężko. Więc w sumie jest nierówno, bo książka czyta się dobrze, tylko w pewnym momencie człowiek zaczyna wątpić czy w tej fabule jest choć...

Przyjemny, niezobowiązujący kryminał. Zwłoki zasłużonego kombatanta są tu raczej pretekstem do ukazania układów i układzików w stolicy. Lekki język autora sprawił mi sporą przyjemność. Świetnie skonstruowane postaci bohaterów, zwłaszcza Maria, również. Niestety, ilość zazębiających się wątków psuje nieco radość czytania i utrudnia śledzenie fabuły.

Przyjemny, niezobowiązujący kryminał. Zwłoki zasłużonego kombatanta są tu raczej pretekstem do ukazania układów i układzików w stolicy. Lekki język autora sprawił mi sporą przyjemność. Świetnie skonstruowane postaci bohaterów, zwłaszcza Maria, również. Niestety, ilość zazębiających się wątków psuje nieco radość czytania i utrudnia śledzenie fabuły.

Lubię Hagena i jego lekkość w kryminale. Mam nadzieję, że Pan Leszek jeszcze kiedyś popełni kryminał.

Lubię Hagena i jego lekkość w kryminale. Mam nadzieję, że Pan Leszek jeszcze kiedyś popełni kryminał.

Jest Nemhauser, jest i oczywiście Mario, który wyrasta na gwiazdę puenty. Ale sama opowieść jest najsłabsza ze wszystkich trzech, choć słabą ogólnie bym jej nie nazwała. Odbiega jednak poziomem na niekorzyść. Szkoda to wielka, bo potencjał był. Tajemnicza śmierć, jej tło historyczne i postaci to był przepis na naprawdę znakomity kryminał. Niestety niedociagnięcia sprawiły, że jest zaledwie dobry.

Jest Nemhauser, jest i oczywiście Mario, który wyrasta na gwiazdę puenty. Ale sama opowieść jest najsłabsza ze wszystkich trzech, choć słabą ogólnie bym jej nie nazwała. Odbiega jednak poziomem na niekorzyść. Szkoda to wielka, bo potencjał był. Tajemnicza śmierć, jej tło historyczne i postaci to był przepis na naprawdę znakomity kryminał. Niestety niedociagnięcia sprawiły,...

Ostatnią część trylogii "przygód" komisarza Nemhausera czytało się podobnie jak pozostałe dwie, czyli dobrze. Znani nam już porządnie główni bohaterowie mierzą się z kolejnym śledztwie wydziału zabójstw w stolicy i trochę poza nią. Tym razem sprawa powiązana jest ze środowiskiem arystokracji oraz kombatantów, przez co na drodze głównego bohatera stają "sławni, bogaci i wpływowi".
Show kradnie w całości komisarz Marian Jasny, zwany Mariem który rozbrajająco zabawnie komentuje wydarzenia i kolejne postacie zamieszane w sprawę. Jeżeli "trylogia Nemhausera" byłaby kiedyś filmowana, to do roli Maria idealnie pasował będzie Tomasz Oświęciński, znany np. z filmów Patryka Vegi. Oczywiście "tradycyjnie" przyczepiam się do zakończenia, które jest jakby urwane, nieskończone. Nie wszystkie poboczne wątki zostały wyjaśnione, a skoro to ostatnia część trylogii, powinny.

Ostatnią część trylogii "przygód" komisarza Nemhausera czytało się podobnie jak pozostałe dwie, czyli dobrze. Znani nam już porządnie główni bohaterowie mierzą się z kolejnym śledztwie wydziału zabójstw w stolicy i trochę poza nią. Tym razem sprawa powiązana jest ze środowiskiem arystokracji oraz kombatantów, przez co na drodze głównego bohatera stają "sławni, bogaci i...

Polski kryminał obyczajowy, który absolutnie niczym się nie wyróżnia i w żaden sposób nie zapada w pamięć. Wyszedł gorzej niż "Granatowa krew". Da się przeczytać, ale w sumie po co?

Polski kryminał obyczajowy, który absolutnie niczym się nie wyróżnia i w żaden sposób nie zapada w pamięć. Wyszedł gorzej niż "Granatowa krew". Da się przeczytać, ale w sumie po co?

A miało być tak pięknie, wielka uroczystość z okazji Dnia Zwycięstwa. Niestety, znamienity gość tej uroczystości, bohater II wojny światowej popełnia samobójstwo. Ale czy na pewno nie ma w tym drugiego dna? Robert i Mario sprawdzą to.
Trzecia i wg mnie najsłabsza część cyklu o komisarzu Robercie Nemhauserze. Mimo trochę słabszej fabuły czyta się świetnie, jest sporo akcji czasami okraszonych dobrym humorem ale jest też dużo chaosu i zamieszania. I tak polecam ... fajna rozrywka.

A miało być tak pięknie, wielka uroczystość z okazji Dnia Zwycięstwa. Niestety, znamienity gość tej uroczystości, bohater II wojny światowej popełnia samobójstwo. Ale czy na pewno nie ma w tym drugiego dna? Robert i Mario sprawdzą to.
Trzecia i wg mnie najsłabsza część cyklu o komisarzu Robercie Nemhauserze. Mimo trochę słabszej fabuły czyta się świetnie, jest sporo akcji...

Zdecydowanie najsłabsza opcja z całego cyklu. Mam wrażenie, że autorowi się odechciało juz pisać pod koniec. Po rozwkleniu historii, jej długim rozbiegu, sam finał jest ekspresowy i w sumie totalnie bez polotu.

Zdecydowanie najsłabsza opcja z całego cyklu. Mam wrażenie, że autorowi się odechciało juz pisać pod koniec. Po rozwkleniu historii, jej długim rozbiegu, sam finał jest ekspresowy i w sumie totalnie bez polotu.

Trochę rozczarowuje, bo powtarza się ta sama konwencja, rozmowy, rozmowy, rozmowy (z których nic w zasadzie nie wynika) i nagle trach! błysk pamięci, czyjaś podana na tacy podpowiedź - przypadek rozwiązuje sprawę. Nie czuć w tym wszystkim rozwijającej się intrygi.

Drażni mnie schemat typu sterowanie czy utrącanie śledztwa, służalczy stosunek do prokuratora... może i są takie zależności, ale trudno mi wierzyć, że policjanci naprawdę zachowują się w relacjach służbowych jak uczeń przed dyrektorem szkoły.

Trochę rozczarowuje, bo powtarza się ta sama konwencja, rozmowy, rozmowy, rozmowy (z których nic w zasadzie nie wynika) i nagle trach! błysk pamięci, czyjaś podana na tacy podpowiedź - przypadek rozwiązuje sprawę. Nie czuć w tym wszystkim rozwijającej się intrygi.

Drażni mnie schemat typu sterowanie czy utrącanie śledztwa, służalczy stosunek do prokuratora... może i są...