Therese Bohman

Pomimo raczej prostej fabuły, powieść nieoczekiwanie mnie urzekła. Bardzo podobała mi się kreacja głównej bohaterki. Została napisana tak, by jej nie polubić, jednak na szczęście nie było to irytujące, a ciekawe. Miło spojrzeć na historię od strony zagubionej, popełniającej błędy osoby, która patrzy na świat w bardzo egocentryczny sposób i pomimo dużych ambicji nie jest w stanie nic zmienić w swoim życiu. W wielu sytuacjach uważa się za kogoś mądrzejszego, stworzonego do wyższych celów, a przez większość powieści przyjmuje bierną postawę, jedynie wyobrażając sobie lepsze życie. Bardzo ciekawe były jej opisy otaczającego świata. Trochę przesadnie poetyckie, pasującego do kogoś kto marzy o pisaniu (chociaż w ani jednej scenie tego nie robi, cały czas szukając dla siebie samej wymówek). To przy okazji tej książki naprawdę dostrzegłam niesamowitą możliwość ukazania świata z oczu bohatera, jaką daje narracja pierwszoosobowa (oczywiście zauważyłam to także w innych tytułach, chociażby w "Święcie ognia", ale tutaj jakoś wyjątkowo mnie to tknęło i poczułam, że naprawdę polubiłam ten sposób opowiadania historii, chociaż zawsze uważałam się za zwolenniczkę narratora trzecioosobowego. "Ta druga" ku mojemu zaskoczeniu okazała się doświadczeniem, które na długo zapadnie mi w pamięć i zmusi do rozmyślań. Jeżeli nie z uwagi na fabułę, to właśnie na postaci, stanowiące największą siłę tej pozycji.