Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Okładka świetna, książka w porządku. Tylko z tymi kontrowersyjnymi treściami to przesadzają, jak Nico Walker z prymitywnym językiem, a recenzenci z nazywaniem tego surową formą.

Okładka świetna, książka w porządku. Tylko z tymi kontrowersyjnymi treściami to przesadzają, jak Nico Walker z prymitywnym językiem, a recenzenci z nazywaniem tego surową formą.

Jędrzej Polak tłumacząc tę książkę zastosował, jak sam mówi, "wzmożony poziom rozkładu semantyczno-syntaktycznego", żeby lepiej oddać specyfikę edynburskiego dialektu. Tak sobie myślę, że pan Jędrzej zwyczajnie nie miał pomysłu, jak to przetłumaczyć i przeszło mu przez myśl, że jak najebie w treści jak najwięcej błędów, to będzie super. Genialne, prawda? Efektem tego, jakże subtelnego, zabiegu jest rzadka kupa spływająca po kartkach, przez którą wielokrotnie miałem ochotę spuścić to tłumaczenie tam, gdzie spuszcza się kupy. Treść się broni, pewnie, ale ubrana w taką formę „śmierdzi zwietrzałom wódom, potem i spermom” (tak, tak – pisownia oryginalna) i dlatego nie potrafię jej ocenić. Ktoś powie, że pierdolę i że to wspaniały zabieg stylistyczny, ale nie dam się przekonać, że poprzez stosowanie „om” zamiast „ą”, obcinanie „ę” kreseczki, pomijanie przecinków i używanie wyrazów typu „khłólik” można imitować jakikolwiek dialekt. Niektóre zdania musiałem przeczytać trzy razy, żeby je zrozumieć, co ostatecznie i tak nie było pewne. Tutaj nawet ksywki są chujowo przetłumaczone, a czasem źle odmienione. Panie Jędrzeju, pan wybaczy, ale bardziej nie dało się spierdolić tego tłumaczenia. Pozdrawiam.

Jędrzej Polak tłumacząc tę książkę zastosował, jak sam mówi, "wzmożony poziom rozkładu semantyczno-syntaktycznego", żeby lepiej oddać specyfikę edynburskiego dialektu. Tak sobie myślę, że pan Jędrzej zwyczajnie nie miał pomysłu, jak to przetłumaczyć i przeszło mu przez myśl, że jak najebie w treści jak najwięcej błędów, to będzie super. Genialne, prawda? Efektem tego, jakże...

Mniej dynamiczna niż "Król", mniej istotna i interesująca jest też tutaj sama fabuła. Literacko za to zgrabniejsza, nawet bardzo zgrabna, a do tego mądra, chodź nie przemądrzała. Niby kontynuacja, ale tak nie do końca. Pozornie dalsza część historii o tych samych ludziach w coraz gorszych czasach, ale podstawową kontynuacją jest tutaj ewolucja zła, które już w "Królu" było ważne, ale w "Królestwie" wysuwa się na pierwszy plan.

Oj nie wystawił tutaj Twardoch laurki ludzkości, nie wystawił. Bo to całe zło w jego prozie nie bierze się z niebios czy piekieł, ale z wnętrza człowieka.

Powiało patosem z tych moich wypocin, wiem. Na szczęście proza Twardocha nim nie trąci.

Mam właściwie tylko jedną wątpliwość, odnośnie tła historycznego, a konkretnie nastrojów społecznych czasów wojny i przedwojnia. Chyba aż takimi żydożercami nie byliśmy, jak uważają bohaterowie "Królestwa".

I cytacik, który by został z tej książki po wrzuceniu jej do wyciskarki:

"Dziś wiem, że ludzie nie istnieją, istnieją tylko ludzkie myśli i cierpienie, przede wszystkim cierpienie. I zło, które ludzie tak chętnie czynią. Zło jest najbardziej, najmocniej. Złem jest istnienie świata i mnie, tak myślę w tym wiecznym nigdy i teraz, w szarości."

Mniej dynamiczna niż "Król", mniej istotna i interesująca jest też tutaj sama fabuła. Literacko za to zgrabniejsza, nawet bardzo zgrabna, a do tego mądra, chodź nie przemądrzała. Niby kontynuacja, ale tak nie do końca. Pozornie dalsza część historii o tych samych ludziach w coraz gorszych czasach, ale podstawową kontynuacją jest tutaj ewolucja zła, które już w...