Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miłka Kołakowska | www.mozaikaliteracka.pl
___

Kłamstwo najczęściej prowadzi grząską drogą. Nieustannie wtapia się w poszarpane myśli, przywołuje wachlarz gorzkich konsekwencji, nie pozwala zasnąć. Wielokrotnie staje się źródłem nieodwracalnego – doszczętnie zmieniając codzienność człowieka. Tomasz Kieres wdziera się emocjami właśnie w taką rzeczywistość – intencjonalnie umykającą granicom prawdy, niezwykle zajmującą, treściwą i esencjonalną, jednocześnie szaloną i nieobliczalną w przebiegu fabularnych zdarzeń.

Tytuł Nic nie mów z pewnością nie jest przypadkowy – to właśnie cisza staje się atrybutem niespodziewanej sąsiedzkiej namiętności. Tu nie ma miejsca na słodycz czarujących zdań i sceny otwartego uwodzenia, w zamian pojawia się instynkt dyskretnie spisanego przyciągania – naznaczonego potrzebami wyraźnie nienasyconych ciał, a jednak nasączonego niedopowiedzianą bliskością dwóch zaniepokojonych dusz, dziwnie kojącego, jakby złaknionego naturalnego w swym akcie spełnienia. Ten wrażeniowo romantyczny nastrój osadzony zostaje w motywie oczywistej zdrady – piętnowanej w podjętych monologach myśli, moralnie zapewne niewłaściwej, społecznie zakazanej, lecz tu potraktowanej nad wyraz intensywnie, zmysłowo i przede wszystkim w zgodzie ze szczerością zaangażowanych uczuć. Autor nie ucieka przed wizualizacją scen fizycznego pożądania – wręcz odwrotnie, nadaje im swoistej sensualności, wzmacniającej skalę euforycznych doznań, ewidentnie chce utrwalić ich wyjątkowość. Doskonale bowiem wie, co przyniesie najbliższa przyszłość – tak bezwzględna i niespodziewana w odczuciu czytelnika. Bo przecież wystarczy jedna znamienna chwila, aby zmienić klimat tej historii – aby odsłonić jej niepokojący charakter. W tym sensorycznym scenariuszu robi się bardzo niespokojnie, intrygująco, może nawet niebezpiecznie. I właściwie trudno przewidzieć, jakie emocje czekają na końcu tej zwodniczej i bezsprzecznie refleksyjnej drogi. Jedno zdaje się być pewne – prawda będzie chciała i jednocześnie nie będzie chciała ujrzeć światła dziennego.

Fascynująca, soczysta, nieprzeciętna – historia romantyczna w swych zmysłowych fundamentach, a jednak zawiesisty i z pewnością niepokojący thriller psychologiczny. Tu nie ma przestrzeni na oczywistość zdarzeń, choć namiętność fotograficznie wdziera się w otchłań zaabsorbowanej wyobraźni. Nasączona intymnością bliskość, zagnieżdżona zmyślnie w ciszy przemilczanych doznań, zdaje się być intensywna, szczera, wygłodniała. I staje się impulsem dla odczuwalnie niebezpiecznych epizodów – zanurzonych w obsesyjnej zazdrości, w fermencie szerzonego kłamstwa, poniekąd także w odmętach niepamięci. Ten intrygujący wydźwięk staje się donośny i nieobliczalny, przywołując gorliwość najgorszych instynktów.

Miłka Kołakowska | www.mozaikaliteracka.pl
___

Kłamstwo najczęściej prowadzi grząską drogą. Nieustannie wtapia się w poszarpane myśli, przywołuje wachlarz gorzkich konsekwencji, nie pozwala zasnąć. Wielokrotnie staje się źródłem nieodwracalnego – doszczętnie zmieniając codzienność człowie...

Rozwiń Zwiń

Miłka Kołakowska | www.mozaikaliteracka.pl
___

Zło przybiera różne twarze. Wbrew instynktom, nie zawsze surowe i bezkompromisowe, czasami wręcz dziwnie delikatne lub zaskakująco przyjazne. Nawet najgorszym oprawcom, może bowiem dobrze patrzeć z oczu. Siergiej Madujew to niewątpliwie przykład właśnie takiego przestępcy – bezwzględnego w działaniach, a jednak prowadzonego nurtem niespodziewanej empatii. Czerwoniec to powieść w mojej opinii intrygująca – inspirowana prawdziwymi zdarzeniami, fabułą natomiast osadzona w dorosłym życiu ostatniego bandyty ZSRR, wychowanego przez zakłady karne.

Jacek Piekiełko wdziera się w historię Madujewa z odczuwalną łagodnością – obiera głównie te fragmenty jego życia, które wymownie zapisały się na kartach radzieckiego systemu karnego. Z treści wyłania się obraz wyrafinowanego recydywisty – przebiegłego manipulatora, złodzieja z niebanalną wyobraźnią, przestępcy poruszającego się niemal bezszelestnie, a przede wszystkim mężczyzny dystyngowanego, szarmanckiego i dobrodusznego. Ta elegancja oraz niewymuszona niczym serdeczność to elementy tworzonego w trakcie rabunków wizerunku – w jego działaniach wyczuwa się jasno postawione zasady oraz szokującą niekiedy grzeczność, które wprawiają w osłupienie zarówno przerażone rozbojem osoby poszkodowane, jak również samego czytelnika. I chociaż Czerwoniec spędził na wolności jedynie siedemnaście miesięcy dorosłego życia, do tego sprawiał wrażenie zdeterminowanego i ofensywnego w przebiegu poszczególnych grabieży, to właśnie ten nieoczekiwany, wrażeniowo niezwykle subtelny charakter człowieka, wyczuwa się tu najbardziej. Autor przybliża także rzeczywistość więzienną, skupiając się na bezduszności strażników więziennych oraz kreatywności w szalonych próbach ucieczki.

Intrygująca, przenikliwa, niecodzienna – historia inspirowana życiem wyrafinowanego bandyty. Tytułowy Czerwoniec to pseudonim Siergieja Madujewa – autentycznego radzieckiego skazańca, który w aktach przerażającej manipulacji przestępczej, eksplorował nie tylko oczywistą bezwzględność, ale też przestrzeń niespodziewanej empatii. Tak utrwaliła się potulna kryminalna twarz – pełna wirtuozerii i z pewnością nieobliczalna, a jednak serdeczna, kulturalna i pomocna. To powieść odczuwalnie zaskakująca – scenicznie zatrważająca, niepozbawiona przemocy i tak samo niepozbawiona ofiar.

Miłka Kołakowska | www.mozaikaliteracka.pl
___

Zło przybiera różne twarze. Wbrew instynktom, nie zawsze surowe i bezkompromisowe, czasami wręcz dziwnie delikatne lub zaskakująco przyjazne. Nawet najgorszym oprawcom, może bowiem dobrze patrzeć z oczu. Siergiej Madujew to niewątpliwie przyk...

Rozwiń Zwiń

Miłka Kołakowska | www.mozaikaliteracka.pl
___

Młodość nie zawsze wypełniona jest różową barwą. Nierzadko wymaga bolesnego starcia z goryczą niechcianej codzienności – z pokłosiem nieodwracalności pewnych zdarzeń, z przeszywającą samotnością, może nawet bezpośrednio z kruchością ludzkiego życia. Victoria Vinuesa z pewnością nie szczędzi swoim bohaterom trudnych chwil, ale jednocześnie pozwala im uciec w szczeliny potrzebnej normalności. Do zobaczenia na Wenus to historia niezwykła – wzruszająca, nieprzeciętna, piękna w każdej zapisanej stronie.

Już pierwsze zdanie okazuje się drzazgą dla świeżo muśniętej wyobraźni. „Od początku było wiadomo, że nie zabawię na tym świecie zbyt długo”. Mia to nie tylko kłamczucha z nutą uroczego szaleństwa, to także kreacja naznaczona traumą dosłownie od urodzenia – poważna wada serca i życie w rodzinie adopcyjnej potęgują poruszający wydźwięk tej powieści, to w nich zaszyty zostaje autentyczny ból. Czytelnik wdziera się w jej intymność z niesamowitym zaangażowaniem, podobnie przedziera się przez mocno rozdzierającą narrację Kyle’a. Ten nastolatek zauważalnie obarcza się winą za najgorsze. To on czuje się odpowiedzialny za śmierć najbliższego przyjaciela. To on chce uciec w otchłań niepamięci. Jego dusza zdaje się być drastycznie przygnieciona – zagnieżdżona myślami w tym jednym parszywym dniu, targana koszmarami i dojmującymi atakami paniki. Nasączony sceną tragedii wstęp portretuje chłopaka jako milczącego i niedostępnego gbura, może nawet egoistę, który chce zadbać tylko o własną nicość. Niespodziewana propozycja nieznajomej, staje się dla niego czymś więcej niż zwykłą ucieczką – to raczej bilet powrotny do stacji własnego życia.

Tak zaczyna się przygoda zmieniająca wszystko. Tak zaakcentowany zostaje teatralny motyw grumpy & sunshine – teatralny, gdyż odbiorca doskonale wie, że ta słoneczna wersja młodej bohaterki to jedynie przyjęta przez nią poza. Ta dziewczyna zachwyca się dosłownie każdym uchwyconym kadrem, zdaje się też utożsamiać z hiszpańskimi smakami oraz ludźmi pełnymi optymizmu. I ta odczuwalnie pokerowa afirmacja dnia ma oczywiście swój moment kulminacyjny – gdzieś w środku skrywa się bowiem postrzępione serce. Podobnie jak w szorstkości Kyle'a czai się coś czarującego. Wystarczy kilka niedopowiedzianych słów i kilka rozczulających spojrzeń, aby ta dwójka otworzyła drzwi do własnych wrażliwości. Z czasem pojawia się szczerość, pojawia się rozmowa, pojawia się też wyczerpująca niepewność jutra – tak bardzo niesprawiedliwa. Tu namiętność wyraźnie domaga się czasu, chce zdefiniować więcej niż widoczne gołym okiem, potrzebuje zatracić się w odczuwalnie spragnionych zmysłach – zanurzona w otchłani trudnych doświadczeń, w bólu dwóch zduszonych intymności, w zawiesistej ciemności nadszarpniętych uczuć, w żniwie zdarzeń znamiennie wypełniających wybrakowaną przeszłość. Końcówka zdaje się być nieobliczalna i nieco szalona, w swym niecodziennym biegu wręcz intrygująca.

Zachwycająca i niepowtarzalna – historia nasycona wrażliwością i świeżością nastoletnich uczuć, otulona nadzieją spadających gwiazd, jednocześnie zatrważająca kruchością ludzkiego życia. Ta podróż zdaje się być absolutnie wyjątkowa – pięknie obrazuje potrzebę normalności. Bo chociaż początkowo nie ma tu miejsca na emocjonalną delikatność, ta usilnie chce dojrzeć promienie hiszpańskiego słońca, chce uszczknąć fragmentów zwyczajności, pragnie uśmiechu i nieoczywistych smaków, domaga się też bliskości – tak ważnej i tak bardzo potrzebnej w życiu młodego człowieka.

Miłka Kołakowska | www.mozaikaliteracka.pl
___

Młodość nie zawsze wypełniona jest różową barwą. Nierzadko wymaga bolesnego starcia z goryczą niechcianej codzienności – z pokłosiem nieodwracalności pewnych zdarzeń, z przeszywającą samotnością, może nawet bezpośrednio z kruchością ludzkiego...

Rozwiń Zwiń