Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od lat lubię postacie tworzone przez Salingera. Szczególnie Zooey
należała do moich literackich wirtualnych znajomych, które miałam zwyczaj odwiedzać kiedyś regularnie. Teraz wystarczy mi wspomnienie o tych wizytach, ale ogromny sentyment pozostał.
"W buszującym w zbożu" jest taki fragment, gdzie bohater zastanawia się, do którego ze znanych mu literatów chciałby zadzwonić i uciąć sobie pogawędkę, ja na taką listę wciągnęłabym Salingera, choć pewnie bez pozytywnych skutków, bo odcinał się od efektów ubocznych swojego sukcesu pisarskiego, czyli popularności i kontaktu z czytelnikami.

Od lat lubię postacie tworzone przez Salingera. Szczególnie Zooey
należała do moich literackich wirtualnych znajomych, które miałam zwyczaj odwiedzać kiedyś regularnie. Teraz wystarczy mi wspomnienie o tych wizytach, ale ogromny sentyment pozostał.
"W buszującym w zbożu" jest taki fragment, gdzie bohater zastanawia się, do którego ze znanych mu literatów chciałby...

Treść tej książki można by porównać (profanując ją oczywiście i niestety tym porównaniem) do jakiegoś cennego roztrzaskanego naczynia wyłuskanego w kawałkach z kolejnej warstwy kulturowej wykopalisk, z czasów, które przedostają się do nas w reliktach i szczątkach. Naczynia posklejanego i ukazującego swój pełen sensu kształt i.... powab. Szczątki i przypisane im wyjaśnienia-przeinaczenia były tak odległe od modelu całości, że pieczołowite zebranie ich w jedność jest tak rewelatorskie, że prawdopodobnie każdy, kto czyta tę książkę ma poczucie epifanii - objawienia sensu dawno zapomnianego świata wieków średnich, którego rozrzucone po zbiorowej pamięci pojedyncze elementy były dowolnie i często z pogardą używane do budowania kontrastów - między tym co przyszło później (to dobre i racjonalne) a porzuconym średniowiecznym zabobonem (to ciemne i niedorzeczne).

Synteza Lewisa pokazuje racjonalność i przejrzystość dawnego modelu patrzenia na świat, na tle zmanipulowanych brakiem kontekstu współczesnych potocznych interpretacji kultury średniowiecza.

Treść tej książki można by porównać (profanując ją oczywiście i niestety tym porównaniem) do jakiegoś cennego roztrzaskanego naczynia wyłuskanego w kawałkach z kolejnej warstwy kulturowej wykopalisk, z czasów, które przedostają się do nas w reliktach i szczątkach. Naczynia posklejanego i ukazującego swój pełen sensu kształt i.... powab. Szczątki i przypisane im...

Najbardziej zniszczona książka kucharska w moim domu. Wstyd powiedzieć, zatłuszczona, zalana cieczą, z poluzowanymi kartkami przy kilku najbardziej eksploatowanych przepisach. (creme brulee, bliny ..)

Prostota i wykwintność sprzed lat ale w zasięgu ręki. Co więcej nie mam przy niej wątpliwości, że została napisana z chęci podzielenia się przez autorkę tym, co umiała robić dobrze - w przeciwieństwie do popularnych teraz projektów PR-celebrycko-wydawniczych, jakimi są często książki kucharskie. Wydają się być efektem szperania po internecie i "kreatywnego pisania". I niech sobie będą, ale ja polecam bezpretensjonalny wdzięk tradycyjnych przepisów Anieli Młynarskiej - Rubinstein.

Najbardziej zniszczona książka kucharska w moim domu. Wstyd powiedzieć, zatłuszczona, zalana cieczą, z poluzowanymi kartkami przy kilku najbardziej eksploatowanych przepisach. (creme brulee, bliny ..)

Prostota i wykwintność sprzed lat ale w zasięgu ręki. Co więcej nie mam przy niej wątpliwości, że została napisana z chęci podzielenia się przez autorkę tym, co umiała robić...

Tęsknię czasem za bezpieczeństwem i zmysłowością prowincji takiej jaką pamiętam, jaką zachowałam w obrazach z dzieciństwa. Gdy tęsknota jest duża, sięgam po "Dwa księżyce" - czy to w wersji oryginalnej, Kuncewiczowej czy to w adaptacji filmowej Andrzeja Barańskiego.

Tęsknię czasem za bezpieczeństwem i zmysłowością prowincji takiej jaką pamiętam, jaką zachowałam w obrazach z dzieciństwa. Gdy tęsknota jest duża, sięgam po "Dwa księżyce" - czy to w wersji oryginalnej, Kuncewiczowej czy to w adaptacji filmowej Andrzeja Barańskiego.

Klasyka, żeby jeszcze ją pikęnie kiedyś wydali, taką jaką pamiętam z dzieciństwa. Ilustracje były zdaje się Szancera...

Klasyka, żeby jeszcze ją pikęnie kiedyś wydali, taką jaką pamiętam z dzieciństwa. Ilustracje były zdaje się Szancera...

delikatna, czuła literatura. Nie jestem rozczytana w czeskich pisarzach, ale to Oto Pavel i jego "Śmierć pięknych saren" przychodzi mi do głowy, gdy myślę o pokrewnych wrażliwościach. W mojej biblioteczce te książki stoją obok siebie.

delikatna, czuła literatura. Nie jestem rozczytana w czeskich pisarzach, ale to Oto Pavel i jego "Śmierć pięknych saren" przychodzi mi do głowy, gdy myślę o pokrewnych wrażliwościach. W mojej biblioteczce te książki stoją obok siebie.

Austen skomentowała dla nas w wielce zajmujący sposób świat w któym żyła, a szczególnie jego kobiecą perspektywę. Nie trzeba Pierre'a Bourdieu z całym jego dorobkiem o dystynkcji społecznej, prestiżu, kapitale społecznym, budowaniu karier w społeczeństwie - przy Jane A. to wtórny i nudny "naukowy" powielacz ;-). Ona to wszystko widziała, rozumiała, opisała i potomności ładnie wytłumaczyła już na przełomie XVIII i XIX w. - warto to wreszcie przyznać panie Bourdieu, a z braku możliwości bezpośredniej inwokacji zwracam się do jego bezrefleksyjnych wyznawców-socjologów!

Austen skomentowała dla nas w wielce zajmujący sposób świat w któym żyła, a szczególnie jego kobiecą perspektywę. Nie trzeba Pierre'a Bourdieu z całym jego dorobkiem o dystynkcji społecznej, prestiżu, kapitale społecznym, budowaniu karier w społeczeństwie - przy Jane A. to wtórny i nudny "naukowy" powielacz ;-). Ona to wszystko widziała, rozumiała, opisała i potomności...

Gdybyśmy potrafili traktować tak nasze powołanie (do czego tam jesteśmy przysposobieni każdy/a z osobna) jak bohaterka tej książeczki magię, to świat zostawilibyśmy trochę lepszym niż go zastaliśmy. Mała książeczka i mała czarownica - ale stawia do pionu.

Gdybyśmy potrafili traktować tak nasze powołanie (do czego tam jesteśmy przysposobieni każdy/a z osobna) jak bohaterka tej książeczki magię, to świat zostawilibyśmy trochę lepszym niż go zastaliśmy. Mała książeczka i mała czarownica - ale stawia do pionu.