Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciężko mi będzie dać jakąkolwiek ocenę Kronice Polskiej. Na papierze z perspektywy kogoś intersującego się literaturą i historią lektura zapowiadała się ciekawie.

Napisana po łacinie pierwsza polska kornika, choć technicznie to ani nie jest kronika ani nawet rocznik bliżej jej do geste tak zwanych czynów, których tradycja sięga nawet do Antyku. Zawiera elementy chanse de geste legend, liryki itp. Autor nie był Polakiem, ale w zasadzie nie wiadomo jakiej był narodowości a do napisania zachęcili go Polacy i mówi o dziejach Polski, dlatego wliczany jest do kanonu naszej literatury narodowej, Sam nie wiem czy to dobry podziałi pewnie tak. Nie był to też pierwszy napisany na ziemiach rzeczpospolitej utwór jednak najwcześniej odnaleziony. Autor przybył do polski prawdopodobnie z Węgier można do tego dojść drogą eliminacji plus doskonale znał tamte okolice. Przy okazji przybył być może z somgver bo szczególnie uznaje szacowanego tam św. Idziego, który był głównie czczony w tym klasztorze. Datę zakończenia pisania możemy wywnioskować po treści, która kończy się na odkupywaniu swojej winy przez krzywoustego. Lata tworzenia to przepuszczalnie 1112-1116. Tekst spisano niby w Krakowie lecz nie wiadomo tak do końca, bo zawiera legendy wielkopolskie a tych krakowskich już nie. Centralną postacią kroniki jest Bolesław krzywousty. Reszta królów pojawia się zwykle jako odnośniki do niego. Szczególnie skupia się na Chrobrym, który ma być dla niego wzorem i Śmiałym, popełniającym błąd nie mogący przydarzyć się Krzywoustemu jeśli chce być dobrym władcą . Głównym elementem pokazującym siłę państwa jest pomorze ten kto je zdobywa jest przez Galla uważany za potężnego przywódcę Tekst składa się z 3 części każda zaczyna się listem potem wierszowanym skrótem i przedmową do właściwej części. 1 część opowiada historie do Hermana. 2 obejmuje wczesne życie Bolesława. 3 pokazuje Bolesława u szczytu władzy. Do opisu polski zastosowano topikę arkadyjska. Bolesław ucharakteryzowany jest na herosa. Cechuje się mądrością i męstwem. Wątki Antyczne mieszają się z chrześcijańskimi choćby cudownymi wydarzeniami przy narodzinach Tekst w swojej konstrukcji wypada specyficznie pociesznie.

Miałem jednak nadzieję na coś śmieszniejszego. Elementarnie bywa ciekawie i to w sumie na tyle. Warto na pewno docenić jego specyficzną budowę wypada bardzo ciekawie na tle Europejskiej literatury średniowiecznej.

Ciężko mi będzie dać jakąkolwiek ocenę Kronice Polskiej. Na papierze z perspektywy kogoś intersującego się literaturą i historią lektura zapowiadała się ciekawie.

Napisana po łacinie pierwsza polska kornika, choć technicznie to ani nie jest kronika ani nawet rocznik bliżej jej do geste tak zwanych czynów, których tradycja sięga nawet do Antyku. Zawiera elementy chanse de...

Szukam ostatnio informacji o Mrożku i postanowiłem zapoznać się z tym tekstem. Przeczytałem, że to wywiad rzeka prawdę jednak mówiąc wyszła z tego taka bigorafia Mrożka nastawiona na opis jego poszczególnych miejsc zamieszkania. Trochę ciekawych treści da się z tego wydobyć dla mnie to odrobinę za mało. Nie polecam nikomu kto nie jest fanem pisarza.

Szukam ostatnio informacji o Mrożku i postanowiłem zapoznać się z tym tekstem. Przeczytałem, że to wywiad rzeka prawdę jednak mówiąc wyszła z tego taka bigorafia Mrożka nastawiona na opis jego poszczególnych miejsc zamieszkania. Trochę ciekawych treści da się z tego wydobyć dla mnie to odrobinę za mało. Nie polecam nikomu kto nie jest fanem pisarza.

Autor traktuje Tolkiena jak osobe boską która nie ma praktycznie żadnych wad dzięki czemu książka jest zwyczajnie nudna.

Autor traktuje Tolkiena jak osobe boską która nie ma praktycznie żadnych wad dzięki czemu książka jest zwyczajnie nudna.

Autobiograficzna powieść Sylvi Plath to rzecz kultowa w wielu środowiskach i po przeczytaniu wcale się nie dziwię, bo jest to dzieło wybitne.

Pierwsze co się rzuca w oczy to zadziwiającą subtelność jeśli chodzi o taki temat. Utwór ma wiele wspaniały opisów uczuć, metafor mających przedstawić chorobę, ale nigdy nie szarżuje tym wszystkim i możemy przez te rzeczy przefunąć skupiając się na samej historii. Szklany Klosz pomimo talentu autorki do pisanie jest prosty i stosunkowo lekki jak na tematykę. Nie jest to powiesc Lewa Tojstoja przez, które przebrną tylko zapaleni czytelnicy, a raczej książka wyjątkowo dla wszystkich. Przez to możemy mówić o jej zaletach dydaktycznych, naprawdę dużo byśmy zyskali gdyby tak wyglądały lektury w szkołach.

Szklany Klosz ma parę wad wywodzących się tylko z tego, że jest bigorafią, dlatego nie będę się przyczepiał do niego za spełnianie założeń gatunku, a stylizacja bardziej powieściowa to dobry pomysł, bo autorka zwyczajnie miała wiele fajnych myśli do przekazania w tej formie. Chyba wszystkie elementy są przemyślane.

Nie chce się za bardzo rozpisywać, bo i tak pewnie powtarzam to co wszyscy. Muszę jednak jeszcze wspomnieć jak cudownie kobiecy, współczesny i uniwersalny jest ten tytuł. Akcja rozgrywa się w latach 50, które były na wskroś seksistowskie przyglądając się jednak światu zobrazowanemu naprawdę nie różni się specjalnie od naszego szczególnie, że poglądy autorki są bardzo współczesne i tylko to podkreślają. Jasne nie mamy dzisiaj tak chorych metod leczenia to wiadomo jednak mentalność ludzi i traktowanie kobiet jest bardzo często takie same. Lubię też perspektywę bohateki, bo jestem facetem i fajne poczytać coś co nie jest napisane przez kogoś białego i z penisem, zobaczć świat z innej strony.

Szklany Klosz to najlepsza książka o depresjii jaka powstała nikt tak wspaniale, a jednocześnie przestępne i subtelnie nie opisał stanu wpadania w coraz to większą ciemność. Muszę się zapoznać z resztą twórczości Sylivi.

Autobiograficzna powieść Sylvi Plath to rzecz kultowa w wielu środowiskach i po przeczytaniu wcale się nie dziwię, bo jest to dzieło wybitne.

Pierwsze co się rzuca w oczy to zadziwiającą subtelność jeśli chodzi o taki temat. Utwór ma wiele wspaniały opisów uczuć, metafor mających przedstawić chorobę, ale nigdy nie szarżuje tym wszystkim i możemy przez te rzeczy przefunąć...

Jerzy Urban jest na pewno postacią nietuzinkową przez niektórych znienawidzony i oskarżany o czyny, za które powinien być ukarany prawnie przez innych lubiany i ceniony ze względu na humor i inteligencję. Sam autor lubi wytwarzać skrajne emocje być nienawidzonym przez jednych kochanym przez innych. W swojej bigorafii opisuję swoje życie w charakterystyczny dla siebie dość luźny tonie, opsypując nas anegdotami i opowiadając naprawdę ciekawą historię. Nie pomija przy tym samej postaci założyciela NIE z wywiadu możemy wywnioskować jakim jest czlowiekiem. Obraz ten jest bardzo nie jednoznaczny, złożony i trudny do oceny. Sam nie wiem czy Jerzy Urban dla mnie jest bardziej cynicznym trollem czy kimś kto chciał dobrze, używając do tego niezbyt moralnych metod i ostatecznie zastając skutki odwrotne od spodziewanych. Książka rozmywa wiele mitów narosłych wokół Urbana, ale jednocześnie nie unika trudnych tematów.

Robota dziennikarska Stremackiej wypada całkiem fajnie, pytania są dość ciekawe, wywiad nie zmierza w jakieś nudne i nikogo nie interesujące strony tylko trzyma się tematów istotnych i tych mających jak najbardziej nakreślić nam postać naszego bohatera.

Myśle, że ciekawa lektura nawet dla tych, którzy słysząc te nazwisko cicho przeklinają pod nosem, bo można się dowiedzieć wielu ciekawych rzeczy i popatrzeć na wydarzenia kształtujące współczesną Polskę z zupełnie innej perspektywy.

Jerzy Urban jest na pewno postacią nietuzinkową przez niektórych znienawidzony i oskarżany o czyny, za które powinien być ukarany prawnie przez innych lubiany i ceniony ze względu na humor i inteligencję. Sam autor lubi wytwarzać skrajne emocje być nienawidzonym przez jednych kochanym przez innych. W swojej bigorafii opisuję swoje życie w charakterystyczny dla siebie dość...

Nie spodziewałem się tak słabej książki. Jeżeli ktoś jest bardzo zainteresowany tematem można sprawdzić, jednak gdy ktoś chce jednak dobrej pozycji to raczej lepiej obejrzeć film na podstawie.

Historia jest bardzo ciekawa i właśnie idealnie nadaje się na film, który wyszedł super. Mimo, że autor przeżył straszne wydarzenia to nie specjalnie ma coś ciekawego o tym do powiedzenia. Idzie w stronę powieściowej stylizacji przy okazji zasypując nas masą faktów efekt jest bardzo nużący. Naprawdę zdziwił mnie brak jakiś większych przemyśleń autora a nawet gdy coś się pojawia to wyświechtanej frazesy o wolności. Niestety biografia ta przypomina mi coś napisanego na szybko po filmie, a nie czegoś co ją zapoczątkowało.

Nie spodziewałem się tak słabej książki. Jeżeli ktoś jest bardzo zainteresowany tematem można sprawdzić, jednak gdy ktoś chce jednak dobrej pozycji to raczej lepiej obejrzeć film na podstawie.

Historia jest bardzo ciekawa i właśnie idealnie nadaje się na film, który wyszedł super. Mimo, że autor przeżył straszne wydarzenia to nie specjalnie ma coś ciekawego o tym do...