Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Wolność traci na znaczeniu, gdy nie można sięgnąć po to, czego pragnie się najbardziej”

W siódmej części serii o Kubie Sobańskim autor nie zwalnia tempa i nadal utrzymuje wysoki poziom. Kuba cieszy się wolnością, a w jego życiu wszystko zdaje się układać. Biurowiec przynosi dochody, jego życie uczuciowe się stabilizuje. Dużo czasu spędza ze swoją kobietą Doną, która została pełnoprawną panią adwokat, często pomaga jej w sprawach, również biznesowych. Jednak Sobański przekonuje się, że jego życie jest pełne pokus i coraz trudniej sobie z nimi radzi, bo przecież zabijanie jest jego drugą naturą. Kiedy w Krakowie dochodzi do serii morderstw młodych brunetek, których dokonuje Mim. Kuba postanawia zbliżyć się do prowadzonego śledztwa.

Książka „Pokusa diabła”, mimo że to już siódma część, nadal wciąga i zaskakuje. Trzyma w delikatnym napięciu i zabiera czytelnika po raz kolejny w świat seryjnego mordercy. Pomimo tego, że pierwsza część lektury była bardziej statyczna i spokojniejsza, to później akcja przyspiesza, wraca na dobre tory i trzyma w napięciu aż do samego końca.

Adrian Bednarek świetnie potrafi budować napięcie poprzez dynamiczne dialogi, nieoczekiwane zwroty akcji oraz zagadki, które prowadzą do głębszego wnikania w psychikę mordercy oraz naszego bohatera. Pozycja ta, to umiejętny balans autora pomiędzy fabułą, a głębszymi przemyśleniami. To sprawia, że od książki nie można się oderwać. Dodatkowo dokonuje się to również przez styl pisania Bednarka, który jest łatwy w odbiorze przez czytelnika.

Przyznam szczerze, że sięgając po „Pokusę diabła” miałam obawy, czy równie mocno mnie zaciekawi, jak poprzednie tomy, ale były one całkowicie niepotrzebne. Być może to ja jestem mało obiektywna, ale zarówno uwielbienie Kuby Sobańskiego jak i samego autora nie przemija, więc myślę, że to również ma wpływ na mój odbiór.

Postacie w książce są dobrze wykreowane i łatwo wzbudzają emocje. Mimo że Sobański jest seryjnym mordercą, to kibicuję mu zawsze, bo po prostu nie idzie inaczej. Natomiast niektórzy bohaterowie budzą moją niechęć jak np. Dona (chyba nigdy jej nie polubię, bo niezmiennie mnie irytuje).

Zakończenie nie należało do bardzo przewidywalnych, ale daje nadzieję na kolejny tom i mamy wrażenie, że to jeszcze nie koniec.

Ze swojej strony bardzo polecam książkę, a jeśli ktoś nie zna tej serii, to najlepiej zacząć od pierwszej części, czyli „Pamiętnika diabła”. Ja przeczytałam i przepadłam.

"Wolność traci na znaczeniu, gdy nie można sięgnąć po to, czego pragnie się najbardziej”

W siódmej części serii o Kubie Sobańskim autor nie zwalnia tempa i nadal utrzymuje wysoki poziom. Kuba cieszy się wolnością, a w jego życiu wszystko zdaje się układać. Biurowiec przynosi dochody, jego życie uczuciowe się stabilizuje. Dużo czasu spędza ze swoją kobietą Doną, która...

„Rozstajne drogi. Nie ma powrotu do domu” to powieść, która wciąga a jednocześnie uczy. Oparta na losach ludzi z północno-wschodnich terenów Polski, które po wojnie pomijano milczeniem, daje możliwość odkrycia kart historii, o której mówi się niewiele. Na Wileńszczyźnie od września 1939 r. do końca wojny pięciokrotnie zmieniali się okupanci, a po wojnie uciekinierzy i przesiedleńcy przez lata nie mogli odwiedzać rodzinnych stron.

Książka ta opisuje historię przyjaźni trzech młodych mężczyzn: Jurka Zbyszka i Stefana, którzy po wybuchu wojny zostają rzuceni w różne miejsca i różnymi drogami przychodzi im kroczyć. Czy przyjdzie im jeszcze kiedyś się spotkać i podzielić swoimi przeżyciami?

W czasie lektury towarzyszyła mi gama różnych emocji, od radości po zwątpienie, smutek i rozczarowanie. Napisać książkę, w którą zostaje wpleciona historia naszych rodaków, to nie lada wyczyn. A napisać ją w taki sposób, aby zainteresować, jeszcze większy. Jednak autorce udało się to bardzo dobrze.

Elżbieta Jodko - Kula zmusza nas do refleksji, do zastanowienia się nad swoim życiem. Mimo że mamy w tych czasach tak wiele, to nie potrafimy niekiedy tego docenić.

Książka „Rozstajne drogi” porusza bardzo ważne tematy. Cała historia pokazuje nam, jak wojna wpływa na losy ludzi, jak mimo ogromnego strachu, można było liczyć na pomoc innych. Mimo to, kiedy do głosu dochodzi polityka, to nawet najlepsi przyjaciele stają się dla siebie największymi wrogami. Z powieści tej wyłania się również obraz silnych kobiet, które mimo niewiedzy o losach swoich bliskich, dzielnie znosiły każdy kolejny dzień.

Zakończenie książki było bardzo smutne i nie takie, jakbym się spodziewała. Myślę, że to był celowy zabieg, aby historia ta została w nas na dłużej. Pomimo tego, że powieść liczy ponad 500 stron, to kompletnie tego nie odczuwałam, dlatego zachęcam do lektury każdego, nie tylko miłośników historii.

„Rozstajne drogi. Nie ma powrotu do domu” to powieść, która wciąga a jednocześnie uczy. Oparta na losach ludzi z północno-wschodnich terenów Polski, które po wojnie pomijano milczeniem, daje możliwość odkrycia kart historii, o której mówi się niewiele. Na Wileńszczyźnie od września 1939 r. do końca wojny pięciokrotnie zmieniali się okupanci, a po wojnie uciekinierzy i...

Sienna dołącza jako współlokatorka do ekskluzywnego apartamentowca i jednocześnie staje się częścią paczki jego pozostałych mieszkańców. Aby jednak zapomnieć o swoich dawnych błędach, postanawia zataić przed nimi pewne fakty ze swojego życia. Jak się okazuje, nie tylko ona ma przed resztą tajemnicę, bo tak naprawdę żaden z nich nie jest do końca szczery. Cecilia jest żoną Philipa, ale tylko poprzez wiążący ich układ, z którego korzysta każde z nich. Philip może skutecznie zachować swój sekret, a Cece rozwija swoją karierę. Do tego grona dołącza jeszcze trójka przyjaciół: Jaimi, Mila i Adrian. Każdy z nich również posiada swoje sekrety. Jednak co się wydarzy, kiedy pewnego dnia wszystkie kłamstwa wyjdą na jaw? Czy jeden nieuważny krok może sprawić, że przyjaciele staną się wrogami?

Jest to książka, która opowiada niezwykle przejmującą, refleksyjną i prawdziwą historię, która porusza w nas emocje, jednak w mojej pamięci nie pozostanie ona na długo. Pierwsza część strasznie mi się dłużyła, gubiłam się w mnogości postaci i myliłam główne bohaterki, ale kiedy akcja się rozkręciła, nie byłam w stanie się oderwać. Niewątpliwie dużym atutem jest również styl pisania autorki, który od razu mi się spodobał.

Przyznam szczerze, że książkę bardzo chciałam przeczytać ze względu na jej opis, ale również na delikatną i przyciągającą wzrok okładkę. Niczego nie żałuję, ale nie do końca ta pozycja spełniła moje oczekiwania. Doceniam autorkę za pomysł na postacie i misterne ich skonstruowanie, a także za niesamowicie poplątane wątki i ukrywane intrygi, co spowodowało, że trwałam w delikatnym napięciu do samego zakończenia.

Victoria Ka w książce „Superpowerless” z pewnością chciała ukazać problemy w różnorodnych relacjach we współczesnym świecie, kiedy to człowiek dla człowieka ma bardzo małe znaczenie, a większą wagę przywiązuje się do tego, jak nas postrzegają inni oraz czym możemy się przed nimi pochwalić.

Uważam, że jak na debiut jest to bardzo dobra pozycja, ale nie do końca czułam się przez nią obezwładniona. Historie o ludzkich relacjach, postępowaniach i szeroko pojętej socjalizacji, to są pozycje dla mnie, ale powieść obyczajowa to na tyle trudny gatunek, że nie zawsze łatwo się wbić w preferencje czytelnika, a także wzbudzić aż takie emocje, aby pędził przez historię sprintem, a nie tylko dreptał z nogi na nogę spokojnym krokiem. Niemniej książka mi się podobała i ogromnie gratuluję autorce zarówno pomysłu, jak i wykonania.

Sienna dołącza jako współlokatorka do ekskluzywnego apartamentowca i jednocześnie staje się częścią paczki jego pozostałych mieszkańców. Aby jednak zapomnieć o swoich dawnych błędach, postanawia zataić przed nimi pewne fakty ze swojego życia. Jak się okazuje, nie tylko ona ma przed resztą tajemnicę, bo tak naprawdę żaden z nich nie jest do końca szczery. Cecilia jest żoną...