Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie jest poradnik, to antyporadnik! Kot jest bezwzględnym mięsożercą, a podawanie mu kapusty, fasoli czy chleba może narobić większej szkody niż pożytku. Autorka chyba bardzo nie lubi kotów.

To nie jest poradnik, to antyporadnik! Kot jest bezwzględnym mięsożercą, a podawanie mu kapusty, fasoli czy chleba może narobić większej szkody niż pożytku. Autorka chyba bardzo nie lubi kotów.

Do tej pory znajomość frywolnej studentki Julii i nieśmiałego profesora Stephena opierała się wyłącznie na zabawach łóżkowych. Teraz panna Wilde to już absolwentka. Ale czy to coś zmienia? Czy niewinny romans może przerodzić się w coś więcej?

Absolwentka to kontynuacja powieści Debiutant. Wydawałoby się, że 33-letni wykładowca i 10 lat młodsza studentka to niezbyt dobry materiał na parę. Z takiego założenia wychodziła również Julia, która nie wiązała ze Stephenem żadnych nadziei. Miał być tylko seks. To jedyny sposób, by zapomnieć o wszystkich problemach. To jedyna ucieczka od samotności. A przynajmniej tak się jej wydawało. Dlaczego wybrała akurat jego? Dlaczego przedmiotem jej erotycznych fantazji stał się skryty i nieśmiały profesor, który ubierał się jak sześćdziesięciolatek? Być może podświadomie szukała kogoś, kto by się nią zaopiekował?

Powoli zbliża się koniec roku akademickiego. Stephen jest już pewny, że te wszystkie spotkania łóżkowe z Julią Wilde to coś więcej niż tylko seks. Zaczyna się w niej powoli zakochiwać. Wie, że ktoś taki jak on nie ma szans u młodej i pięknej dziewczyny, ale podświadomie pragnie, by choć raz poczuła to samo. Nigdy nie spodziewał się, że niewinne spotkanie pod barem zamieni się w serię erotycznych spotkań. Nawet nie śmiał marzyć, że z niedoświadczonego i nieśmiałego mężczyzny zamieni się w dającego ogromną rozkosz kochanka. Ale seks przestał mu wystarczać. Pragnie czegoś więcej. Pragnie codziennie zasypiać i budzić się u boku Julii, pragnie się nią opiekować i dawać jej szczęście. Czy jednak dziewczyna odważy się na taki krok?

Absolwentka zdecydowanie nie jest zwykłą powieścią erotyczną. Autorka daje nam coś więcej niż tylko sceny łóżkowe. Warto też zauważyć, że nie mamy tu wyuzdanych scen rodem z 50 twarzy Greya. Każde zbliżenie ma jakąś wartość. Każdy seks opisany jest raczej jako akt miłosny, a nie zwykłe, łóżkowe igraszki. Do tego dochodzi ujęcie psychologiczne. Każdy z bohaterów ma swoją przeszłość, która w jakiś sposób wpływa na to, jakimi ludźmi są teraz. Doświadczenia seksualne Stephena w młodości sprawiły, że jest zamknięty w sobie, wycofany i niepewny. To Julia pomogła mu się otworzyć na nowe doświadczenia. Z kolei poprzedni związek dziewczyny, śmierć rodziców w dzieciństwie oraz niedawna śmierć dziadka sprawiły, że Julia przyjmuje maskę odważnej, pewnej siebie i wyuzdanej kobiety. Czy miłość Stephena sprawi, że przestanie udawać i pozwoli sobie na szczerość?

Związek tych dwojga z pewnością nie należy do tych „normalnych”. Tak wiele ich różni, choć w gruncie rzeczy poszukują tego samego. Czy Julia odważy się znów zaufać mężczyźnie? Czy nowy związek, który stworzą, przetrwa próbę rozłąki, która czeka ich w najbliższej przyszłości? Kochankowie mają jeszcze wiele przeszkód do pokonania.

Absolwentka z pewnością nie jest dla osób, które szukają mocnych wrażeń. To lekka i przyjemna lektura dla tych, którzy od książki wymagają też emocji i uczuć. Tych z pewnością tutaj nie zabraknie. I mimo że ciapowaty Stephen raczej nie jest typem faceta, który budzi ogólną sympatię, myślę że warto dać mu szansę. Z pewnością go polubicie!

Do tej pory znajomość frywolnej studentki Julii i nieśmiałego profesora Stephena opierała się wyłącznie na zabawach łóżkowych. Teraz panna Wilde to już absolwentka. Ale czy to coś zmienia? Czy niewinny romans może przerodzić się w coś więcej?

Absolwentka to kontynuacja powieści Debiutant. Wydawałoby się, że 33-letni wykładowca i 10 lat młodsza studentka to niezbyt dobry...

Czasami błędy popełniane przez nas w przeszłości mogą zaważyć na całym naszym życiu. I o ile nosimy w sobie tajemnice, którymi możemy się z kimś podzielić, jakoś tak lżej nam na duszy. Ale co, jeśli nie jesteśmy w stanie wyjawić komuś sekretów, które dotyczą właśnie tej osoby? Być może najlepszym wyjściem jest zdradzenie tej tajemnicy już po naszej śmierci...

Wzgórze Niezapominajek zaczyna się właściwie tak, jak wiele powieści obyczajowych. Miał być ślub i znowu coś poszło nie tak. Lena postanawia więc wyjechać do rodzinnej miejscowości – Błękitnych Brzegów – by tam móc sobie wszystko poukładać i pozbierać myśli. Kiedy pewnego dnia zagląda do szuflady w swoim pokoju z dzieciństwa, odkrywa tajemniczą szkatułkę w niezapominajki, którą zostawiła dla niej zmarła przyjaciółka – Julia. Jak się okazuje, dziewczyna postanawia wyjawić w końcu sekret, który nosiła w sobie przez całe życie. Aby jednak go odkryć, Lena będzie musiała rozwiązać kilka tajemniczych zagadek. Pozostaje tylko pytanie – czy będzie chciała odkryć prawdę, wiedząc, że ta może ją zaboleć i zmienić na zawsze jej życie? Czy może zrezygnuje, kiedy już zacznie się domyślać, że jej przyjaciółka zrobiła coś, o co nigdy by jej nigdy nie podejrzewała. Tym bardziej, że w całą sprawę zamieszany jest również jej brat.

Wzgórze niezapominajek z pewnością nie jest typową powieścią obyczajową. Przeboje miłosne schodzą tu raczej na plan dalszy, a cała akcja kręci się wokół wskazówek, pozostawionych przez Julię. Oczywiście nie można powiedzieć, że miłość nie ma tu znaczenia, bo to właśnie w Błękitnych Brzegach rodzi się uczucie, które ma szansę zostać czymś więcej niż tylko letnim romansem. Prócz dwóch bohaterek poznajemy także babcię Leny, przystojnego sąsiada oraz innych mieszkańców Błękitnych Brzegów. Spotkania z nimi to kolejne elementy zawiłej układanki, którą Lena musi poskładać w całość. Każda z osób skrywa małą cząstkę przeszłości.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio jakaś książka tak mnie poruszyła. Momentami płakałam, zwłaszcza, gdy Julia przywoływała bolesne wspomnienia z przyszłości. Momentami, w miarę odkrywania kolejnych zagadek, ciarki przechodziły mi po plecach, a na rękach pojawiała się gęsia skórka. Same wskazówki były sformułowane w dość mroczny sposób:

W zielonej komnacie, tysiąc twarzy na ciebie czeka,
Choć jak żywe, stworzone są ręką człowieka,
Wśród nich siedzi sędziwa osoba i w tajemnej skrzyni straszny sekret chowa.

Dużym plusem powieści jest narracja zarówno w pierwszej osobie – wówczas to Lena opowiada swoją historię, jak i w trzeciej osobie – wtedy poznajemy bliżej Julię. Dzięki temu możemy poznać nie tylko teraźniejszość, ale i przeszłość, która ma duże znaczenie w całej powieści i dzięki której, możemy poskładać sobie wszystko w całość.

Wzgórze niezapominajek to powieść, która skrywa wiele tajemnic i wywołuje natłok różnych emocji – od strachu, przez wzruszenie i smutek. Być może dzięki niej każdy z nas zrozumie, że odkrycie siebie i swojej tożsamości jest nierozerwalnie związane z przeszłością. Dla niektórych grzebanie w przeszłości może być bolesnym doświadczeniem. Ale może to jedyna droga, by wybaczyć sobie i innym oraz w końcu ruszyć naprzód?

Czy polecam Wam tę książkę? Z pewnością! Trudno na polskim rynku wydawniczym znaleźć powieść tak poruszającą i wywołującą tak wiele emocji. Zapewniam, że kiedy tylko zaczniecie czytać, wciągniecie się bez reszty i będzie Was korcić, by wraz z bohaterką w końcu poznać prawdę.

Czasami błędy popełniane przez nas w przeszłości mogą zaważyć na całym naszym życiu. I o ile nosimy w sobie tajemnice, którymi możemy się z kimś podzielić, jakoś tak lżej nam na duszy. Ale co, jeśli nie jesteśmy w stanie wyjawić komuś sekretów, które dotyczą właśnie tej osoby? Być może najlepszym wyjściem jest zdradzenie tej tajemnicy już po naszej śmierci...

Wzgórze...