Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Początek był bardzo spokojny, niemalże obyczajówkowy. Skaczemy między raczej przygnębiającą teraźniejszością, a bajkową przeszłością. Bohaterki nie polubiłam, głównie przez tą przeszłość. Piękna jak modelka panienka, która wyrwała się z małego miasta do warszawki. Gdzie poznała starszego właściciela dobrze zarabiającej firmy, któremu rozwaliła małżeństwo i planowała układać sobie cukierkowe życie. Bynajmniej nie uważam jej za jedyną złą. Ale ten typ mnie nudzi i irytuje. Skoro to przeszłość, to coś nie wyszło i w sumie ciekawe jest to jak nie wyszło. Choć to tylko wątek poboczny, budujący postać.

Teraźniejszość to toksyczna mamusia, rozczarowana, że córka wróciła i już nie ma się czym chwalić. Praca w małej redakcji, poniżej możliwości. Wyjazd służbowy, w celu przygotowania materiału reklamowego, dla nowego ośrodka, w którym ja bym nie chciała spędzić wakacji. No i w końcu zaczyna się dziać.

Przeklęta ziemia, prastary grobowiec, nawiedzony dom, mieszkańcy Trzcinic i ich tajemnice, wcześniejsze nietypowe śmierci. Czy to tylko stare legendy? Śledztwo policyjne i dziennikarskie. Amnezja.

Lektorka Aleksandra Zawadzka nie przeszkadzała mi w odbiorze książki. A słuchając czytanej przez nią książki wyłapałam wiele szczegółów, które uciekły mi podczas mojego czytania wersji papierowej.

Lubię styl pisania autorki, bo znowu było lekko, łatwo i przyjemnie. A jednocześnie mrocznie, choć w letnich sukienkach. Nie obraziłabym się, gdyby było jeszcze mroczniej. Książka wciąga i nie chce się jej odkładać. Bez problemu odciągała moją uwagę od rozpraszaczy. Pozostawiła po sobie pewien niedosyt. Co dokładnie było w artykule wyrwanym przez księdza? Ogromnie chciałabym poznać tą historię w rozbudowanej formie. Mirce udało się sporo odkryć, szkoda jednak, że nie pogrzebała więcej. Nie obraziłabym się, gdyby książka była dwa razy dłuższa, o ile autorka rozbudowałaby mroczną przeszłość mieszkańców Trzcinic.

Epilog to typowa wisienka na torcie, których chciałoby się więcej, choć pewnie już nie robiłyby takiego wrażenia.

Początek był bardzo spokojny, niemalże obyczajówkowy. Skaczemy między raczej przygnębiającą teraźniejszością, a bajkową przeszłością. Bohaterki nie polubiłam, głównie przez tą przeszłość. Piękna jak modelka panienka, która wyrwała się z małego miasta do warszawki. Gdzie poznała starszego w...

Rozwiń

Zwiń

Próg wejścia jest dużo wyższy, niż się tego spodziewałam. Długo nie udawało mi się w wciągnąć w wydarzenia i dość chętnie jej odpuszczałam. Syn bardzo szybko stracił zainteresowanie, a o Cukierka nadal się upomina. Mąż poprosił o zmianę, na coś innego, nie mając nic przeciwko n-temu podejściu do Cukierka. Nie mam wersji papierowej, więc ciężko mi stwierdzić jednoznacznie, czy to tylko wina audiobooka. Wiele ich już przesłuchałam i lubię tą formę. Bywają jednak książki, które w audiobooku są trudniejsze w odbiorze.

Dużo też zależy od lektora, niektórych słuchać się nie da. Cukierka rewelacyjnie czyta Janusz Zadura. Wynalazkowem zajęła się Anna Konieczna, może nie zniechęca, ale mojej rodziny nie przyciąga tak jak Pan Janusz.

Założenia były fajne. Bohaterowie ciekawi, kreatywni, różnorodni, a przynajmniej wystarczająco dla młodego czytelnika. Nowe miejsce, nowe zasady, wakacje, więc niby dużo czasu wolnego. A jednocześnie dużo się dzieje. Młoda ekipa próbuje uratować świat przed geniuszem zła. Wynalazki mające ułatwić życie, które nie do końca spełniają swoje zadanie. Humorzaste roboty.

Daje się ją lubić, przynajmniej moim zdaniem. Bo moi panowie zrezygnowali z możliwości bliższego zapoznania się z tą pozycją.

Próg wejścia jest dużo wyższy, niż się tego spodziewałam. Długo nie udawało mi się w wciągnąć w wydarzenia i dość chętnie jej odpuszczałam. Syn bardzo szybko stracił zainteresowanie, a o Cukierka nadal się upomina. Mąż poprosił o zmianę, na coś innego, nie mając nic przeciwko n-temu podejś...

Rozwiń

Zwiń

Lekko, łatwo i przyjemnie, więc klasycznie. Na to liczyłam i dokładnie to dostałam. Humor w punkt taki jaki lubię. Ilość szpilek wbijanych sobie między bohaterami zacna. Ilość puszczonych do czytelnika oczek jeszcze większa. Bawiłam się przednio, a mój mąż miał jeszcze większy ubaw. Niby sam nie wyszukuje takich książek, a szybciutko wyłapuje moje polecajki w tej kategorii. No i takich pozycji najlepiej słucha się w towarzystwie.

To pozycja na raz, jak już zaczniesz nie chcesz się odrywać. Ale też, jak nie masz wyboru, bardzo łatwo do niej wrócić. Nie ma tu nic szczególnie zawiłego jeśli chodzi o fabułę, która jest ciekawa, nie taka oczywista. Jednak cała moja uwaga i mojego męża też, skupiała się bardziej na humorze sytuacyjnym. Plus ta niesamowita dbałość o język i genialna zabawa nim. Chciałoby się napisać idealna opcja na lato, ale tak serio Dywan z wkładką jest opcją świetną na każdą pogodę, gdy samopoczucie podupada.

Jakbym miała wybierać to Dywan z wkładką dużo bardziej przypadł mi do gustu, niż Nagle trup. Jednak może to wynikać bardziej rodzinnej tematyki. No bliżej mi do tych sytuacji było. Choć spokojnie, nikt tam Was idealnym macierzyństwem nękać nie będzie. Za to taka teściowa to złoto.

Lekko, łatwo i przyjemnie, więc klasycznie. Na to liczyłam i dokładnie to dostałam. Humor w punkt taki jaki lubię. Ilość szpilek wbijanych sobie między bohaterami zacna. Ilość puszczonych do czytelnika oczek jeszcze większa. Bawiłam się przednio, a mój mąż miał jeszcze większy ubaw. Niby s...

Rozwiń

Zwiń

Pierwsze podejście do tego wydania nie było szczególnie udane. Mój drugoklasista czytał nieźle, ale słownictwo na początku okazało się dla niego na tyle trudne, że szybko się zniechęcał. I w rezultacie nie przebrnął przez nią. A ja go nie męczyłam, w końcu początek roku szkolnego to spore obciążenie. No i inne pozycje wchodziły mu łatwiej.

Przez chwilę była dostępna w audiobooku na Storytel, ale zanim się za nią zabraliśmy zniknęła. Szkoda.

I tym oto sposobem, całkiem niedawno zabrałam się za nią sama. Zacne wydanie, zarówno oprawa, kartki, jak i ilustracje. Świetna opcja na prezent. Ale też po prostu ładna książka, którą nie tak łatwo zniszczyć, do własnych zbiorów. Czcionka dopasowana do młodego, samodzielnego czytelnika.

Początek ciężkawy, więc w sumie nie dziwię się, że 8 latek mógł mieć z nią problemy. Na szczęście później rozkręca się, wciąga i nie zauważyłam większych problemów. Na końcu książki jest spis bohaterów oraz mini słowniczek, co bardzo lubię, choć wolałabym, żeby były na początku.

Po jej przeczytaniu stwierdzam, że chyba jednak nie znałam tej historii. Tudzież, jak przy niektórych klasycznych powieściach, rozwiązania zatarło się w mojej pamięci. Choć w tym wypadku, nie pamiętałam kolejnych wydarzeń. Więc najprawdopodobniej Pies Baskerville’ów był dla mnie tylko hasłem, a nie znaną historią. Cieszę się, że w końcu ją poznałam.

Pierwsze podejście do tego wydania nie było szczególnie udane. Mój drugoklasista czytał nieźle, ale słownictwo na początku okazało się dla niego na tyle trudne, że szybko się zniechęcał. I w rezultacie nie przebrnął przez nią. A ja go nie męczyłam, w końcu początek roku szkolnego to spore ...

Rozwiń

Zwiń

Książka jest świetnie wydana. Solidna okładka, dobry żółtawy papier, spora czcionka dostosowana do głównych odbiorców. Co prawda mój syn już sprawnie śmiga po książkach, ale dobrze dobrana wielkość tekstu znacząco wpływa na komfort czytania. Ilustracje są przyjemne.

Podoba mi się, że na wstępie pokazują z jakimi bohaterami będziemy mieli do czynienia.

Sama Nelly Rapp jest fajną, rezolutną dziewczynką. Po pierwszym tomie, nie mogę napisać, żebym miała jej cokolwiek do zarzucenia. Dziewczynki będą miały kolejną bohaterkę, o której przygodach można czytać. Jednak na chwilę obecną nie mogę napisać, żeby chłopcom spodobać się nie mogła. Przynajmniej nie przewiduję, żeby mój syn miał z tym większy problem. Ale to wyjdzie przy Akademii Upiorów, bo on będzie czytał od początku.

Wydarzenia są intrygujące i zabawne, choć i kilka scen z dreszczykiem znajdziemy. Nelly jednak radzi sobie ze wszystkim wybornie. Działanie pod presją to zdecydowanie jej domena. Spodobało mi się również zwrócenie uwagi na klasowych prześladowców, wyśmiewających i poniżających innych.

Przyjemna seria dla dzieciaków klas 1-3, choć napisałabym raczej 2-3, bo tekstu trochę jest. Ale seria raczej zachęci, niż zniechęci do czytania.

Książka jest świetnie wydana. Solidna okładka, dobry żółtawy papier, spora czcionka dostosowana do głównych odbiorców. Co prawda mój syn już sprawnie śmiga po książkach, ale dobrze dobrana wielkość tekstu znacząco wpływa na komfort czytania. Ilustracje są przyjemne.

Podoba mi się, że na ...

Rozwiń

Zwiń

To nie jest najłatwiejsza do czytania książka, dla kogoś kto woli sięgać po powieści. Pierwsze rozdziały przeleciałam szybko, bo są nieźle napisane i byłam pewna, że szybko ją skończę. Jednak okazało się, że potrzebuję jednak więcej skupienia. Oczywiście o ile chcę z niej coś wyciągnąć, a takie miałam założenie, bo szkoda mi czasu, na nic mi nie dające pozycje. Zapełnianie regałów też nie jest moim celem. Więc najlepszym sposobem na znośne przyswojenie treści był max 1 rozdział na raz. Dzięki czemu miałam chwilę na przetrawienie tego co przeczytałam. Choć nadal nie uważam, żebym wchłonęła wszystko w zadowalający sposób. Jednak pierwsze koty za płoty, jeśli dam jej kiedyś kolejną szansę, będzie lepiej.

Małe traumy to ciekawe zagadnienie, bo dotyczy niemal wszystkich. Niby niczego nam nie brakuje, spokojnie zaspokajamy większość swoich potrzeb, żyje się nam dosyć wygodnie, a jednak nie jesteśmy do końca szczęśliwi. Już samo zlokalizowanie o co nam tak serio chodzi, wcale nie jest takie łatwe.

Będzie o małych traumach z dzieciństwa i czasów szkolnych. Po czasie łatwo się ten okres wybiela, ale jak poświęcić temu chwilę, ciarki mogą przejść po plecach na te wspomnienia. Choć przecież nie mówmy o dużych traumach. Ale "Małe traumy narastają i zależą od kontekstu". Będzie też o fałszywych przyjaźniach i oczywiście pracy.

Tematów jest dużo, na szczęście popartych całkiem sensownymi przykładami, a potem następuje autoanaliza, akceptacja i akcja.

Nie trzeba czytać jej w całości, wystarczy skupić się na tematach, które mocniej rezonują. Oczywiście miałam swoje tematy, na których skupiłam się bardziej. Jednak nie uważam, żebym straciła cokolwiek, z czasem na pierwszym miejscu, czytając ją w całości. Bo przyniosła mi ukojenie, którego w sumie nie spodziewałam się po niej. Za to liczyłam na odpowiedzi, w kategorii, w której nigdy ich nie uzyskuję. Tutaj dostałam koniec nitki do kłębka, co z nią zrobię zależy ode mnie.

Jeśli nie jesteście do końca szczęśliwi, a macie w sobie przestrzeń na próby poszukiwań w takich rejonach, wówczas warto dać jej szansę. Mnie zaskoczyła pozytywnie. Ale też czytałam ją dosyć długo, bo przechodziłam różne emocjonalnie fale. Trafiając w nie do końca komfortowe dla mnie miejsca, czułam ucisk.

To nie jest najłatwiejsza do czytania książka, dla kogoś kto woli sięgać po powieści. Pierwsze rozdziały przeleciałam szybko, bo są nieźle napisane i byłam pewna, że szybko ją skończę. Jednak okazało się, że potrzebuję jednak więcej skupienia. Oczywiście o ile chcę z niej coś wyciągnąć, a ...

Rozwiń

Zwiń

Urocza, ale nie przesłodzona historia o niezwykłej/zwykłej, relacji córki z ojcem. Ojcem, który nazywa ją pieszczotliwie Kiełbaską, bo jest do schrupania. Ilustracje Siri Melchior są fantastyczne. Książka wydana, jak zwykle bez zarzutu.

Nie ma tu za dużo tekstu, ale to nie oznacza, że przekaz ucieka. Choć moim pierwszym wrażeniem było to, że chciałabym, żeby rodzice mogli poświęcić więcej czasu dziecku z rana. Na tak bezkonfliktowe i bezstresowe rozwiązywanie trudnych sytuacji. Bez tej presji czasu, szybciej, szybciej, bo się spóźnię do pracy i będzie afera.

Tata pięknie poprowadził zabawę, tak, żeby Kiełbaska sama doszła do odpowiednich wniosków. Nie chciała iść do przedszkola, bo tam nudno jest. Chciałabym, żeby moi synowie tak szybko i chętnie chodzili do przedszkola, jak to miało miejsce z Kiełbaską, na koniec książeczki. Mądra i niezwykle przyjemna pozycja dla młodszych, przyszłych czytelników.

Urocza, ale nie przesłodzona historia o niezwykłej/zwykłej, relacji córki z ojcem. Ojcem, który nazywa ją pieszczotliwie Kiełbaską, bo jest do schrupania. Ilustracje Siri Melchior są fantastyczne. Książka wydana, jak zwykle bez zarzutu.

Nie ma tu za dużo tekstu, ale to nie oznacza, że pr...

Rozwiń

Zwiń

Niby mamy rok 1949, ale wszystko jest inaczej. Niby płyniemy przez kolejne wydarzenia, bardziej kryminalne, ale coś tu nie gra. W niezniszczonym Kołobrzegu stoi wielki hotel. Co to za podział, na prawą i lewą część hotelu? A wokół morderstwa, strajki i groźba rewolucji.

Niby jedno morderstwo właśnie wydarzyło się, ale im głębiej grzebią śledczy, tym więcej i ciekawsze rzeczy wypływają. Choć może najświeższe nie są. To co się dzieje ogólnie i ma wpływ na Kołobrzeg mocno abstrakcyjne dla mnie jest, ale też nie mogę napisać, żeby wydawało mi się to ciekawe. Nadaje klimatu, ale dla mnie to są zawsze fragmenty, które uciekają, nie robiąc wrażenia. Choć mój mąż właśnie na tą alternatywną historię zwróciła uwagę bardziej, niż na kryminalne wątki. Więc co kto lubi, to dla siebie wyciągnie.

Samo morderstwo i próby jego rozwikłania, pokazują dużo więcej, niżbym się tego spodziewała. Fajnie te inne, dziwne, nie koniecznie potrzebne wątki, przeplatają się. Do końca nie wiadomo, który będzie miał większe znaczenie. A to właśnie lubię. Choć w sumie, jakbym miała wybierać, to największe wrażenie zrobiła na mnie historia Latarnika.

Miałam ochotę na coś innego, dziwnego i dokładnie to dostałam. W bardzo dobrym wydaniu.

Niby mamy rok 1949, ale wszystko jest inaczej. Niby płyniemy przez kolejne wydarzenia, bardziej kryminalne, ale coś tu nie gra. W niezniszczonym Kołobrzegu stoi wielki hotel. Co to za podział, na prawą i lewą część hotelu? A wokół morderstwa, strajki i groźba rewolucji.

Niby jedno morders...

Rozwiń

Zwiń