Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tej książce udało się zagrać na moich najcieńszych strunach. Poczułam jak chce się płakać, ale się nie może, a za chwilę niepostrzeżebnie policzki złobią gorące strużki, których płyniecia nawet sie nie zauważało, a gardło jest tak ściśnięte, że aż boli. Odnalazałam siebie, zwłaszcza w wielu scenach z Mamą i tych o byciu takim, jakim tak naprawdę wcale nie jesteśmy tylko dlatego, że np. w reakcji na czyjeś zachowanie nie umiemy na zawołanie zareagować inaczej.

Tej książce udało się zagrać na moich najcieńszych strunach. Poczułam jak chce się płakać, ale się nie może, a za chwilę niepostrzeżebnie policzki złobią gorące strużki, których płyniecia nawet sie nie zauważało, a gardło jest tak ściśnięte, że aż boli. Odnalazałam siebie, zwłaszcza w wielu scenach z Mamą i tych o byciu takim, jakim tak naprawdę wcale nie jesteśmy tylko...

Książkę czyta się bardzo sprawnie, ale nie jestem przekonana, czy jest to jej zaletą. Nierzadko miałam wrażenie, że p.Mróz traktuje bohaterów mocno po łebkach, a żarty na temat "skrzeli" nie śmieszą na dłuższą metę. Irytuje mnie też to zbliżanie się Zordona jak pies do jeża, budzące skojarzenia z "Archiwum X".

Książkę czyta się bardzo sprawnie, ale nie jestem przekonana, czy jest to jej zaletą. Nierzadko miałam wrażenie, że p.Mróz traktuje bohaterów mocno po łebkach, a żarty na temat "skrzeli" nie śmieszą na dłuższą metę. Irytuje mnie też to zbliżanie się Zordona jak pies do jeża, budzące skojarzenia z "Archiwum X".

Mocne 7. Bardzo sprawnie napisana powieść, która jednak nie przynosi historii o Wikingach, której się spodziewałam, a jest innym spojrzeniem na tzw. literaturę kobiecą. Jestem ciekawa, o czym traktują kolejne tomy cyklu.

Mocne 7. Bardzo sprawnie napisana powieść, która jednak nie przynosi historii o Wikingach, której się spodziewałam, a jest innym spojrzeniem na tzw. literaturę kobiecą. Jestem ciekawa, o czym traktują kolejne tomy cyklu.