Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ksiażę wysluchałam w formie audiobooka, i to czytanego przez samą autorkę.
Roxanne opisuje relacje z własnym ciałem opowiadając jak wpłyneło ono na różne aspekty jej życia. Kontakt z rodziną, partnerami, kochankami, a także jej samą. O tym jak ciało może być/jest tarcza chroniącą nas przed niebezpieczeństwami ale także jak bywa naszym własnym wrogiem.
Pozycję traktuję jako niezwykle intensywną powieść o samoakceptacji. Audiobook czytany przez autorkę potęguje odbiór. Polecam mocno.

Ksiażę wysluchałam w formie audiobooka, i to czytanego przez samą autorkę.
Roxanne opisuje relacje z własnym ciałem opowiadając jak wpłyneło ono na różne aspekty jej życia. Kontakt z rodziną, partnerami, kochankami, a także jej samą. O tym jak ciało może być/jest tarcza chroniącą nas przed niebezpieczeństwami ale także jak bywa naszym własnym wrogiem.
Pozycję traktuję...

Po przeczytaniu tej ksiażki, stajesz sie jednym z członków rodziny Stramer. Jesteś jednym z nich, jesz, spędzasz czas, robisz zakupy, podróżujesz razem z nimi Jak trudno jest więc pożegnac się z bohaterami gdy ksiażka się kończy...
Szczerze, jest to jedna z ksiażek, która wywołała we mnie intensywne emocje Bardzo polecam.

Po przeczytaniu tej ksiażki, stajesz sie jednym z członków rodziny Stramer. Jesteś jednym z nich, jesz, spędzasz czas, robisz zakupy, podróżujesz razem z nimi Jak trudno jest więc pożegnac się z bohaterami gdy ksiażka się kończy...
Szczerze, jest to jedna z ksiażek, która wywołała we mnie intensywne emocje Bardzo polecam.

Do tej książki trudno sie odnieść jako do samego dzieła autorki o tyle, że składa się ona z wspomnień osób, które przezyły wojnę jako dzieci - mowa tu o dzieciach białoruskich, gdzie wspomnieć należy, że na Białorusi wojna zaczeła się nieco później niż w Polsce, bo w 1941 roku. I czemu trudno się do niej odnieść jako do dzieła autorki, cóż, wspomnienia są bardzo dobrze ułożone, tzn - zaczynają się od tych "lżejszych", nastepnie mamy historie totalnie szokujące, i wbijające w ziemię, a na sam koniec zachowane są opowieści równie szokujące i równie refleksyjne, łaczące elementy tych pierwszych i środkowych. Jest to zatem bardzo sprytnie skonstruowana książka - co jest zasługą autorki, natomiast same wspomnienia są niezwykle prawdziwe, nie wydają się byc modyfikowane, brzmią jak bardzo autentyczne relacje osób, które wojnę przeżyły i dzielą sie swoimi wspomnieniami. Brawo za realizm.
Co mnie najbardziej zszokowało, to fakt o brutalnie przerwanym dzieciństwie, które z bajkowej sielanki przerodziło się w wiekszości przypadków w totalne piekło. Wiekszość tych wspomnień miało miejsce u dzieci z rodzin mieszkających na wsiach lub małych miasteczkach, gdzie wojna nabrała innego wymiaru niż w miastach dużych (gdzie jako mieszkanka Warszawy zawsze byłam przyzwyczajona do opowieści o wojnie w mieście).
Mnie osobiscie ta ksiażka totalnie wzruszyła, ale co pewne, to to, że wywołuje refleksję a jednocześnie sporo uczy o faktach historycznych.
Polecam wszystkim tym, którzy potrzebują mocnej, intensywnej literatury faktu, a także wszystkim tym, którzy są ciekawi spostrzeżeń naszych sąsiadów zza wschodniej granicy.

Do tej książki trudno sie odnieść jako do samego dzieła autorki o tyle, że składa się ona z wspomnień osób, które przezyły wojnę jako dzieci - mowa tu o dzieciach białoruskich, gdzie wspomnieć należy, że na Białorusi wojna zaczeła się nieco później niż w Polsce, bo w 1941 roku. I czemu trudno się do niej odnieść jako do dzieła autorki, cóż, wspomnienia są bardzo dobrze...