Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zachwycony lekturą najnowszej książki Anny Dziewit-Meller pt. „Juno” sięgnąłem po wcześniejszą, która ponownie zawitała do księgarń. „Góra Tajget” to książka, której przesłanie mocno trafia do naszej wrażliwości. To historia, która nie tylko porusza, która nie tylko daje do myślenia. To historia, która uświadamia nam, jak bardzo przeszłość, może kreować nasze wyobrażenia związane z teraźniejszością czy też przyszłością. Jak bardzo demony z przeszłości mogą budzić w nas lęk o nas czy też naszych bliskich. Jak bardzo historia ludzkości, może przyćmić poczucie bezpieczeństwa.
Bohaterem „Góry Tajget” jest pochodzący ze Śląska Sebastian. Mężczyzna prowadzi przyszpitalną aptekę. Wraz z żoną wychowuje dwuletnią córkę. Pewnego dnia poznaje mroczną historię szpitala. To właśnie tutaj w ramach akcji T4, Gertruda Luben podczas II wojny światowej prowadziła medyczne eksperymenty na najmłodszych pacjentach. Niestety nigdy nie została skazana prawomocnym wyrokiem. Jedyną ocalałą ofiarą Luben był mały Rysiu. Jego historia porusza, uświadamia nam jak wiele zła potrafi wyrządzić człowiek drugiemu człowiekowi.
Sebastian poznając tę historię jeszcze bardziej odczuwa lęk związany z bezpieczeństwem córeczki. Obawia się, że historia może zatoczyć koło a on sam w obliczu wojny nie będzie potrafił zapewnić swej córeczce, swej rodzinie dostatecznego poczucia bezpieczeństwa. Myślę, że te lęki są nie tylko obawami bohatera tej historii. Są wyrazem odczuć każdego z nas. Niech ta książka będzie dla nas próbą zrozumienia emocji, ludzi, którzy żyli i dorastali w czasach wojennej rzeczywistości.
Anna Dziewit-Meller doskonale wczuła się w emocje ludzi dotkniętych lękiem, strachem, jaki buduje się w ich psychice pod wpływem wojennej zawieruchy. Autorka wykazała się nie tylko daleko idącym zrozumieniem, lecz również empatią, którą z dbałością o każde słowo, oraz z wrażliwością przelała na papier. Dzięki temu teraz my, czytelnicy możemy wczytać się w te słowa, wlewając do naszej wrażliwości historię, która porusza serca. Porusza i daje wiele do myślenia. Zadaje pytania, jak zachowalibyśmy się w obliczu najwyższej próby. Próby dyktowanej wojenną rzeczywistością. Miejmy nadzieje, że nie będzie nam dane sprawdzić siebie w tych okolicznościach. Lecz jednak niezależnie od okoliczności zdecydowanie zachęcam Wam do lektury tej książki. Myślę, że powinien przeczytać ją każdy z nas i warto byłoby wpisać ją na listę lektur szkolnych.
Książka „Góra Tajget” ukazała się nakładem Wydawnictwa Literackiego

Zachwycony lekturą najnowszej książki Anny Dziewit-Meller pt. „Juno” sięgnąłem po wcześniejszą, która ponownie zawitała do księgarń. „Góra Tajget” to książka, której przesłanie mocno trafia do naszej wrażliwości. To historia, która nie tylko porusza, która nie tylko daje do myślenia. To hi...

Rozwiń Zwiń

Jakże empatyczna, mądra w przekazie, chwytająca za serce, ujmującą wrażliwością jest debiutancka powieść Claire Alexander. „Nie jesteś sama, Meredith” to poruszająca historia Meredith Maggs, kobiety, która od tysiąc dwustu czternastu dni nie wychodzi z domu. I choć jest to opowieść o jednej osobie, nie wykluczone, że ta historia jest odzwierciedleniem wielu innych, które miały i mają miejsce w prawdziwym życiu. Dlatego też powieść ta dotyka nas swą realnością, prawdziwością przekazu. Uświadamia nam, że nasz własny dom może być jednocześnie azylem, wentylem bezpieczeństwa względem świata, jak i również więzieniem, na który my sami się skazujemy.
Nie ukrywam, że czytając tę powieść często zatrzymywałem się, aby ochłonąć, przeanalizować poznawaną historię. Historię Meredith Mags, kobiety, którą jednocześnie rozumiem, jak i współczuję jej. Rozumiem, ponieważ swą empatycznością potrafiłem wczuć się w jej myśli, w jej decyzje, postępowanie. Z drugiej zaś strony współczułem, że „dobrowolnie” zamykając się w czterech ścianach, odbierała sobie szansę na odkrywanie uroków życia toczącego się również poza jej domem.
„Nie jesteś sama, Meredith” to powieść jakże na czasie. To powieść o poszukiwaniu siebie we współczesnym świecie. Świecie, gdzie relacje międzyludzkie kurczą się pod wpływem technologicznych udogodnień. Teraz nie ma potrzeby spotkania „twarzą w twarz”. Wystarczy komunikator, aby porozmawiać. To może być ułatwieniem, ale również przekleństwem, które spłyca relacje międzyludzkie.
Meredith choć przez ponad trzy lata nie wychodziła z domu, nie czuje się samotna. Zawsze może liczyć na swoją przyjaciółkę Sadie, która często odwiedza ją wraz ze swoimi dziećmi Jamesem i Matildą. Częstym gościem jest również dostawca zakupów z popularnego hipermarketu. Pewnego dnia do jej drzwi puka również Tom McDermott wolontariusz z Holding Hands, który wspiera samotne osoby. Czy sztandarowe hasło JESTEŚMY TU, ŻEBY TRZYMAĆ CIĘ ZA RĘKĘ, przekona Meredith do otwarcia się na nowe relacje z ludźmi? Czy także dziewczyna z internetowego forum oraz starsza, dawno niewidziana siostra pomogą dziewczynie wyjść do ludzi.
Nie ukrywam, że powieść Claire Alexander dotyka jakże ważnego, współczesnego tematu związanego z samotnością, ze strachem w nawiązywaniu prawidłowych relacji międzyludzkich. I choć rozumiem Meredith w jej postępowaniu, nie jestem w stanie w pełni wyobrazić sobie co musi dziać się w jej umyśle. Niezmiernie cieszę się, że miałem przyjemność przeczytać tę książkę. Książkę, która nie tylko dotyka moich czułych strun emocji, lecz uświadamia mi, że samotność ma wiele twarzy. To jakże mądra powieść, którą zaadresować można do czytelników wrażliwych, otwartych na drugiego człowieka.
„Nie jesteś sama, Meredith” to doskonały debiut literacki Claire Alexander dziennikarki, która doskonale wie jak poskładać słowa, które w jednej całości tworzą historię. Historię, której nie sposób zapomnieć, która wpada do serca, dając wiele do myślenia. Zatem niech ta książka zawita również do Waszych domowych bibliotek i da Wam wiele radości i przyjemności z odkrywania poruszającej historii Meredith Maggs.
Książka „Nie jesteś sama, Meredith” ukazała się nakładem Wydawnictwa Znak Literanova

Jakże empatyczna, mądra w przekazie, chwytająca za serce, ujmującą wrażliwością jest debiutancka powieść Claire Alexander. „Nie jesteś sama, Meredith” to poruszająca historia Meredith Maggs, kobiety, która od tysiąc dwustu czternastu dni nie wychodzi z domu. I choć jest to opowieść o jedne...

Rozwiń Zwiń

„Juno” to kolejna książka Anny Dziewit-Meller, a pierwsza, po którą sięgnąłem. I zachwycony tą lekturą pragnę dodać, że nie ostatnia, ponieważ niebawem zasiądę do czytania „Góry Tajget” wcześniejszej książki, której nowe wydanie ukaże się lada dzień. Co sprawiło, że tak chętnie spoglądam ku twórczości pochodzącej ze śląska autorki. Na pewno nie sąsiedztwo Chorzowa z Bytomiem, lecz wyjątkowa pisarska wrażliwość, którą Pani Anna przelewa na papier.
Na kartach najnowszej książki Anny Dziewi-Meller poznajemy historię dwóch sióstr – Aleksandry i Marianny. Obie są jak ogień i woda. Aleksandra mieszka w Warszawie. Pracuje i wraz z mężem Markiem wychowuje trzech synów. Choć tak naprawdę nie można mówić o dialogu, czy partnerstwie w tym małżeństwie. Codzienne obowiązki oraz finansowe problemy rozmyły miłość. Marianna zaś pozostała w rodzinnej wsi na Mazurach. Jest odnoszącą sukcesy instagramerką. Lecz jak to często bywa życie, które ukazuje w social mediach, jest iluzją i nie ma żadnego odniesienia to prawdziwego obrazu. Młodsza z sióstr „pielęgnuje” w sobie poczucie winy z dzieciństwa. Czy choroba ojca pomoże siostrom pogodzić się z wydarzeniami, które miały miejsce w przeszłości? Koniecznie przekonajcie się sami i sięgnijcie po „Juno”.
Anna Dziewit-Meller poprzez tę historię wyzwala w czytelniku paletę wielu emocje – od radości, poprzez złość, aż po smutek. I tak jak w życiu bywa, tak samo w tej historii pojawią się łzy smutku oraz radości. Jestem również przekonany, że poprzez historię Aleksandry i Marianny mamy możliwość spojrzeć na nasze życiowe decyzje. Na nasze relacje z najbliższymi – rodzeństwem, rodzicami.
Czy lektura książki „Juno” pozwoli nam odnaleźć i naprawić nasze błędy? Na to pytanie odpowie sobie każdy, kto sięgnie po ten tytuł. Bo każdy z nas ma swój własny bagaż doświadczeń, swój własny katalog życiowych wartości. To, co ważne, to fakt, że Anna Dziewit-Meller poprzez tę książkę zmusza nas do refleksji nad własnym życiem, własnymi decyzjami. Pomaga nam również podjąć decyzje, aby życie te było jeszcze lepsze.
„Juno” to książka bogata w przesłanie, które pozwoli nam spojrzeć na nasze życie z innej perspektywy. To spojrzenie na siebie, na drogę, którą wiedzie nasze życie. A jeśli znajduje się ono na rozstaju, to najnowsza książka Anny Dziewit-Meller może pozwolić nam nakierować owo życie na właściwe tory. Zatem bierzcie i czytajcie.
Książka „Juno” ukazała się nakładem Wydawnictwa Literackiego

„Juno” to kolejna książka Anny Dziewit-Meller, a pierwsza, po którą sięgnąłem. I zachwycony tą lekturą pragnę dodać, że nie ostatnia, ponieważ niebawem zasiądę do czytania „Góry Tajget” wcześniejszej książki, której nowe wydanie ukaże się lada dzień. Co sprawiło, że tak chętnie spoglądam k...

Rozwiń Zwiń

Nie rok, lecz kilka godzin po przeczytaniu thrillera „Pielgrzym” sięgnąłem po drugą, najnowszą książkę Terry’ego Hayesa. „Rok szarańczy” to powieść, którą pisarz dowiódł, że jego pisarski debiut nie był przypadkiem, lecz wyrazem jego talentu do tworzenia historii trzymających w permanentnym napięciu. Tak samo było i tym razem. Dodam więcej, że wiele wymagałem od tej książki i otrzymałem o wiele więcej niż się spodziewałem. Pisarz tak wysoko podniósł poprzeczkę, że aż jestem ciekaw co zaoferuje nam w kolejnej? Czy ta powstanie? Tego nie wiem, ale jestem przekonany, że nie tylko ja wyczekuje jej premiery. Lecz póki co, pragnę zachęcić Was do przeczytania tej najnowszej.
„Rok szarańczy” to thriller, od którego nie sposób się oderwać. To historia, która wnika we wszystkie włókna naszych emocji, sprawiając, że nasze czytelnicze tętno osiąga maksymalne wskazania. Zatem jeśli narzekacie na niedobór mocnych wrażeń, lektura tej książki jest jak najbardziej wskazana. Terry Hayes doskonale wie jak podsycić naszą ciekawość, jak doprowadzić nasze emocje do temperatury wrzenia.
Otwierając tę książkę, spotkamy się z Kanem, tajnym agentem, który nie ma sobie równych w specjalizacji związanej z Regionami Niedostępnymi. Dla niego słowo NIEWYKONALNE nie istnieje. Zostało wymazane z jego prywatnego słownika i zastąpione słowami: WKROCZYĆ, WYPEŁNIĆ MISJĘ, WRÓCIĆ. Czy tak samo będzie i tym razem? Nie mogę Wam tego zdradzić, gdyż nie chcę zabrać Wam przyjemności lektury. Przyjemności płynącej z pozwania historii, która zapewni Wam wiele niezapomnianych wrażeń.
Nie ukrywam, że „Rok szarańczy” jest obok „Pielgrzyma” tytułem, który w tym roku znajdzie się w ścisłej czołówce moich NIK – Najlepszych Interesujących Książek. I jestem również przekonany, że ten tytuł powtórzy sukces pierwszej powieści Terry’ego Hayesa. Dodam więcej, myślę, że filmowa adaptacja tych thrillerów byłaby również światowym sukcesem, fenomenem. Terry Hayes jako wielokrotnie nagradzany scenarzysta filmowy, mógłby odnieść kolejny sukces na tym polu, dzięki wprowadzeniu na wielki ekran historii opartych na fabule książek „Pielgrzym” i „Rok szarańczy”.
„Rok szarańczy” to nie tylko wybitnie napisany thriller. To również zaproszenie do podróży na pogranicze Iranu, Pakistanu i Afganistanu. To podróż, którą odbywamy wraz z Kanem, bohaterem, który nie cofnie się przed niczym, aby wykonać misję dla ludzkości. Czy ta najnowsza będzie również dla niego wygrana? Czy może jednak przerośnie jego inteligencję, waleczność i upór? Przekonajcie się sami i sięgnijcie po najnowszą książkę Terry’ego Hayesa. Zdecydowanie polecam każdemu czytelnikowi, który jest wytrawnym i wymagającym koneserem thrillerów z górnej półki.
Książka „Rok szarańczy” ukazała się nakładem Domu Wydawniczego Rebis

Nie rok, lecz kilka godzin po przeczytaniu thrillera „Pielgrzym” sięgnąłem po drugą, najnowszą książkę Terry’ego Hayesa. „Rok szarańczy” to powieść, którą pisarz dowiódł, że jego pisarski debiut nie był przypadkiem, lecz wyrazem jego talentu do tworzenia historii trzymających w permanentny...

Rozwiń Zwiń

Kiedyś zachwycaliśmy się „Ojcem Chrzestnym”. Dziś poziom naszej adrenaliny podnosi Danny Ryan, bohater sagi kryminalnej o irlandzkich i włoskich organizacjach przestępczych, które w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku opanowały Amerykę. Mafijne porachunki, niejasne interesy, walka o wpływy i wielkie pieniądze – to wszystko znajdziecie w wyjątkowej serii „Danny Ryan” autorstwa Dona Winslowa.
Właśnie ukazała się trzecia ostatnia część pt. „Miasto w gruzach”. Czyt-NIK po przeczytaniu dwóch wcześniejszych („Miasto w ogniu”, „Miasto marzeń”) otrzymawszy najnowszą część niezwłocznie rzucił się w wir czytania. A domowe obowiązki czekały, dopóty, dopóki nie poznałem całej historii Ryana. A ta elektryzuje, zachwyca, sprawia, że nasze czytelnicze serce drga w obawie o życie i interesy głównego bohatera, któremu Don Winslow nie szczędził problemów. I bardzo dobrze, ponieważ to one sprawiają, że nie potrafimy oderwać się od lektury.
Życie dla Ryana jest usłane różami. Niestety jeden niewłaściwy jego ruch sprawia, że dobra passa zostaje przerwana i w życiu mężczyzny nadciągają burzowe, wręcz gradowe chmury. Bo jak zadziera się z wpływowymi agentami FBI, którzy pragną zemsty, to możecie spodziewać się tego, że Danny Ryan znajdzie się w opałach. Czy dotychczasowy żelazny charakter Ryana i nieugiętość w działaniach pomogą mu wyjść zwycięsko z tej sytuacji? Jak wiele będzie musiał poświęcić, aby uporać się z nadciągającymi problemami? Koniecznie przekonajcie się sami i sięgnijcie po „Miasto w gruzach”.
Przyznam szczerze, że Don Winslow stworzył serię godną najlepszych mafijnych światowych produkcji. Wspomniany „Ojciec Chrzestny” ma równego sobie następcę – Dannye’ego Ryana, który zawładnął moim czytelniczy sercem i z miłą chęcią i ciekawością poznałbym jego filmową adaptację. Nie ukrywam, że pomysłowość Dona Winslowa zasługuje na uznanie a postawa Ryana, który jest prawdziwym wojownikiem sprawia, że stał się ona dla mnie bohaterem, którego wspominać będę, ilekroć moim oczom ukazywać będą się trzy jakże doskonałe książki z jego udziałem. A te zasługują nie tylko na miano bestsellera, lecz również na tytuł NIK – Najlepszych Interesujących Książek.
Jeśli uwielbiacie powieści sensacyjne, to „Miasto w gruzach” jest właśnie dla Was. Jeśli kochacie zaczytywać się w historiach z mafijnymi porachunkami w tle, to koniecznie poznajcie Danny’ego Ryana. Jeśli sagi kryminalne są gatunkiem, po który sięgacie najczęściej, to zaproście książki Dona Winslowa do swej domowej biblioteczki. Nie będziecie żałować tego wyboru. Czyt-NIK Wam to gwarantuje!
Książka „Miasto w gruzach” ukazała się nakładem Wydawnictwa HarperCollins Polska

Kiedyś zachwycaliśmy się „Ojcem Chrzestnym”. Dziś poziom naszej adrenaliny podnosi Danny Ryan, bohater sagi kryminalnej o irlandzkich i włoskich organizacjach przestępczych, które w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku opanowały Amerykę. Mafijne porachunki, niejasn...

Rozwiń Zwiń

Thrillery czy też powieści sensacyjne, aby mogły zachwycić czytelników, powinny posiadać pierwiastek intrygi, nieszablonowych bohaterów, i to coś, co sprawi, że lektura takich książek będzie dla każdego z nas niezapomnianą czytelniczą uczta. A proszę mi wierzyć, że Terry Hayes doskonale potrafi połączyć te wszystkie pierwiastki, czego przykładem jest „Pielgrzym”, pierwsza powieść autora, który zasłynął już w filmowym świecie wieloma hitowymi produkcjami. Teraz dowodzi temu, że potrafi również zawładnąć literackim światem. Zatem jeśli jeszcze nie sięgnęliście po „Pielgrzyma”, to macie teraz ku temu najlepszą okazję, gdyż ukazało się nowe wydanie tej powieści.
Kim jest PIELGRZYM? To kryptonim byłego agenta tajnego wywiadu. Kiedyś dowodził jego wewnętrznym oddziałem. Swym doświadczeniem podzielił się na kartach książki na temat technik wykorzystywanych w śledztwach. Niestety książka ta stała się przewodnikiem dla… mordercy. Gdy w podrzędnym hotelu na Manhattanie dochodzi do zabójstwa młodej kobiety PIELGRZYM, zrobi wszystko, aby poznać personalia mordercy. Najgorsze jest to, że w toku prowadzonego śledztwa okazuje się, że ów morderca dokonał zbrodni w oparciu o informacje zawarte w książce PIELGRZYMA.
Proszę mi wierzyć, że to nie koniec mocnych wrażeń. Gdy dodam, że poznamy również Saracena oraz Bena Bradleya – porucznika nowojorskiej policji, czy też trafimy do tajnego syryjskiego laboratorium oraz na zbocza góry Hindukuszu, to jeszcze bardziej podgrzeję Waszą ciekawość. Zatem jeśli sięgniecie po „Pielgrzyma” to, znajdziecie się w samym centrum spisku, którego sednem jest przerażająca zbrodnia przeciwko ludzkości. Dlatego też koniecznie poznajcie tę historię i powiążcie wszystkie nici tej historii w jedną całość.
Nie da się ukryć, że Terry Hayes napisał thriller na światowym poziomie. Zapierająca dech w piersiach akcja, intryga skrojona mistrzowską miarą oraz bohaterowie, których nie można zapomnieć. To wszystko składa się na uhonorowanie tej książki mianem NIK – Najlepszej Interesującej Książki. A teraz, gdy emocje po lekturze nie ustały sięgam po drugą powieść Terry’ego Hayesa pt. „Rok szarańczy”.
A Wy drodzy czytelnicy, jeśli uwielbiacie thrillery szpiegowsko-kryminalne, to koniecznie zarzućcie swe czytelnicze sieci na te tytułu. Zbrodnią byłoby niewpisanie ich na listę „must read”. Dodam jeszcze tylko, że uwielbiam czytać takie książkowe cegiełki, i co ważne nie są one wynikiem zbędnego lania wody, lecz efektem pisarskiej kreatywności Terry’ego Hayesa.
Książka „Pielgrzym” ukazała się nakładem Domu Wydawniczego Rebis

Thrillery czy też powieści sensacyjne, aby mogły zachwycić czytelników, powinny posiadać pierwiastek intrygi, nieszablonowych bohaterów, i to coś, co sprawi, że lektura takich książek będzie dla każdego z nas niezapomnianą czytelniczą uczta. A proszę mi wierzyć, że Terry Hayes doskonale po...

Rozwiń Zwiń

„Sekrety Białej. Chata” to trzecia część cyklu obyczajowo-historycznego. To trzecia książka Agnieszki Panasiuk, którą miałem przyjemność przeczytać. A teraz mam zaszczyt napisać, że jest to powieść, którą Czyt-NIK poleca! której Czyt-NIK patronuje! Autorka w najnowszej książce ukazuje historie I wojny światowej. A dokładnie opisuje mało znane wydarzenia, do których dochodziło na Podlasiu. Dziś dzięki tej książce możemy poznać losy mieszkańców, którzy w obliczu wojny zmuszeni zostali do ucieczki w głąb Rosji przed nadciągającymi wojskami niemieckimi.
Trzecie spotkanie z twórczością Agnieszki Panasiuk, to nie tylko ekscytująca czytelnicza wyprawa, lecz również lekcja historii. Historii, której nie powinno się zamiatać pod dywan, lecz przekazywać z pokolenia na pokolenie. Tak, aby pamięć o wydarzenia I wojny światowej nie zaginęła w gąszczu codziennych trosk. Niech ta lektura będzie dla każdego z nas możliwością zatrzymania się i spojrzenia na losy ludzi, którym wojenna rzeczywistość zabrała wolność, marzenia, plany. Niech ta książka będzie dla nas możliwością uszanowania wolności, którą dziś możemy się cieszyć.
Na kartach powieści „Sekrety Białej. Chata” poznajemy historię Zuzanny – mieszkającej w Warszawie projektantki. Praca, którą wykonuje jest zwieńczeniem jej zawodowych marzeń i aspiracji. Jednakże kobieta wyjeżdża na przymusowy urlop do Białej Podlaskiej. Tutaj zamierza rozliczyć się ze swoim dzieciństwem. Zuzanna wychowywała się bez matki, teraz pragnie podjąć życiowe, ważne dla siebie decyzje. Kobieta podejmuje się również rozbiórki kolejarskiej chaty, należącej do jej babci Walerki. Jak się okazuje chata, skrywa wiele demonów z przeszłości. Naznaczona jest historiami ludzi, którzy z powodu wojny zmuszeni byli do opuszczenia swoich domostw.
Nie ukrywam, że historia Zuzanny wzruszyła mnie do żywego. Przeszłość jej przodków dotknęła moich emocji, poruszyła mnie do głębi. Jak bohaterka tej powieści poradzi sobie z trudną historią przodków? Czy zdoła otworzyć się na miłość, która puka do drzwi jej serca? Jestem przekonany, że miłośnicy powieści obyczajowo-historycznych sięgając po tę książkę znajdą w niej historię, która poruszy ich serca. Znając twórczość Agnieszki Panasiuk, mogę zapewnić Was, że wybierając tę książkę, podejmiecie właściwą decyzję, z której będziecie zadowoleni.
„Sekrety Białej. Chata” to trzecia część cyklu. Wcześniej ukazały się „Sekrety Białej. Leśniczówka” i „Sekrety Białej. Kamienica”. Wszystkie te książki całościowo tworzą historie, które warto poznać. Tworzą obraz ludzkich losów dotkniętych wojenną zawieruchą. Historie Marysi, Doroty, a teraz Zuzanny już na zawsze pozostały w mym czytelniczym sercu. Będą dla mnie obrazem czasów naznaczonych trudnymi i bolesnymi doświadczeniami ludzi, którym wojna zabrała to, co najważniejsze – wolność, swobodę, marzenia. Niech książki Pani Agnieszki Panasiuk będą dla nas hołdem pamięci. A już na pewno są historiami dotykającymi najczulszych strun naszych emocji. Zdecydowanie polecam lekturę książek z cyklu „Sekrety Białej”.
Książka „Sekrety Białej. Chata” ukazała się nakładem Wydawnictwa Szara Godzina

„Sekrety Białej. Chata” to trzecia część cyklu obyczajowo-historycznego. To trzecia książka Agnieszki Panasiuk, którą miałem przyjemność przeczytać. A teraz mam zaszczyt napisać, że jest to powieść, którą Czyt-NIK poleca! której Czyt-NIK patronuje! Autorka w najnowszej książce ukazuje hist...

Rozwiń Zwiń

Jeśli w gronie thrilleromaniaków jest ktoś, kto narzeka na nudę, ktoś, kto twierdzi, że nic już nie jest w stanie go zaskoczyć, ktoś, kto uważa, że wyczerpano pomysły na wciągający thriller, niech uderzy się w pierś i sięgnie po najnowszą książkę Kamila Piechury. Czyt-NIK zapewnia Was, że jej lektura zapiera dech w piersiach. Dodam więcej, jestem przekonany, że „Era” jest zwiastunem nowej ERY polskiego thrillera. A Wydawnictwo Filia, Filia Mroczna Strona ponownie dowiodło, że ma nosa do wypuszczania w literacki świat książkowych perełek, które zasługują na miano NIK – Najlepszych Interesujących Książek.
Kamil Piechura stworzył historię, której atmosfera wsiąka we wszystkie włókna naszej czytelniczej wrażliwości, emocjonalności. Jak na rasowy thriller przystało, autor już od pierwszych stron stwarza w naszej wyobraźni poczucie grozy, które pulsuje z każdą przekładaną stroną. Pulsuje tak mocno, że w finałowej odsłonie otrzymujemy maksymalną dawkę emocji, które jeszcze długo dają się we znaki po zakończeniu lektury.
„Era” to zaproszenie do świata najnowszej technologii, która miała za zadanie ułatwić nam życie. Sprawić, że wszystko będzie łatwiejsze, doskonalsze. Lecz co się może stać, gdy okaże się, iż owa technologia zwróci się przeciwko swojemu stwórcy? Czy grozi nam wówczas zagłada i panowanie technologii nad ludźmi?
Kamil Piechura wykreował doskonałą historię. Stworzył bohaterów, którzy wpadają w pamięć już od pierwszych chwil. A poznanie Oliwiera Falka jest zapowiedzią ekscytującej przygody, którą autor zapisał na kartach swej najnowszej, drugiej książki. Choć jak sam przyznaje „Era”, była pierwszą powieścią, nad którą pracował.
Zatem wspomniany Falk na targach technologicznych w Hanowerze przedstawia owoc pracy swojego zespołu, którym jest ERA – tysiące linii komputerowego kodu, które mają w bardzo widoczny sposób zmienić oblicze naszej cywilizacji. Niestety wizja sukcesu ulega drastycznej zmianie w momencie, gdy dochodzi do morderstwa jednego z przyjaciół Falka, który jest również jednym z czołowych twórców systemu.
I tutaj do akcji wkracza Samuel Blom, tajemniczy komisarz, który zrobi wszystko, aby poznać personalia mordercy. Pytanie tylko, czy poradzi sobie z nowinkami technologicznymi? Przyznam szczerze, że takie połączenie thrillera, kryminału z najnowszą technologią jest bardzo dobrym prognostykiem na powiew świeżości, innowacyjności w polskiej literaturze gatunkowej. Myślę, że Kamil Piechura narzuca nowy nurt, podnosi poprzeczkę tak wysoko, że ja jako czytelnik będę z zaciekawieniem śledził twórczość pisarza. A jestem przekonany, że literackie podia czekają na to, aby uhonorować pisarza najwyższymi laurami.
Zatem niech „Era” zawita do Waszych domowych biblioteczek. Niech sprawi, że półka z NIK – Najlepszymi Interesującymi Książkami zyska na wartości, a Wasza wyobraźnia podczas czytania wejdzie w obszary, których dotychczas nie perforowała. Sięgnijcie po thriller Kamila Piechury i dajcie porwać się jego kreatywności, która zabierze Was do świata najnowszej technologii. Zdecydowanie polecam!
Książka „Era” ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia, Filia Mroczna Strona

Jeśli w gronie thrilleromaniaków jest ktoś, kto narzeka na nudę, ktoś, kto twierdzi, że nic już nie jest w stanie go zaskoczyć, ktoś, kto uważa, że wyczerpano pomysły na wciągający thriller, niech uderzy się w pierś i sięgnie po najnowszą książkę Kamila Piechury. Czyt-NIK zapewnia Was, że ...

Rozwiń Zwiń

Kryzys zdrowia psychicznego wśród dzieci i młodzieży jest tematem wyraźnie zauważalnym w psychologii i psychiatrii w Polsce. Statystyki są druzgocące, a stan opieki pozostawia wiele do życzenia. Rzeczywistość nie pozostawia nam złudzeń, że jest jeszcze wiele do zrobienia do naprawienia w sferze specjalistycznej pomocy psychologicznej, terapeutycznej kierowanej do dzieci i młodzieży.
Na szczęście na mapie Polski jest miejsce, które daje nadzieję. Tym miejscem jest Zabór – miasto w województwie lubuskim. Miasto, w którym na ulicy Zamkowej 1 mieści się Centrum Leczenia Dzieci i Młodzieży. To tutaj opieką objętych jest osiemdziesiąt młodych osób, spośród których ponad połowa po próbach samobójczych. To ogromna skala, która powinna nam otworzyć oczy i uświadomić, z jakimi problemami boryka się współczesna młodzież. Ważne jest abyśmy zrozumieli te problemy i co jeszcze ważniejsze wiedzieli, jak pomóc osobom, które nie potrafią samodzielnie uporać się z bolączkami otaczającego ich świata.
Jestem przekonany, że książka „Żyję, czy to mało?” przychodzi nam z pomocą. Na jej kartach dziennikarka Katarzyna Kachel rozmawia z Marcinem Łokciewiczem – wychowawcą i arteterapeutą, który od dwudziestu pięciu lat pracuje w Zaborze. Opracował nieszablonowe metody terapeutyczne pracy z dziećmi, oparte na działaniach artystycznych i sportowych. Reportaż ten pokazuje nam jak ogromne znaczenie ma bliski kontakt z dziećmi. Mimo iż system skierowany ku pomocy dzieciom i młodzieży nadal kuleje, można wspierać najmłodszych w ich drodze ku lepszemu życiu. Ta książka jest wyrazem tego, że miłość, obecność, uważność na problemy współczesnej młodzieży może być receptą w procesie zdrowienia dziecka.
Niestety dziś dzieci często pozostawione same sobie, wpadają w sidła internetowego świata. Świata, który kusząc dostępnością, omamiając, wysysa emocjonalność z młodego człowieka. To sprawia, że po pewnym czasie nie potrafi on odnaleźć się w otaczającym świecie. Świecie, który przytłacza go tak bardzo, że nawet najmniejszy wydawałoby się nam problem, jest dla niego problemem nie do przeskoczenia. To pcha młodych ludzi do prób samobójczych. Jak czytamy w książce „Żyję, czy to mało?” Zabór jest miejscem dającym nadzieję. Miejscem, które może być doskonałym przykładem dla innych tego typu placówek, które powinny powstawać i pomagać najmłodszym pacjentom. To właśnie dzięki takiemu wsparciu mogą odzyskać wiarę do życia.
Marcin Łokciewicz w rozmowie z Katarzyną Kachel dzieli się z nami swoimi doświadczeniami z pracy wychowawcy i terapeuty. Przykłady, które opisuje mogą tchnąć nadzieję na poprawę jakości życia osobom potrzebującym pomocy. A każdemu z nas, czy to rodzicom, czy nauczycielom uświadomić skalę problemu. Rodzicom szczególnie powinna otworzyć oczy na uważność w dostrzeganiu problemów własnych dzieci, na umiejętność słuchania, rozmowy, bycia blisko. Bo ta bliskość często jest najważniejsza. Dlatego też ważne jest to, aby każdy z nas sięgnął po reportaż Katarzyny Kachel i Marcina Łokciewicza, dzięki któremu obudzimy w sobie uwagę na problemy dzieci i młodzieży.
Książka „Żyję, czy to mało?” ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia, Filia na Faktach

Kryzys zdrowia psychicznego wśród dzieci i młodzieży jest tematem wyraźnie zauważalnym w psychologii i psychiatrii w Polsce. Statystyki są druzgocące, a stan opieki pozostawia wiele do życzenia. Rzeczywistość nie pozostawia nam złudzeń, że jest jeszcze wiele do zrobienia do naprawienia w s...

Rozwiń Zwiń

To nie może być prawdą!!! Niestety jest!!! To w głowie się nie mieści!!! Nie ma takich słów, aby opisać piekło, które przeżyły dzieci w Sierocińcu Świętego Józefa – miejscu, gdzie powinny być bezpieczne. „Piekło sierocińca” to reportaż napisany przez dziennikarkę Christinę Kenneally, która uchyla drzwi do miejsca, w którym dochodziło do bestialskich praktyk. Dochodziło do czynów, które nie mieszczą się w głowie.
Czytając te historie ogarnięty złością, przecierałem oczy, pocierałem ręce ze zdenerwowania, furii, która narastała we mnie z każdym nowym faktem, który poznawałem dzięki lekturze tej książki. To niewyobrażalne, wręcz niemożliwe, aby w instytucji, która powinna być wzorem cnót i dobroci ludzkiej, słowo człowiek wymazano ze słownika. To, czego doświadczyły dzieci nie sposób wymazać z ich psychiki, a my poznając ich historie, przekonujemy się, że skala okrucieństwa za murami Sierocińca Świętego Józefa zasługuje na POTĘPIENIE.
Przyznam szczerze, że książka „Piekło sierocińca” jest książką dla czytelników o mocnych, stalowych nerwach. Nie zamierzam w tej recenzji przytaczać historii w niej zapisanych, ponieważ mam świadomość, że lepiej będzie, jeśli sami odkrywać będziecie prawdę skrywaną latami. Fakt, ta historia bulwersuje, lecz bardzo dobrze się stało, że Christne Kenneally z dziennikarską dociekliwością podjęła się tego tematu. Ważne jest to, aby każdy z nas poznał tę historię, a jeszcze bardziej to, aby nie powtarzała się ona za ścianami miejsc, w których dzieci powinny być objęte opieką, miłością, by czuć się bezpiecznie. NIGDZIE i NIGDY. By ich godność stawiana była na pierwszym miejscu, a nie odarta i podarta na strzępy, których odłamki niosą za sobą nieodwracalny ból psychiczny.
Dziennikarka Christina Kenneeally w wyniku dziesięciu lat swej pracy ukazuje na światło dzienne niewyobrażalne historie, które zasługują na najgorszą karę względem oprawców – księży i siostry zakonne, którzy w swym dekalogu powinni mieć przede wszystkim miłość dla bliźniego swego, o czym tak głośno krzyczy się z kościelnych ambon. Szkoda, że ci, którzy krzyczą najgłośniej w tej sprawie, stają się najgorszymi oprawcami, którzy mają za nic przesłanie płynące z ich nauki wiary. Chciałbym wierzyć, że historie z Sierocińca Świętego Józefa… i tu wstrząśnięty poznaną historią przyznaje, że brakuje mi słów. Niech każdy z nas dopisze je zgodnie z własnym dekalogiem, wrażliwością, poczuciem człowieczeństwa, którego próżno szukać w katolickiej placówce w amerykańskim stanie Vermont.
Książka „Piekło sierocińca” ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia, Filia na Faktach

To nie może być prawdą!!! Niestety jest!!! To w głowie się nie mieści!!! Nie ma takich słów, aby opisać piekło, które przeżyły dzieci w Sierocińcu Świętego Józefa – miejscu, gdzie powinny być bezpieczne. „Piekło sierocińca” to reportaż napisany przez dziennikarkę Christinę Kenneally, która...

Rozwiń Zwiń