Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? - spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. - Co wtedy? - Nic wielkiego. - zapewnił go Puchatek. - Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.

- A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? - spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. - Co wtedy? - Nic wielkiego. - zapewnił go Puchatek. - Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika.

Co to za świat? Czyjeś ciało przerobione na buty, na pulpety, na parówki, na dywan przed łóżkiem, wywar z czyichś kości do picia... Buty, kanapy, torba na ramię z czyjegoś brzucha, grzanie się cudzym futrem, zjadanie czyjegoś ciała, krojenie go na kawałki i smażenie w oleju... Czy to możliwe, że naprawdę dzieje się ta makabra, to wielkie zabijanie, okrutne, beznamiętne, mechaniczne, bez żadnych wyrzutów sumienia, bez najmniejszej refleksji [...]

Co to za świat? Czyjeś ciało przerobione na buty, na pulpety, na parówki, na dywan przed łóżkiem, wywar z czyichś kości do picia... Buty, kanapy, torba na ramię z czyjegoś brzucha, grzanie się cudzym futrem, zjadanie czyjegoś ciała, krojenie go na kawałki i smażenie w oleju... Czy to możliwe, że naprawdę dzieje się ta makabra, to wielkie zabijanie, okrutne, beznamiętne, mechani...

O kraju świadczą jego Zwierzęta. Stosunek do Zwierząt. Jeżeli ludzie zachowują się bestialsko wobec Zwierząt, nie pomoże im żadna demokracja a ni w ogóle nic.

O kraju świadczą jego Zwierzęta. Stosunek do Zwierząt. Jeżeli ludzie zachowują się bestialsko wobec Zwierząt, nie pomoże im żadna demokracja a ni w ogóle nic.

Życie jest tak dobre, jak dobrym pozwalasz mu być.

Życie jest tak dobre, jak dobrym pozwalasz mu być.

Nie, nie, ludzie w naszym kraju nie mają umiejętności zrzeszania się i tworzenia wspólnoty, nawet pod sztandarem prawdziwka. To kraj neurotycznych indywidualistów, z których każdy, gdy tylko znajdzie się wśród innych, zaczyna ich pouczać, krytykować, obrażać i okazywać im swoją niewątpliwą wyższość. Myślę, że w Czechach jest zupełnie inaczej. Tam ludzie potrafią spokojnie dyskutować i nikt się z nikim nie kłóci. Nawet gdyby chcieli, nie mogliby, bo ich język nie nadaje się do kłótni.

Nie, nie, ludzie w naszym kraju nie mają umiejętności zrzeszania się i tworzenia wspólnoty, nawet pod sztandarem prawdziwka. To kraj neurotycznych indywidualistów, z których każdy, gdy tylko znajdzie się wśród innych, zaczyna ich pouczać, krytykować, obrażać i okazywać im swoją niewątpliwą wyższość. Myślę, że w Czechach jest zupełnie inaczej. Tam ludzie potrafią spokojnie dysk...

(...) Zaczęłam rozumieć, na czym to wszystko polega. Na działaniach poziomych, na wybieraniu tych, którzy są obok. Nie wyżej ani nie niżej. Błogosławieni ci, którzy leżą w zasięgu ręki, żeby nie trzeba było za daleko sięgać. A już nie daj Boże w górę, łapać jakieś mrzonki, gołębie na dachach, sięgać po niemożliwe. Nie daj Boże dziewczynie samej zostać, nawet sobie tak nie żartuj, mówiła babcia i na odczarowanie pluła przez prawe ramię i stukała w niemalowane.

(...) Zaczęłam rozumieć, na czym to wszystko polega. Na działaniach poziomych, na wybieraniu tych, którzy są obok. Nie wyżej ani nie niżej. Błogosławieni ci, którzy leżą w zasięgu ręki, żeby nie trzeba było za daleko sięgać. A już nie daj Boże w górę, łapać jakieś mrzonki, gołębie na dachach, sięgać po niemożliwe. Nie daj Boże dziewczynie samej zostać, nawet sobie tak nie żartu...

[…] Pomyślał też, że biblioteka jest może najpiękniejszym wynalazkiem ludzkości. Po książce, rzecz jasna.

[…] Pomyślał też, że biblioteka jest może najpiękniejszym wynalazkiem ludzkości. Po książce, rzecz jasna.

Na pewno zawsze, zawsze tego chciałam -po prostu się radować. Jak to się stało, że nigdy nie mogłam? Wiem, wiem. Od jak dawna wiem? Albo może zawsze wiedziałam, w jakimś odległym zakątku serca, w jakiejś niszy zbyt głębokiej, zbyt ukrytej? Każda dobra radość, jaką mogłam mieć, z mego mężczyzny, z któregoś z moich dzieci albo nawet po prostu ze światła o poranku czy z tego, że chodzę po ziemi - wszystkie je blokował hamulec jakiejś poprawności. Poprawności wobec kogo? Czy ja chociaż raz powiedziałam szczerą prawdę?

Na pewno zawsze, zawsze tego chciałam -po prostu się radować. Jak to się stało, że nigdy nie mogłam? Wiem, wiem. Od jak dawna wiem? Albo może zawsze wiedziałam, w jakimś odległym zakątku serca, w jakiejś niszy zbyt głębokiej, zbyt ukrytej? Każda dobra radość, jaką mogłam mieć, z mego mężczyzny, z któregoś z moich dzieci albo nawet po prostu ze światła o poranku czy z tego, że c...