Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na takie coś czekałem prawie cały drugi tom.
"Trójka" nie pozwala nam odetchnąć od ogromu akcji, mnogości miejsc i nowych doświadczeń. W końcu dowiadujemy się co się stało z resztą przybyszów z Ziemi, choć niektórych faktów można było się domyślić już wcześniej. Wędrówka Filara w końcu zaczyna nabierać sensu, Cyfral przestaje być irytująca. Według mnie same plusy.
Takim małym brakiem jak dla mnie zostaje zmniejszenie ilości tekstu poświęconej Jadranowi. We wcześniejszych tomach miło czytało się o tej specyficznej więzi łączącej Drakkainena i jego konia. Także zastanawia coraz mniejsza rola Nevermore'a. Ale to tylko takie moje małe przemyślenia, niektórym pewnie te braki w ogóle nie przeszkadzały.
Obecnie przerwałem lekturę Pana Lodowego Ogrodu i czytam pożyczoną książkę. W czytaniu przeszkadza mi jednak fakt, iż ciągle wracam myślami do Midgaardu.

Na takie coś czekałem prawie cały drugi tom.
"Trójka" nie pozwala nam odetchnąć od ogromu akcji, mnogości miejsc i nowych doświadczeń. W końcu dowiadujemy się co się stało z resztą przybyszów z Ziemi, choć niektórych faktów można było się domyślić już wcześniej. Wędrówka Filara w końcu zaczyna nabierać sensu, Cyfral przestaje być irytująca. Według mnie same plusy.
Takim...

Midgaard. Planeta, na której spełniają się marzenia i koszmary. Częściej koszmary. To, jak Grzędowicz bawi się różnymi gatunkami i typami prozy jest niesamowite. Ze sci-fi wskakujemy do fantasy, a poznając drugiego bohatera książki możemy także doświadczyć czegoś na podobieństwo przypowieści. Szczerze mówiąc czytając opinie o książce obawiałem się wrzucenia do powieści dwóch postaci. Zawsze któraś z nich jest tą "słabszą". Tutaj jednak przeżyłem miłe zaskoczenie. Obie postaci są ciekawe, przygody obu z nich śledzi się z ciekawością.
O Panu Lodowego Ogrodu usłyszałem w związku z filmikiem, w którym była mowa o polskich cyklach, które można by było zamienić na grę. I tak w sumie przez przypadek dostałem w ręce to cudo. Polecam.

Midgaard. Planeta, na której spełniają się marzenia i koszmary. Częściej koszmary. To, jak Grzędowicz bawi się różnymi gatunkami i typami prozy jest niesamowite. Ze sci-fi wskakujemy do fantasy, a poznając drugiego bohatera książki możemy także doświadczyć czegoś na podobieństwo przypowieści. Szczerze mówiąc czytając opinie o książce obawiałem się wrzucenia do powieści...