Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Cierpienia młodego Wertera" były kolejną lekturą, którą trzeba było przeczytać. Słyszałam o nich różne opinie, jednak po przeczytaniu mogę z ręką na sercu polecić je każdemu, kto ma w sobie rozwiniętą wrażliwość.

Werter jest postacią, która często zastanawia się nad prawidłowościami otaczającego go świata. Każde zachowanie ludzkie rozkłada na czynniki pierwsze i poddaje je (można by powiedzieć) filozoficznej analizie. Cechuje się to jednak niespotykaną lekkością i wrażliwością.

Chciałabym, aby każdy, kto podchodzi do tej lektury, otworzył przed nią serce. Tylko taka postawa umożliwi Ci delektowanie się pięknem tej literatury ;)

"Cierpienia młodego Wertera" były kolejną lekturą, którą trzeba było przeczytać. Słyszałam o nich różne opinie, jednak po przeczytaniu mogę z ręką na sercu polecić je każdemu, kto ma w sobie rozwiniętą wrażliwość.

Werter jest postacią, która często zastanawia się nad prawidłowościami otaczającego go świata. Każde zachowanie ludzkie rozkłada na czynniki pierwsze i poddaje...

Jak zapamiętam „Cień wiatru”? Przede wszystkim jako książkę pełną pięknych sentencji. Rozmawiając z ludźmi, bezwiednie cytuję słowa zapisane na 500 stronach przez Carlosa Ruiz Zafona, które kryją w sobie niesamowitą moc. Uniwersalność i ponadczasowość sprawiała, że niejednokrotnie musiałam odłożyć „Cień wiatru”, aby zastanowić się nad ich sensem, by w końcu odnieść je do codziennego życia. Otworzyły mi oczy na ludzkie zachowania, wyjaśniły, czemu czasami postępujemy tak, a nie inaczej. Stały się po prostu tymi, które znalazły swoje miejsce na „ścianie cytatów” w moim pokoju.
Akcja rozgrywa się w powojennej Barcelonie przepełnionej smutkami, troskami i cierpieniami, która potrafi jednocześnie zachwycić i zmrozić krew w żyłach. Bohaterowie wtulają się w jej gorzkie objęcia, próbując „…przekonać siebie, że to, co widzieliśmy, co robiliśmy, czego dowiedzieliśmy się o sobie i innych, to złudzenie, zły sen, który mija”. Tragiczny rozwój wydarzeń, niebanalne spiski i wieczne poczucie zagrożenia piętnowane z coraz większą siłą na każdej kolejnej stronie, przedstawiają Barcelonę jako miasto umarłych dusz.
Książka rozwijała się nieustannie, wciąż mnie zadziwiając. Mimo, iż z niecierpliwością czekałam na dalszy ciąg wydarzeń, czytałam ją delektując się każdym słowem zaadresowanym do mnie przez Carlosa Ruiz Zafona. Zazwyczaj kończę rozpoczęte przeze mnie ksiązki tego samego dnia, czasem dwa dni później. Z „Cieniem wiatru” nie chciałam się tak szybko rozstawać. Z resztą, on sam mi na to nie pozwalał, wpakowując kolejne sentencje w moją i tak przepakowaną mądrymi słowami głowę, sprawiając, że czas czytania znacznie mi się przedłużył. Jeśli ktoś chciałby dowiedzieć się czegoś więcej o naszej ludzkiej naturze, o naszych zachowaniach, o naszych tajemnicach i kipiących w nas uczuciach, niewątpliwie powinien przeczytać tę książkę.
„Cień wiatru” znalazł swoje miejsce w moim sercu. Po zapoznaniu się z jego treścią, koniecznie muszę zaopatrzyć się we własny egzemplarz. Książkę szczególnie polecam miłośnikom niebanalnej literatury. Wierzę, że odnajdą w niej to, co mnie w niej urzekło. Uważam, że każdy powinien zapoznać się z historią Carlosa Ruiz Zafona. Przebiła się ona do tej nielicznej grupy książek, które będę polecać każdemu w ciemno. Warto się z nią zapoznać, gdyż „jedna książka może zmienić życie człowieka…”. Tą właśnie książką może być „Cień wiatru”.

Jak zapamiętam „Cień wiatru”? Przede wszystkim jako książkę pełną pięknych sentencji. Rozmawiając z ludźmi, bezwiednie cytuję słowa zapisane na 500 stronach przez Carlosa Ruiz Zafona, które kryją w sobie niesamowitą moc. Uniwersalność i ponadczasowość sprawiała, że niejednokrotnie musiałam odłożyć „Cień wiatru”, aby zastanowić się nad ich sensem, by w końcu odnieść je do...