Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co tu się porobiło 😱
Pomysł na książkę był, ale...
No właśnie, początek bardzo dobrze rokował, czytało się szybko, miałam wrażenie że wszystko jest przemyślane. Niestety gdzieś w połowie autorka zgubiła pomysł na dalsze losy bohaterów. Powtarzane wątki, niejasne charaktery głównych postaci.
Odetchnęłam gdy dobrnęłam do ostatniego rozdziału.
Niestety dobry początek - fatalny koniec.

Co tu się porobiło 😱
Pomysł na książkę był, ale...
No właśnie, początek bardzo dobrze rokował, czytało się szybko, miałam wrażenie że wszystko jest przemyślane. Niestety gdzieś w połowie autorka zgubiła pomysł na dalsze losy bohaterów. Powtarzane wątki, niejasne charaktery głównych postaci.
Odetchnęłam gdy dobrnęłam do ostatniego rozdziału.
Niestety dobry początek -...

Czuję trochę niedosyt, mam wrażenie że autorka nie miała pomysłu na ciąg dalszy historii Barry'ego i Amy. Dziewczyna zachowuje się jak dziecko zaś Barry nie jest sobą. Ta pierwsza strasznie mnie irytowała swoimi odzywkami i lamentem. No serio... ileż można czytać o sutkach! A i przyjaciółka Amy nie dodała uroku książce.
I najważniejsza wada - brak emocji z pierwszego tomu. Gdzie ta miłość i namiętność, gdzie te chwile pełne napięcia i pasji? Tego najbardziej mi brakowało!
Na plus zakończenie, ale szczerze? Straciłam zapał do całej historii.

Czuję trochę niedosyt, mam wrażenie że autorka nie miała pomysłu na ciąg dalszy historii Barry'ego i Amy. Dziewczyna zachowuje się jak dziecko zaś Barry nie jest sobą. Ta pierwsza strasznie mnie irytowała swoimi odzywkami i lamentem. No serio... ileż można czytać o sutkach! A i przyjaciółka Amy nie dodała uroku książce.
I najważniejsza wada - brak emocji z pierwszego tomu....

Serio? 512 stron! Spokojnie można było się zmieścić w 300 stronach a i tak byłoby dużo.
Flegmatyczne opisy, które ciągnęły się po kilka stron, zraziły mnie jako czytelnika na początku. Po 200 stronach biłam głową w mur... Dokończyłam tylko dlatego, że chciałam znać zakończenie.
I przyznam się bez bicia - po raz pierwszy w życiu pomijałam całe akapity opisów... I nie żałuję!

Serio? 512 stron! Spokojnie można było się zmieścić w 300 stronach a i tak byłoby dużo.
Flegmatyczne opisy, które ciągnęły się po kilka stron, zraziły mnie jako czytelnika na początku. Po 200 stronach biłam głową w mur... Dokończyłam tylko dlatego, że chciałam znać zakończenie.
I przyznam się bez bicia - po raz pierwszy w życiu pomijałam całe akapity opisów... I nie żałuję!