Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Drabina” to powieść wielowymiarowa, ukazująca zderzenie dwóch różnych światów. Z jednej strony świat osób, które uciekając przed wojną, porzucają całe swoje dotychczasowe życie, zaś z drugiej świat człowieka, który również w pewnym sensie dążył do odcięcia się od swojej przeszłości i zbudowania swojego życie na nowo w Hiszpanii. Jednakże im bardziej to pragnienie jest mocniejsze, tym silniej te korzenie przypominają o sobie. Autorka w plastyczny sposób poprzez język opisujący zwykłą szarą codzienność zwraca uwagę czytelnika na bardzo istotne aspekty, dotyczące tożsamości i poczucia tożsamości człowieka – przeszłość kształtuje przyszłość. I mimo że usilnie próbujemy stworzyć siebie na nowo, to jednak  czasami odzywa się ta dziwna tęsknota za czymś znanym, oswojonym i bliskim. Powieść porusza również inne kwestie związane z przyjęciem różnych perspektyw postrzegania wojny na Ukrainie i także często braku zrozumienia jej istoty dla osób, które muszą się bezpośrednio mierzyć z jej okropnościami. I poczuciem samotności wśród tych, dla których wojna owszem kojarzy się z tragicznymi wydarzeniami, ale wydaje się czymś tak odległym, że aż nierealnym. A to może przyczynić się do zatarcia granic między współczuciem a litością i zrozumieniem a ignorancją.

„Drabina” to powieść wielowymiarowa, ukazująca zderzenie dwóch różnych światów. Z jednej strony świat osób, które uciekając przed wojną, porzucają całe swoje dotychczasowe życie, zaś z drugiej świat człowieka, który również w pewnym sensie dążył do odcięcia się od swojej przeszłości i zbudowania swojego życie na nowo w Hiszpanii. Jednakże im bardziej to pragnienie jest...

Zazwyczaj żyjemy dniem dzisiejszym i nie wybiegamy myślami w przyszłość. Przyjmujemy za pewnik to, że ta bliska nam osoba zawsze będzie obecna w naszym życiu, dzieląc z nami swój czas. Ale bywa tak, że śmierć przychodzi bez zapowiedzi i nagle pozostaje nam jedynie dziwna pustka jeszcze po niedawnej obecności kogoś bliskiego. Nie ma już wspólnej kawy, rozmów, ciszy, która nie dzieli, ale łączy i zwykłej, codziennej radości. Bez życia nie ma śmierci i bez śmierci nie ma życia – to cykl ludzkiej egzystencji, który mimo swojej stałości i pewności jednocześnie budzi niezgodę na kres życia.

Zazwyczaj żyjemy dniem dzisiejszym i nie wybiegamy myślami w przyszłość. Przyjmujemy za pewnik to, że ta bliska nam osoba zawsze będzie obecna w naszym życiu, dzieląc z nami swój czas. Ale bywa tak, że śmierć przychodzi bez zapowiedzi i nagle pozostaje nam jedynie dziwna pustka jeszcze po niedawnej obecności kogoś bliskiego. Nie ma już wspólnej kawy, rozmów, ciszy, która...

Czy książka może sprawić, że podczas jej czytania można poczuć  błogi spokój, przypominający delikatne dotknięcia duszy, aby za chwilę zamienić się w prawdziwą burzę emocji, której skutki czytelnik będzie odczuwał przez długi czas? ? A i owszem – mimo że Ito Ogawa stworzyła powieść, której fabuła dzieje się w Japonii i jej ramy osadzone są w pewnych rytuałach, symbolice i zwyczajach kulturowych charakterystycznych dla tego kraju, to jednak jest to książka uniwersalna. A dlaczego? Ponieważ opowiada o tym co jest bliskie i znane każdemu, bez względu na jego kraj pochodzenia. Mowa tu o miłości, trudnych relacjach międzypokoleniowych, nienawiści i procesie szukania odpowiedzi na odwieczne pytania: kim jestem? I jaka jest moja życiowa droga? Dlatego głębsze zapoznanie się z tą książką wymaga czasu i skupienia. A najlepiej przy filiżance dobrej zielonej herbaty.

Czy książka może sprawić, że podczas jej czytania można poczuć  błogi spokój, przypominający delikatne dotknięcia duszy, aby za chwilę zamienić się w prawdziwą burzę emocji, której skutki czytelnik będzie odczuwał przez długi czas? ? A i owszem – mimo że Ito Ogawa stworzyła powieść, której fabuła dzieje się w Japonii i jej ramy osadzone są w pewnych rytuałach, symbolice i...