Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Długo wzbraniałam się przed sięgnięciem po kontynuację powieści Larssona. Lektura kilku wywiadów z Lagercrantzem tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, że nie warto – biła z nich dziwna mieszanka zarozumiałości i bezczelności. Ghostwritera piłkarzy w drogim garniturku, rzucającego się na dorobek szwedzkiego tytana dziennikarstwa i aktywisty, raczej nie stać na zbyt wiele.

Okazało się, że przypuszczenia były słuszne - ,,Co nas nie zabije”, mimo że pojawiają się w niej znajome postacie, nie sięga książkom Larssona do pięt. Widać że Lagercrantz dobrze radzi sobie z rozmaitymi kwerendami – powieść jest naszpikowana nazwiskami i definicjami, często sprawiającymi wrażenie żywcem skopiowanych z encyklopedii. Nienaturalne nagromadzenie geniuszy sprawia, że całość zyskuje mocno komiksowy rys. Źli superbohaterowie niestrudzenie walczą z dobrymi - oczywiście wszyscy są wybitnymi programistami, matematyczkami, riserczerami, autystykami i mistrzyniami walki.

Niewiele zostało z Larssonowskiej subtelności, intuicji, politycznej intrygi i erudycyjnej fabuły. Smutne, że tak się potoczyły losy tej powieści - ale cóż począć - rodzina łasa na kasę, miała gdzieś jakość, ważne żeby kasa się zgadzała.

Lagercrantz to sprawny rzemieślnik, rzecz czyta się szybko, pomimo definicyjnych dłużyzn i tekturowych dialogów. Dała mi nieco rozrywki w podczas choroby, ale świat spokojnie mógłby się bez niej obejść.

Długo wzbraniałam się przed sięgnięciem po kontynuację powieści Larssona. Lektura kilku wywiadów z Lagercrantzem tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, że nie warto – biła z nich dziwna mieszanka zarozumiałości i bezczelności. Ghostwritera piłkarzy w drogim garniturku, rzucającego się na dorobek szwedzkiego tytana dziennikarstwa i aktywisty, raczej nie stać na zbyt wiele.
...

"Wymazane" Michała Witkowskiego to miks brutalnego erotyzmu niemłodych ciał i czułości dla obszaru, przez wielu określanego mianem prowincji (chociaż sporo osób, w tym ja, woli go chyba nazywać małą ojczyzną czy heimatem. Zresztą Warszawa, zwana Tijuaną Północy, też tu występuje. A tak w ogóle to wszystko ponad podziałami jest wyimaginowanym Meksykiem. Trochę to okrutna baśń, trochę powieść społecznie zaangażowana, po części też tłusta szydera. Nade wszystko jednak kawał iskrzącej się od gorzkiego humoru, przepysznej prozy. Panienka położna Jeannette Kalytta poleca!

"Wymazane" Michała Witkowskiego to miks brutalnego erotyzmu niemłodych ciał i czułości dla obszaru, przez wielu określanego mianem prowincji (chociaż sporo osób, w tym ja, woli go chyba nazywać małą ojczyzną czy heimatem. Zresztą Warszawa, zwana Tijuaną Północy, też tu występuje. A tak w ogóle to wszystko ponad podziałami jest wyimaginowanym Meksykiem. Trochę to okrutna...

Ciekawe, że dzień po dniu zdarzyło mi się przeczytać dwie książki traktujące o czymś bardzo podobnym.

,,Zero Girl" Sama Kietha to niezwykła, naszpikowana metaforami opowieść o nastolatce, która stara się stawiać czoła własnej odmienności oraz ,,zakazanemu" uczuciu, które narodziło się pomiędzy nią a starszym o kilkanaście lat szkolnym psychologiem. Główną bohaterkę Amy walce z nienawistnymi rówieśnicami i nieprzyjaznym otoczeniem wspiera tajemnicza błękitna ciecz produkowana przez jej stopy w momentach wyjątkowego zagrożenia.

,,Jak schudnąć 30 kg?" Tomasza Pstrągowskiego i Macieja Pałki jest dla odmiany historią ubogą w magiczne moce i jungowskie metafory. Pot, sperma i tłuszcz są na porządku dziennym, podobnie jak internetowe romanse, głębokie frustracje i częste wiadomości tekstowe. Dla młodszych czytelniczek i czytelników będzie to opowieść o nieszczęśliwej miłości w zamierzchłych czasach staroświeckich komunikatorów internetowych (tlen.pl, GG) i esemesów pisanych bez pośrednictwa Messengera. Fabularnie podoba mi się o wiele bardziej niż irytująca książka Jakuba Żulczyka ,,Zrób mi jakąś krzywdę..." poruszająca to samo zagadnienie.

Jeżeli coś drażni w tej lekturze - to postać ,,ukochanej", niemal zupełnie pozbawiona charakteru i konstrukcji psychicznej, co sprawia że jest nie tyle podmiotem, co przedmiotem tej historii - stosikiem nagich zdjęć, obietnicą seksu etc. (ofkors, to nic nowego w naszej kulturze). Będąc na świeżo po lekturze ,,Zero Girl" dosyć wyraźnie dostrzegam ten deficyt - jednak, żeby oddać sprawiedliwość - tam dla odmiany postać szkolnego psychologa jest zaledwie szkicem w obliczu barwnie przedstawionego charakteru głównej bohaterki.

Podsumowując - czyta się dobrze, komiks jest bardzo sprawnie poprowadzony, rysunki Pałki świetnie uzupełniają teksty, okładka - znakomita. Pewnym mankamentem jest nieco nieczytelna typografia, ale nie wpływa ona znacząco na jakość lektury. Nominacja do nagrody Festiwalu Komiksowego w Łodzi w pełni uzasadniona, polecam ten komikseł.

Ciekawe, że dzień po dniu zdarzyło mi się przeczytać dwie książki traktujące o czymś bardzo podobnym.

,,Zero Girl" Sama Kietha to niezwykła, naszpikowana metaforami opowieść o nastolatce, która stara się stawiać czoła własnej odmienności oraz ,,zakazanemu" uczuciu, które narodziło się pomiędzy nią a starszym o kilkanaście lat szkolnym psychologiem. Główną bohaterkę Amy...