Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) ludzie mają wrodzony talent do wybierania właśnie tego, co dla nich najgorsze.

(...) ludzie mają wrodzony talent do wybierania właśnie tego, co dla nich najgorsze.

Kto czyta książki, żyje podwójnie.

Kto czyta książki, żyje podwójnie.

Kochać kogoś, to przede wszystkim pozwalać mu na to, żeby był, jaki jest.

Kochać kogoś, to przede wszystkim pozwalać mu na to, żeby był, jaki jest.

Jeżeli zabałaganione biurko jest oznaką zabałaganionego umysłu, oznaką czego jest puste biurko?

Jeżeli zabałaganione biurko jest oznaką zabałaganionego umysłu, oznaką czego jest puste biurko?

Ach, muzyka[...] To magia większa od wszystkiego, co my tu robimy!

Ach, muzyka[...] To magia większa od wszystkiego, co my tu robimy!

Jednak smutek jest gościem, którego niełatwo się pozbyć.

Jednak smutek jest gościem, którego niełatwo się pozbyć.

Życie każdego człowieka jest baśnią napisaną przez Boga.

Życie każdego człowieka jest baśnią napisaną przez Boga.

[...] nie pozwól nikomu odebrać sobie dumy z tego, kim jesteś.

[...] nie pozwól nikomu odebrać sobie dumy z tego, kim jesteś.

Dobry adwokat nigdy nie zadaje pytania, nie znając odpowiedzi.

Dobry adwokat nigdy nie zadaje pytania, nie znając odpowiedzi.

Była subtelna jak kamień rzucony w okno

Była subtelna jak kamień rzucony w okno

- W takim razie po co powołałeś mnie do życia, skoro zabraniasz mi żyć jego pełnią? - zawołała.

- W takim razie po co powołałeś mnie do życia, skoro zabraniasz mi żyć jego pełnią? - zawołała.

W życiu trzeba stawiać sobie cele i ze wszystkich sił starać się je osiągnać.

W życiu trzeba stawiać sobie cele i ze wszystkich sił starać się je osiągnać.

Gdy tak siedział w środku nocy, otworzyły się drzwi i do domu wszedł duży Klaus z siekierą. Dobrze wiedział, gdzie stoi łóżko małego Klausa, poszedł i zdzielił zmarłą staruszkę w głowę, myśląc, że to mały Klaus. (...) -jaki to niedobry, okropny człowiek - powiedział mały Klaus. - Chciał mnie zamordować. Szczęście miała babcia, że nie żyje, bo byłby ją zabił.

Gdy tak siedział w środku nocy, otworzyły się drzwi i do domu wszedł duży Klaus z siekierą. Dobrze wiedział, gdzie stoi łóżko małego Klausa, poszedł i zdzielił zmarłą staruszkę w głowę, myśląc, że to mały Klaus. (...) -jaki to niedobry, okropny człowiek - powiedział mały Klaus. - Chciał mnie zamordować. Szczęście miała babcia, że nie żyje, bo byłby ją zabił.

Było jakoś tak niesamowicie uroczyście. Fantastycznie solennie. Chwila, chwila i miejsce, chwila, miejsce i czas były na złożenie jakiegoś przyrzeczenia. Co też uczyniłem. Przyrzekłem sobie, ja, Janek Pradera, włóczęga i były student, trzy lata archeologii słowiańskiej, uczestnik wielu bójek ulicznych, wielokrotnie ranny, ścigany ongiś niesłusznie, jak się później okazało, przez władzę ludową, ścigany ciągle i niesłusznie, jak się na pewno kiedyś okaże, przez mgłę, ten dym ten dym, tę mgłę tę mgłę, człowiek zwinny jak guma, twardy jak stal i kruchy, kruchutki, kruchuteńki jak szkło; przyrzekłem sobie ja, że nie dam się pognębić, że nie dam pognębić siebie takiego, jaki jestem: zakochany, niewymownie, niewypowiedzianie przepięknie w tobie zakochany, dziewczynko najmilsza, Gałązko Jabłoni życia mojego mglistego. I niech sobie będą wszyscy mądrzy ze swoimi rozumami, a ja z moją miłością niech sobie będę głupi

Było jakoś tak niesamowicie uroczyście. Fantastycznie solennie. Chwila, chwila i miejsce, chwila, miejsce i czas były na złożenie jakiegoś przyrzeczenia. Co też uczyniłem. Przyrzekłem sobie, ja, Janek Pradera, włóczęga i były student, trzy lata archeologii słowiańskiej, uczestnik wielu bójek ulicznych, wielokrotnie ranny, ścigany ongiś niesłusznie, jak się później okazało, prze...