Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna książka B. Sandersona w mojej biblioteczce i jak zwykle - nie jestem zawiedziona niczym. Jak zwykle uwiodły mnie opisy, niesamowicie wciągające dialogi, miejsca, które wymyślić i opisać mógł jedynie ten autor... A wisenką na torcie zostaje zakończenie! Jeżeli ktoś waha się, czy czytać którąkolwiek z książek Sandersona, a koha fantastykę, niech się nie waha wcale.

Kolejna książka B. Sandersona w mojej biblioteczce i jak zwykle - nie jestem zawiedziona niczym. Jak zwykle uwiodły mnie opisy, niesamowicie wciągające dialogi, miejsca, które wymyślić i opisać mógł jedynie ten autor... A wisenką na torcie zostaje zakończenie! Jeżeli ktoś waha się, czy czytać którąkolwiek z książek Sandersona, a koha fantastykę, niech się nie waha wcale.

Piąta część "Ostatniego Imperium" różni się "klimatycznie" od pozostałych. Miejscami miałam wrażenie, iż Wax jest lepszą wersją Scherlocka Holmesa (w sensie - bardziej dopracowaną). Kiedy przeczytałam zakończenie, poczułam się jednak tak, jak po przeczytaniu "Bohatera wieków". Szok i szczęka opada.
Jak zwykle, zwracam uwagę na styl autora, jestem zachwycona i pragnę więcej. Intryguje mnie zdolność autora do prowadzenia narracji w tak intrygujący sposób, pełen szczególików (przykładowo - rozmowa głównych bohaterów w barze, budowanie wież z podkładek).
W dodatku te odniesienia do Świata Popiołów! W mojej głowie znów zawitali "starzy" bohaterowie. Przyznam się, że po skończeniu tej części, wyciągnęłam z półki pozostałe i zaczęłam je wertować w poszukiwaniu najlepszych fragmentów. Cóż za szkoda, że nie mogę przeczytać tego jeszcze raz od nowa!
Drogi memu psuedo-pisarskiemu sercu Brandonie Sandersonie, jeżeli kiedyś zawitasz do Polski, znajdę cię i wypytam, o to, jak Ty to robisz, że Twoje książki są tak genialnie rozplanowane. Poważnie.

Piąta część "Ostatniego Imperium" różni się "klimatycznie" od pozostałych. Miejscami miałam wrażenie, iż Wax jest lepszą wersją Scherlocka Holmesa (w sensie - bardziej dopracowaną). Kiedy przeczytałam zakończenie, poczułam się jednak tak, jak po przeczytaniu "Bohatera wieków". Szok i szczęka opada.
Jak zwykle, zwracam uwagę na styl autora, jestem zachwycona i pragnę więcej....

Po przeczytaniu tej książki tak naprawdę nie mogę się zdecydować czy mi się podobała, czy nie.
Świat przedstawiony jest piękny, oryginalny i pełen tych "detali", dzięki którym czytelnik powinien dać się porwać prądowi fabuły. Dodatkowo pomóc miała oprawa graficzna książki. Ale nie. Tak nie było. Dlaczego?
Bo dla mnie przede wszystkim liczy się fabuła. Kreacja bohaterów. A tutaj każda postać była opisana z góry i wiadomo było, co będzie mówiła. Także fabuła - wszystko wyglądało jak dokładnie zaplanowany teatrzyk kukiełkowy, ze scenariuszem rozpisanym co do sceny. Ach, jak mnie to denerwowało...
Zakończenie autorka zaplanowała na zaskakujące. Kolejny zawód.
Ale to wszystko mogło wyglądać inaczej! Gdyby autorka inaczej prowadziła fabułę. Nie z "góry", nie jako wszechwiedzący narrator, a jako jedna z postaci. A tutaj w jednym akapicie jest co sądzi jedna syrenka, a winnym druga. Naprawdę, nie znoszę takich opisów. Dekoncentrują mnie i usuwają całe napięcie. Autorka jest dla mnie taką małą złośliwą dziewczynką, która najpierw pompuje baloniki w ciekawe kształty, a potem wbija w nie szpilki. BUM...
I nic.
Podsumowując - jeżeli nie jesteś tak wymagającym czytelnikiem jak ja i nie przeszkadza Ci tak prowadzona narracja, ponadto kochasz barwne opisy miejsc oraz tajemnice - ta książka jest dla Ciebie. Mnie zniechęcił ten disnejowski teatrzyk kukiełkowy, jednak go nie skreślam. Książka NIE JEST zła, za to do moich ulubionych się nie zalicza.
Pozdrawiam.

Po przeczytaniu tej książki tak naprawdę nie mogę się zdecydować czy mi się podobała, czy nie.
Świat przedstawiony jest piękny, oryginalny i pełen tych "detali", dzięki którym czytelnik powinien dać się porwać prądowi fabuły. Dodatkowo pomóc miała oprawa graficzna książki. Ale nie. Tak nie było. Dlaczego?
Bo dla mnie przede wszystkim liczy się fabuła. Kreacja bohaterów. A...