Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przed samym wyjazdem na urlop zerknąłem jeszcze na swojego Kindle'a żeby upewnić się, że mam coś ciekawego do czytania. W zasadzie w ostatniej chwili zgrałem sobie jeszcze jakiś 'letni kryminał'. Padło na 'Ukryty port'.

Od pierwszych stron autorka wprowadza nas we wspaniały klimat wybrzeża Hiszpanii. Poznajemy Olivera Gordona, który zostawia za sobą deszczowy Londyn i postanawia wyremontować odziedziczony dom w pobliżu Santanderu. Zaraz po przybyciu ekipa remontowa informuje go, że podczas remontu znaleziono zwłoki niemowlęcia. Na miejscu szybko pojawiła się policja, a media szybko nazywają znalezisko aniołkiem z Villa Mare. Po wstępnym badaniu okazuje się, że zwłoki były ukryte przez 70 lat. W miasteczku dochodzi jednak do kolejnego zabójstwa i próby morderstwa, a wszystko łączy się z Oliverem i domem, który odziedziczył. Przeszłość zaczyna wypominać się o swoje.

Maria Oruna wykorzystuje autentyczne miejsca i bardzo umiejętnie łączy je z fikcyjnymi postaciami i wydarzeniami. Słońce i waszym morza, który towarzyszy mi podczas urlopu idealnie zagrywa się z hiszpańskimi realiami. Intryga jest zaskakująca i wymagająca. Może konstrukcja książki nie jest oryginalna, bo mamy do czynienia z na przemian pisanymi rozdziałami dziejącymi się teraz i w przeszłości. Te traktujące o historii napisane są w formie dziennika skierowanego do nieznanego odbiorcy. Bardzo dokładnie uzupełniają jednak bieżące wydarzenia. Dodatkowo autorka po krótce wprowadza czytelnika w historię Hiszpanii, przynajmniej tę związaną z wojną domową. Jako trzeci element książki, który przynosi satysfakcję mógłbym podać postaci. Barwna, różnorodna grupa bohaterów mająca do wniesienia coś ciekawego, a na pewno ważnego w kontekście fabuły. Można się polubić z Oliverem czy porucznik Redondo, która prowadzi śledztwo. Maria Oruna w doskonały sposób wprowadza antagonistę, który jest obecny od początku, a nie jest oczywisty.
'Ukryty port' to dla mnie odkrycie tego roku, a zakończenie daje nadzieję na kontynuację. Gorąco polecam!

Przed samym wyjazdem na urlop zerknąłem jeszcze na swojego Kindle'a żeby upewnić się, że mam coś ciekawego do czytania. W zasadzie w ostatniej chwili zgrałem sobie jeszcze jakiś 'letni kryminał'. Padło na 'Ukryty port'.

Od pierwszych stron autorka wprowadza nas we wspaniały klimat wybrze...

Rozwiń

Zwiń

Ależ to było zaskoczenie!

Mam na swoim koncie kilka spotkań z Jo Nesbo, ale nigdy nie byłem fanatycznym czytelnikiem jego książek. Od czasu do czasu sięgam po coś skandynawskiego żeby poczuć ten sterylny styl i wyprane z uczuć historie. W przypadku 'Nocnego domu' wiedziałem od początku, że to zupełnie inna książka.

Czternastoletni Richard po śmierci rodziców zostaje adoptowany przez wujostwo i przeprowadza się z miasta do małego miasteczka. Podczas wygłupów z kolegą, ten drugi zostaje na oczach Richarda wciągnięty przez telefon. Szeryf i cała okolica uznaje z marszu, że chłopak jest winien zaginienia kolegi. Kiedy kolejny z przyjaciół Richarda znika, a raczej przemienia się w owada na jego oczach sytuacja staje się na tyle poważna, że chłopak zostaje wysłany do poprawczaka. Tylko on wie, że za zniknięciami stoi mroczna istota władająca czarną magia słów.

Jo Nesbo stworzył książkę, która w żaden sposób nie przypomina jego innych dokonań. Mamy do czynienia z opisem radzenia sobie z traumą, a wszystko to w różnorodnym stylu. Pierwsza i druga część książki swoją konstrukcją przypomina 'To' Stephena Kinga. Zaczynając od postaci, przez problem i rozstrzelenie na kilkanaście lat. Do tego pierwsza część nawet pisarsko przypomina stylem Stephena Kinga. Już po kilkunastu stronach byłem kupiony pomysłem.

Zakończenie 'Nocnego domu' może mocno zaskoczyć i dać do myślenia. Jo Nesbo w bardzo wyrafinowany sposób pokazuje, że nie wszystko jest tym czym się wydaje, a odpowiedzi niejednokrotnie są ukryte. Świetna książka i przede wszystkim bardzo pozytywne zaskoczenie.

Ależ to było zaskoczenie!

Mam na swoim koncie kilka spotkań z Jo Nesbo, ale nigdy nie byłem fanatycznym czytelnikiem jego książek. Od czasu do czasu sięgam po coś skandynawskiego żeby poczuć ten sterylny styl i wyprane z uczuć historie. W przypadku 'Nocnego domu' wiedziałem od początku, ż...

Rozwiń

Zwiń

Zupełnie nie rozumiem fenomenu. Owszem, na pierwszy rzut oka wydaje się to pozycja obowiązkową, korpo, urban fantasy, co może pójść nie tak? No i faktycznie, pierwsze kilka rozdziałów jest dobrych. Ciekawe wprowadzenie postaci, zasianie tajemnicy i zachęcenie czytelnika do oddaniu się korporacji. A później? Stażysta Mateusz zostaje wysłany po papier do kserokopiarki i trafia na ludzki palec. Razem ze swoim kolegą podnoszą alarm. Bardzo szybko stażysta również znika. Coś złego dzieje się w firmie marketingowej w warszawskim Mordorze, ludzi znikają, a cały świat o nich zapomina. Co wspólnego ma z tym Head of Marketing i dział People Partnerów?

Doceniam i szanuję pomysł autorki. Jednak pomieszanie mitologii słowiańskiej z magią i religią to za dużo. Pierwsze kilka rozdziałów przeczytałem szybko i z ciekawością, a później po kilku stronach miałem dość. Nie wciągnęła mnie ani historia, ani postaci będące dość nijako napisane. Nie polubiłem nikogo z bohaterów przewijających się przez całą książkę. Pewne rozwiązania są dość absurdalne nawet jak na książkę fantasy.

Miałem ogromnie duże nadzieje (może za duże) i bardzo się rozczarowałem. Zdarza się. Nie znaczy to, że książka nie spodoba się komuś innemu, ja niestety bardzo się męczyłem.

Zupełnie nie rozumiem fenomenu. Owszem, na pierwszy rzut oka wydaje się to pozycja obowiązkową, korpo, urban fantasy, co może pójść nie tak? No i faktycznie, pierwsze kilka rozdziałów jest dobrych. Ciekawe wprowadzenie postaci, zasianie tajemnicy i zachęcenie czytelnika do oddaniu się korp...

Rozwiń

Zwiń

Camilla Läckberg zabiera nas z powrotem do Fjällbacki.

Podczas złotego wesela prominentnej pary literatów, którzy są znajomymi Ericki i Patricka w pobliskiej galerii dochodzi do morderstwa. Ofiarą jest fotograf, który przygotowywał swoją wystawę i jednym z najbliższych przyjaciół pary obchodzącej jubileusz. Kurz jeszcze dobrze nie opadł po tragedii, a na wyspie należącej do pary dochodzi do kolejnej makabrycznej zbrodni. Ofiarami tym razem są syn i wnuki pisarza. Patrick razem z kolegami z komisariatu musi rozwiązać dwie sprawy morderstwa, a do tego Erica wpada na trop śmierci transseksualnej kobiety zabitej w 1980. Czy te zbrodnie coś łączy?

Nie ukrywam, że po dwóch ostatnich książkach autorki, które okropnie mnie rozczarowały z zaciekawieniem wracałem do Fjällbacki, z której miałem bardzo dobre wspomnienia. I chociaż od poprzedniej książki sagi minęło bardzo dużo czasu to dość szybko się zaaklimatyzowałem. Dobrze znany, lekki styl pisania autorki sprawił, że kolejne strony czytałem bardzo szybko, a dość ciekawa zagadka kryminalna zachęcała do dalszego czytania. Camilla Läckberg wróciła do pisania tego co wychodzi jej najlepiej, wątki obyczajowe są bardzo dobrze napisane, prowadzenie narracji dwutorowo ponownie się sprawdziło, sposób w jaki wszystkie elementy wskakują na swoje miejsce w miarę jak zbliżamy się do końca jest satysfakcjonujący.

Fajnie było ponownie poczytać o losach bohaterów, których zdążyłem już polubić na przestrzeni lat. Chociaż 'Kukułcze jajo' nie jest najlepsza książką w dorobku autorki to plasuje się mniej więcej w połowie rankingu.

Camilla Läckberg zabiera nas z powrotem do Fjällbacki.

Podczas złotego wesela prominentnej pary literatów, którzy są znajomymi Ericki i Patricka w pobliskiej galerii dochodzi do morderstwa. Ofiarą jest fotograf, który przygotowywał swoją wystawę i jednym z najbliższych przyjaciół pary ob...

Rozwiń

Zwiń

Ostatni jak dotąd tom z serii o komisarzu Igorze Brudnym.

Brudny i Zawadzka prowadzą w miarę uporządkowane życie, ona na służbie w Zielonej Górze, on nadal na zwolnieniu lekarskim po tym, jak ledwo uszedł z życiem z katakumb sierocińca. Do internetu trafia transmisja na żywo, w której ksiądz, ojciec naczelny narodu jak sam o sobie mówi, jest oskarżony przez średniowiecznego kata o gwałty na nieletnich chłopcach. Bardzo szybko dochodzi do egzekucji, a Igor już wie, że przeszłość znowu się o niego upomniała.

Piotrowski doprowadził czytelników do miejsca, w którym każda sprawa z przeszłości ma punkt wspólny. Nawiązanie do realiów Polski, przy zmienionych nazwiskach nie mydli nikomu oczu. Książka w bardzo bezpośredni sposób bierze na grill polityków rządzących i prawdziwe osoby będące obecne w mediach. Chociaż znowu jest mrocznie, brutalnie i krwawo, to 'Bagno' już nie działa na czytelników tak jak pierwsze tomy. Wygląda to trochę jakby autor odhaczał kolejny punkty w podróży przez książkę, a koncentrował się bardziej na pogrążeniu polityków.

Nie za bardzo wciągnęła mnie fabuła, brakowało mi trochę wątków pobocznych głównych postaci, a nowo- wprowadzone postaci są przerysowane i jednoznaczne (blondynka o niebieskich oczach i bardzo wydajnym biustem). Ciężko mi stwierdzić czy autor wróci jeszcze do świata Igora Brudnego, bo zakończenie zostawia otwarte drzwi, ale tez nie obiecuje niczego konkretnego. Cieszę się, że przeczytałem wszystkie tomy, narazie tyle jeśli chodzi o pana Piotrowskiego.

Ostatni jak dotąd tom z serii o komisarzu Igorze Brudnym.

Brudny i Zawadzka prowadzą w miarę uporządkowane życie, ona na służbie w Zielonej Górze, on nadal na zwolnieniu lekarskim po tym, jak ledwo uszedł z życiem z katakumb sierocińca. Do internetu trafia transmisja na żywo, w której ks...

Rozwiń

Zwiń

Czwórka nieznajomych siedzi w czytelni biblioteki Uniwersytetu Harvarda i słyszy krzyk kobiety. To zdarzenie zbliża do siebie całą czwórkę, z której jedna osoba to Fredie Kincaid, australijska pisarka na stypendium w Bostonie, Kane McCloud, również pisarz oraz młody student i studentka psychologii. Okazuje się, że krzyk, który słyszała grupa nowych znajomych należał do zamordowanej w bibliotece kobiety. Kiedy Fredie zaczyna dostawać tajemnicze wiadomości zaczyna przypuszczać, że morderca jest ktoś kogo zna.

'Kobieta z biblioteki' to powieść szkatułkowa, chociaż jedna z historii jest bardzo mocno ograniczona i dodaje jedynie smaczku całości. Natomiast główna fabuła książki to bardzo sprawnie napisany kryminał. Mamy tutaj grupę znajomych, mamy nieznanego mordercę, mamy mylące tropy i dobrze napisane postaci. Chociaż początkowo nie byłem zbyt przekonany to lektury, to po kilkunastu stronach treść mnie kupiła i do samego końca prowadziłem swoje śledztwo, próbując odkryć kto może być mordercą. Topografia Bostonu to kolejny pozytyw książki, i chociaż nie mamy tutaj nadmiaru nazw ulic i miejsc to czujemy się mocno osadzeni w mieście. Mógłbym narzekać na nadmiar pobocznych postaci, które nic nie wnoszą do fabuły, a mogą irytować, ale w ogólnym rozrachunku dostajemy więcej plusów niż minusów.

Fajna lektura na jesienne wieczory, bo klimat chłodnego Bostonu można w pewien sposób przenieść na nasze lokalne podwórko.

Czwórka nieznajomych siedzi w czytelni biblioteki Uniwersytetu Harvarda i słyszy krzyk kobiety. To zdarzenie zbliża do siebie całą czwórkę, z której jedna osoba to Fredie Kincaid, australijska pisarka na stypendium w Bostonie, Kane McCloud, również pisarz oraz młody student i studentka psy...

Rozwiń

Zwiń

Do twórczości Colsona whitehead'a zabrałem się trochę z nieoczywistej strony. Mając oczywiście świadomość istnienia 'Kolei podziemnej' i zachwytów oraz nagród jakie książka zebrała sięgnąłem po 'Miedziaki'. Absolutnie mnie ta książka kupiła i szalenie spodobał mi się styl autora. Dziwnym zbiegiem okoliczności po 'Kolej...' sięgnąłem na samym końcu. Główna bohaterkę Corę poznajemy jako małą dziewczynkę będącą niewolnica na farmie w Georgii. Jej matka pewnego dnia uciekła, zostawiając córkę i nigdy nie wróciła, ani nie została znaleziona. Zniknięcie Mabel, matki Cory sprawiło, że stała się ona mityczną istotą, która uciekła. Cora niestety dość szybko przekonuje się, że dług wdzięczności jaki niektórzy mieszkańcy farmy mieli w stosunku do jej matki niewiele znaczy. Po odwiedzinach brata właściciela farmy Cora bardzo szybko podejmuje decyzję żeby uciec wraz z młodym niewolnikiem Cesarem. Przy pomocy abolicjonistów i tytułowej kolei podziemnej zaczynają walkę o swoją wolność.

Colson Whitehead prowadzi czytelnika przez Stany Zjednoczone, które są podzielone. Od południa przez Georgię, Karolinę Południową i Indianę aż na północ. Każdy przystanek bohaterki to nowe nadzieje, próba poukładania sobie życia na nowo i kolejne rozczarowania, które po latach niewoli nie powinny być niczym nowym. USA podzielona na rasistów, którzy w czarnoskórych widzą podludzi, a abolicjonistów wyznających równość człowieka jest przedstawione w sposób krwawy, brutalny i nieprzyjemny. Kolej podziemna jednak ze wszystkimi ukrytymi stacjami, lokomotywami i zawiadowcami jest bardzo trafną metaforą rebelii i przyrównać ją można do obecnych działań Coyote (chociaż nie na taką skalę i nie z takim ciężarem osobistym). Colson Whitehead po raz kolejny sięga do wnętrzności Stanów Zjednoczonych i wygrzebuje z nim niechlubny rozdział historii dość młodego kraju, a wszystko to okrasza ciętym słowem, trafnymi opisami i postaciami z krwi i kości. Nie znajdziemy w 'Kolei podziemnej' zbędnych słów czy ozdobników, nie taka jest rola tej książki. Dostaniemy za to brutalną lekcję historii czarnych, która ma nam uświadomić do czego zdolni są ludzie nie rozumiejący inności.

Chociaż 'Kolej podziemna' nie jest w mojej ocenie najlepszą powieścią autora, tutaj na pierwszym miejscu nadal znajdują się 'Miedziaki', jednak plasuje się na podium, zaraz na 'Intuicjonistką', która kupiła mnie wspaniałym językiem i nietuzinkową tematyką. Nie wiem czy sięgnę po kolejny tom z cyklu 'Rytm Harlemu', bo ta książka z kolej nie podeszła mi za bardzo, ale będę wypatrywał kolejnych pozycji Whitehead'a.

Do twórczości Colsona whitehead'a zabrałem się trochę z nieoczywistej strony. Mając oczywiście świadomość istnienia 'Kolei podziemnej' i zachwytów oraz nagród jakie książka zebrała sięgnąłem po 'Miedziaki'. Absolutnie mnie ta książka kupiła i szalenie spodobał mi się styl autora. Dziwnym z...

Rozwiń

Zwiń

Ależ to było dziwne doświadczenie.

Po latach nieobecności, Jana Kippo wraca w rodzinne strony żeby pomóc uzależnionemu bratu. Zaraz po powrocie wracają wspomnienia z dzieciństwa, traumy i pytania, które były z Janą od dawna. Dosyć szybko wdaje się w romans, znajduje pracę i próbuje poukładać swoje wspomnienia i życie.

Od pierwszych stron dostajemy treść okrojoną ze wszelkich ozdobników. Typowo skandynawski styl pisania powoduje ciarki na ciele i daje poczucie sterylności. Wszystko potęguje brak znaków interpunkcyjnych, nie znajdziemy tutaj przecinków czy znaków zapytania, jedynie kropki. Przedziwny zabieg podkreśla bezuczuciowość książki. Bardzo dobrze napisana historia, chociaż jako sama historia jest bardzo trudna w odbiorze. Bardzo ciekawy sposób w jaki autorka tworzy świat jednych może zauroczyć i wciągnąć, a innych odrzucić. Ja raczej nie sięgnę po kolejną książkę opowiadającą historię rodziny Kippów, ale nie twierdzę że 'Pojechałam do brata na południe' to zła książka. Po prostu nie trafiła w moje gusta.

Ależ to było dziwne doświadczenie.

Po latach nieobecności, Jana Kippo wraca w rodzinne strony żeby pomóc uzależnionemu bratu. Zaraz po powrocie wracają wspomnienia z dzieciństwa, traumy i pytania, które były z Janą od dawna. Dosyć szybko wdaje się w romans, znajduje pracę i próbuje poukł...

Rozwiń

Zwiń