Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niemal poetycki reportaż o timorskim jądrze ciemności. Przemyślany literacko, dzięki czemu autor nie mówiąc zbyt wiele, powiedział wszystko. Bezwzględny w krytyce "przemysłu humanitarnego" i zjawiska nazwanego przez Janiszewskiego "kolonizacją dobrem".

Niemal poetycki reportaż o timorskim jądrze ciemności. Przemyślany literacko, dzięki czemu autor nie mówiąc zbyt wiele, powiedział wszystko. Bezwzględny w krytyce "przemysłu humanitarnego" i zjawiska nazwanego przez Janiszewskiego "kolonizacją dobrem".

Prosty język, bez artystycznych popisów - a ostatecznie układa się to w genialny pomysł na pokazanie absurdu życia zwykłych ludzi rzuconych na pastwę historii.

Prosty język, bez artystycznych popisów - a ostatecznie układa się to w genialny pomysł na pokazanie absurdu życia zwykłych ludzi rzuconych na pastwę historii.

Maria Czubaszek zawsze budziła moją sympatię. Jej podejście do życia i świata było specyficzne, lecz moim zdaniem rozsądne i część jej opinii to także moje poglądy. Niemniej jej książka okazała się bardzo przewidywalna. Mimo osobistych wyznań i odsłonięcia kawałka prywatności - wspomnienia autorki wydają się powierzchowne. Niestety, książka mnie rozczarowała.

Maria Czubaszek zawsze budziła moją sympatię. Jej podejście do życia i świata było specyficzne, lecz moim zdaniem rozsądne i część jej opinii to także moje poglądy. Niemniej jej książka okazała się bardzo przewidywalna. Mimo osobistych wyznań i odsłonięcia kawałka prywatności - wspomnienia autorki wydają się powierzchowne. Niestety, książka mnie rozczarowała.