Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O „Cmentarzu Osobliwości”, czyli książce, która zdecydowanie spełniła moje oczekiwania.

Od początku ta książka swoją treścią przypominała mi odrobinę Dożywocie Marty Kisiel bo tu także mamy do czynienia z niespodziewanym spadkiem połączonym z nietypowym dodatkiem w pakiecie.

Świat, który stworzyła autorka jest bardzo fajnie wykreowany. W tym uniwersum ludzie całe życie zbierają złoto i pieniądze, by po śmierci wraz z zebranymi bogactwami móc wstąpić do krainy bogów. Niektórzy jednak w ramach kary za grzechy na ziemi, przechodzą przez swego rodzaju czyściec i przez lata tkwią pod postacią potworów do momentu, aż ich pokuta się nie skończy. Najczęściej zostają w nowej postaci na cmentarzach by pilnować, aby nikt nie pozbawił ich zgromadzonych dóbr.

Pomysł, na fabułę został świetnie zrealizowany. Do tego autorka sprytnie wplotła przypowieści o bogach tego świata i jest to element, który ja bardzo lubię w historiach. Wewnętrzne legendy i podania świata, dodają głębi całej opowieści.

Całą historię widzimy oczami Maximusa Opoki naszego głównego bohatera.

Na początku poznajemy ten świat raczej od dolnych warstw społecznych; biedoty, przestępców, dilerów narkotyku zwanego łzami i uzależnionych od niego, później dostajemy też wgląd w wyższe sfery i zahaczamy o politykę.

Max w mojej głowie wyglądał jak chłopak wyrwany z "Peaky Blinders". Niskiego szczebla rzezimieszek, cwaniaczek z miasta, który całe życie dbał wyłącznie o siebie, nagle odziedzicza niesamowity majątek z otaczającymi go terenami, a wszystko to dzieje się w momencie, gdy akurat musi się ewakuować z miasta i uciec przed byłym szefem oskarżającym go o kradzież. Wybór jest raczej prosty, aby ratować życie Max podpisuje przyjęcie spadku i dopiero na miejscu okazuje się, że może nie do końca był to bezpieczniejszy wybór.

Wraz z dworkiem i jego eklektyczną służbą, Max dostaje w spadku cmentarz osobliwości, a jego zadaniem staje się pilnowanie by zamknięte tam dusze nie uciekały, a rządni wrażeń, nie niepokoili tych dusz.

Max jest bardzo bystrym, przebiegłym młodym mężczyzną, ale mimo tego że nie jest to obywatel wzorcowy, jego serce bije po dobrej stronie i zdecydowanie jest to postać, która najbardziej zaskakuje samą siebie, wyborami, których dokonuje i zyskuje z każdą stroną sympatię czytelnika.
Niesamowitą przygodą było odkrywanie tajemnicy dusz zamieszkujących cmentarz i historii poszczególnych bohaterów. Podobało mi się jak powoli stworzyli oni coś na kształt rodziny.

Sama fabuła powoli się rozwijała i mimo, że domyśliłam się niektórych rzeczy (wątek Opal) to i tak nie odbierało mi to frajdy z czytania.

Muszę przyznać, że to wspaniała lektura, pełna nadziei, humoru i niezwykłych postaci, a jednocześnie bardzo ludzkich. To książka, która pokazuje, że życie nie jest sprawiedliwe i przykrości często dotykają tych, którzy nie mają pieniędzy i starają się żyć uczciwie.

Na pewno będę sięgać po inną twórczość tej autorki i zachęcam was do odwiedzenia cmentarza osobliwości.

Zachęcam was także do sięgnięcia po tą książkę jednak w miarę możliwości bez czytania opisu z tyłu, który moim zdaniem zdradza trochę za dużo.

Serdecznie polecam.

O „Cmentarzu Osobliwości”, czyli książce, która zdecydowanie spełniła moje oczekiwania.

Od początku ta książka swoją treścią przypominała mi odrobinę Dożywocie Marty Kisiel bo tu także mamy do czynienia z niespodziewanym spadkiem połączonym z nietypowym dodatkiem w pakiecie.

Świat, któ...

Rozwiń Zwiń

Pan Marcin Mortka udowodnił przy okazji cyklu „Morza wszeteczne”, że świetnie się czuje w morskich, pirackich klimatach. „Karaibska odyseja - Bazyliszek, Sztorm i Morski Kamień” to historia, która zdecydowanie potwierdza ten fakt.

Z tego co rozumiem, bohaterowie Karaibskiej odysei pojawili się już we wcześniejszej twórczości autora. Dla mnie jednak było to pierwsze spotkanie z nimi. Już jednak mogę stwierdzić, że na pewno nie ostatnie.

William O’Connor myślał, że czas przygód jest już za nim, porzucił morskie przygody i zszedł na ląd, gdzie postanowił sprawdzać się w roli plantatora i męża. Nasz bohater jak się okazuje, tęskni za morzem i mimo wielkiej miłości do temperamentnej żony Manueli zdaje sobie sprawę, że nie jest szczęśliwy na Jamajce. Podczas balu u nowego gubernatora Port Royal i wielkiej kłótni z żoną wszystko zaczyna się walić na łeb na szyję. Kobieta znika w niewyjaśnionych okolicznościach, gubernator okazuje się nie do końca tym za kogo go Billy uważał, a miasto czeka zagłada. I tak splotem przypadków nasz Billy zmuszony jest do ucieczki z wyspy i ponownego wkroczenia w wir przygód na statku, w których towarzyszą mu jego niezawodni przyjaciele, dwie pyskate papugi, niezwykli pasażerowie na gapę, niespodziewana grupa kurtyzan i cała banda nie do końca uczciwych obywateli. Z taką mieszanką na pewno nudzić się nie da.
Mamy tu klątwy, tajemnicze istoty, magiczne sztormy i niezwykłe kamienie, ale dla mnie to była książka bardziej przygodowa niż fantastyczna.

Jak w większości historii pana Marcina humorem i bohaterami stoi ta historia. Przyjaciele Williama - Edward Love i Vincent Fowler tworzą wraz z nim idealne trio, w którym jeden za drugiego dałby się pokroić, a każdy z nich jest zupełnie inny.

William, jest świetnym przywódcą, uczciwym i pomysłowym. Zdecydowanie zależy mu na jego ludziach i idealnie sprawdza się w roli kapitana, jest dość impulsywny i zdecydowanie dobrze działa pod presją mimo walki z wewnętrznymi rozterkami. Do tego jest trochę pantoflarzem i świata poza żoną nie widzi.

Edward to romantyk i dżentelmen w każdym calu, zawsze nieskazitelny, a do tego wspaniały fechmistrz, można też powiedzieć, że jest lekko upierdliwy, ale jak się to zaakceptuje to da się go lubić.

Vincent jest najbardziej wyluzowany z całej trójki, wspaniały żeglarz i wojownik, z małą awersją do kobiet na pokładzie.
Żaden z nich nie jest idealny, ale razem tworzą bardzo fajną relację, w której na sobie całkowicie polegają.

Najmniej polubiłam się z Manuelą, może dlatego, że stosunkowo mało było jej w tej historii, wiemy o niej jedynie tyle, że od lat skrywała tajemnice przed mężem, że lubi rzucać talerzami, jest piękną kobietą i jest mocno narwana. Jej zachowanie szczególnie w drugiej części historii wydało mi się po prostu nieracjonalne, nie przepadam za osobami z którymi nie ma dyskusji, jej wybuchowy i gwałtowny charakterek też mi nie podpasował. Za to każda scena z inną silną postacią żeńską -Margaret przyprawiała mnie o uśmiech. To jak mieszała ze zdrowiem psychicznym kapitana, jednocześnie powoli stając się częścią drużyny zdecydowanie było w punkt.

Cała fabuła bardzo szybko się czyta, przez strony się płynie jak podczas burzliwego rejsu. Czytelnika czeka dużo zawirowań akcji i ciekawych zwrotów. Po prostu jest to bardzo dobra przygoda.

Jeżeli lubicie morską fantastykę, gdzie akcja goni akcję i do tego jest zabawnie to zdecydowanie polecam sięgnąć po Karaibską odyseję.

PS. Polecajki na skrzydełku od innych postaci z książek pana Mortki są świetne.

Pan Marcin Mortka udowodnił przy okazji cyklu „Morza wszeteczne”, że świetnie się czuje w morskich, pirackich klimatach. „Karaibska odyseja - Bazyliszek, Sztorm i Morski Kamień” to historia, która zdecydowanie potwierdza ten fakt.

Z tego co rozumiem, bohaterowie Karaibskiej odysei pojaw...

Rozwiń Zwiń

Recenzja może zawierać spojlery dotyczące poprzednich tomów.

Niebo ze stali to trzeci, kolejny tom z cyklu Opowieści z Meekhańskiego Pogranicza. Tym razem jednak nie mamy już do czynienia ze zbiorami opowiadań. Tym razem Robert Wegner serwuje czytelnikom stuprocentową powieść.

Zmiana konceptu nie oznacza jednak spadku na jakości, bo tom trzeci nie zawodzi i dostarcza czytelnikowi całego wachlarza wrażeń. Jak już się mogliście domyśleć po mojej ocenie, książka bardzo mi się podobała, ale nie mogło być inaczej, ponieważ w tym tomie śledzimy przygody bohaterów, których poznaliśmy w opowiadaniach dziejących się na Północy i na Wschodzie. (Czyli moich faworytów).

Od momentu, gdy czytałam Północ-Południe minęło sporo czasu, więc gdy ponownie spotkałam Kennetha-Lyw-Darawyta i jego krwawe szóstki, od razu serducho zabiło mi mocniej. Szybko przypomniałam sobie, za co pokochałam tą kompanię. Dialogi między nimi i najdziwniejsze sytuacje, które przytrafiają się tej drużynie, sprawiają, że nie da się ich nie lubić. A wszystko to okraszone jest wspaniałym humorem.

Po wydarzeniach z tomu pierwszego szóstki wylądowały na Wschodzie. Nasz ognistowłosy kapitan został postawiony pod ścianą i „obdarowany” nowymi podwładnymi, którzy do najłatwiejszych nie należą, a nawet mówi się, że poprzedniego kapitana się pozbyli. Wraz z nowym uzupełnionym składem nasz Kenneth rusza w misję, której celem jest przeprowadzenie karawany pełnej nieufnych Verdanno przez góry. A całemu przemarszowi towarzyszy atmosfera pełna napięcia, gdyż Wozacy szykują się na wojnę.

Jeżeli chodzi o bohaterów wschodu, to dalej śledzimy losy Kailean, która wraz z Dagheną zostaje wplątana w polityczne i dworskie intrygi. Dziewczyny z członkiń czaardanu Laskolnyka muszą przeistoczyć się w wytworne damy i to podczas kursu mocno przyspieszonego. Ich zadaniem jest odkryć czy lokalny hrabia ma coś wspólnego z zaginięciami w okolicznych wioskach. Ich misja jest niebezpieczna, ale to jak bardzo okazuje się dopiero z czasem.

Oczywiście wątki jednych i drugich w pewnych momentach się przeplatają i łączą. Fajnie jest zobaczyć tych bohaterów obok siebie. Szczególnie, że jedni i drudzy są bardzo charakterystyczni.

To jak Robert Wegner tworzy postaci z krwi i kości jest dla mnie naprawdę imponujące. Czujemy ich hart ducha, niezłomność, upór, kruchość. Podziwiamy, jak walczą z przeciwnościami losu.

Jedyny zarzut miałam do pewnej 9 letniej bohaterki, nad wyraz dojrzałej jak na swój wiek i przez to trochę nierealistycznej.

W tym tomie mamy do czynienia z wieloma motywami związanymi z działaniami wojskowymi. Jeżeli nie lubicie militarnego fantasy to momentami może wam być ciężko, bo mamy tu bardzo szczegółowe opisy formacji, działań, strategii itp. Ja osobiście, mimo że bym militarnego fantasy nie postawiła na pierwszym miejscu w moim rankingu, uważam, że autor świetnie opisuje sceny walki i przygotowań. Czuje się napięcie wśród ludzi i to uczucie, gdy coś wisi w powietrzu.

Ostrzegam osoby wrażliwe na przemoc, a szczególnie przemoc wobec dzieci, że jest tu wiele krwawych scen.
Finał historii był na pewno zaskakujący, ale też trochę dziwny, wręcz oniryczny momentami. Nie jestem pewna czy to zakończenie mnie do końca ukontentowało. Wydaje mi się, że jest to ten rodzaj zakończenia, który po prostu trzeba przyjąć.
Jestem ciekawa jak wydarzenia z tej książki wypłyną w kolejnych tomach.

Autor zdecydowanie zamieszcza w swoich książkach wiele wątków, które okazują się ważne w dalszych etapach historii. Jestem pewna, że wiele takich przebłysków czy informacji przeoczyłam. Ale z przyjemnością będę kontynuować przygodę w tym świecie.

Zachęcam do lektury i polecam.

Recenzja może zawierać spojlery dotyczące poprzednich tomów.

Niebo ze stali to trzeci, kolejny tom z cyklu Opowieści z Meekhańskiego Pogranicza. Tym razem jednak nie mamy już do czynienia ze zbiorami opowiadań. Tym razem Robert Wegner serwuje czytelnikom stuprocentową powieść.

Zmiana ko...

Rozwiń Zwiń

Ta książka jest dokładnie tym czym chciałam żeby była, lekka przyjemna, niewymagająca, z zagadką kryminalną w tle i całą gamą różnych istot jak ghule, zombi, północnice, duchy czy inne.

Już w pierwszej scenie dowiadujemy się, że Piotr nasz główny bohater jest fetyszystą lubującym się w podduszaniu, szczególnie, gdy tegoż dokonuje jego dziewczyna Jutka. Ku nie pocieszeniu tej dwójki ich igraszki na cmentarzu przerywa wiadomość o nietypowym trupie. I choć nieboszczyk w takim miejscu nie jest niczym nadzwyczajnym to ten okazuje się być nie lada zagadką dla naszej dwójki. I tak Jutka jako że jest całkiem bystrym Zombi o wyczulonych zmysłach zostaje poproszona o pomoc w rozwiązaniu tej zagadki, Piotr mimo swej strachliwości siłą rzeczy zostaje wciągnięty w tą przygodę.

Autor wymyślił ciekawy świat, który boryka się z takimi samymi problemami jak nasz, brakiem tolerancji, rasizmem czy bigoterią. Bardzo ciekawy był też podział społeczeństwa i fakt wydzielenia stref dla poszczególnych grup.
Żałowałam tylko, że nie pokusił się na krótką genezę historii tego świata.

Sam pomysł na fabułę też był ciekawy chociaż nie do końca jestem fanem zagadek, których nie da się rozwiązać na własną rękę. Część kryminalna była równoważona przez wątek romantyczny i ciekawy trójkąt miłosny. Chociaż w tym przypadku zdecydowanie niektóre rzeczy zdarzyły się za szybko i nie do końca były wiarygodne.

Najlepszą częścią książki były interludia przeplatające poszczególne rozdziały, w których to Licho i demon Władziu stworzyli idealną lożę szyderców na ławeczce niczym ta z ulicy sezamkowej przerzucając się żarcikami typu suchar codzienny Strasburgera.

Jeśli chodzi o styl pisania to przyjemnie się to czyta, szczególnie że tekst w dużej części oparty jest na dialogach. Niestety czasem te rozmowy postaci wybrzmiewają kwadratowo, a opisy ich wyglądu czy cech charakteru często są powtarzane co przy tak krótkiej historii rzuca się w oczy.

Niestety niektóre postaci też czasem nie zachowują się zgodnie z ich charakterem i znalazło by się w tekście trochę niespójności. Jeśli chodzi o głównych bohaterów to ich polubiłam mimo że Jutka jest czasami niepotrzebnie wulgarna, ale rozumiem że to wynika z jej emocjonalnej natury.

Historia ma dużo fajnych momentów i dla mnie była na prawdę w porządku. Jeśli potrzebujecie czegoś lekkiego to to pozycja, która może być idealna na taką okazję. Dla mnie była.

Ta książka jest dokładnie tym czym chciałam żeby była, lekka przyjemna, niewymagająca, z zagadką kryminalną w tle i całą gamą różnych istot jak ghule, zombi, północnice, duchy czy inne.

Już w pierwszej scenie dowiadujemy się, że Piotr nasz główny bohater jest fetyszystą lubującym się w po...

Rozwiń Zwiń

Musiało minąć kilka dni bym mogła zacząć pisać tą recenzję na chłodno. Wilcza Pieśń to historia, zapewniająca emocjonalny Rollercoaster, przy którym naprzemiennie płakałam ze śmiechu lub ze wzruszenia. I z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że dawno nie trafiłam na historię, która tak bardzo mnie poruszyła.

TJ Klune pisze wyjątkowym językiem, a samą powieść czyta się jak memuar głównego bohatera, którym jest Oxnard, w skrócie Ox. Chłopak na początku sprawia wrażenie jakby był lekko niepełnosprawny intelektualnie, jest małomówny, trochę wolniejszy w pojmowaniu otaczającej go rzeczywistości, wycofany, prostolinijny. Nie ma przyjaciół, a sposób w jaki traktuje go ojciec sprawia, że poczucie własnej wartości jest u niego na bardzo niskim poziomie. Gdy ojciec postanawia porzucić swoją rodzinę, dwunastoletni Ox wierzy, że od teraz on musi stać się mężczyzną i zadbać o swój dom.
Na szczęście w życiu Oxa znajdują się osoby którym na nim zależy.

Gdy na drodze Oxa staje mały chłopiec imieniem Joe, jego życie zostaje wywrócone do góry nogami jak za sprawą małego tornada. Nowi sąsiedzi okazują się być naprawdę wyjątkową rodziną i powoli, niezauważalnie Ox wychodzi ze swojej skorupy i coraz bardziej zbliża się do nowych przyjaciół.
Bohaterowie są pełni, życia i niezwykle prawdziwi. Czuje się ich ból, stratę, radość i podniecenie.

Ta historia jest tak naprawdę o tworzeniu rodziny z wyboru. Nie koniecznie związanej więzami krwi, a stworzonej z ludzi, którzy się kochają, wspierają i są dla siebie w potrzebie. To nie jest typowy romans, mimo że duża jej część mówi o miłości. Sama fabuła jest bardzo wciągająca i pełna walki, przemocy i krwi.

To historia o akceptacji i tolerancji, która pokazuje, że to kogo kochasz i skąd pochodzisz nie ma znaczenia, gdy trafisz na właściwych ludzi, którzy akceptują cię takim jakim jesteś.
To historia o radzeniu sobie z traumami i stratą, z żałobą i poczuciem porzucenia, z poczuciem winy i bycia niewystarczająco dobrym.

Jest to też historia o wilkołakach i nigdy nie czytałam lepszej historii z nimi w roli głównej. Więc jeśli to właśnie dla nich chcecie sięgnąć po tą książkę, to na pewno się nie zawiedziecie, ba wręcz zapragniecie być członkiem takiej watahy.

Książka jest raczej dla starszego czytelnika, nie tylko ze względu na ładunek emocjonalny i krwawe momenty, ale również ze względu na mocno szczegółowe sceny seksu.
Zdaję sobie sprawę, że nie jest to historia, w której wszyscy się zakochają, dostrzegam także jej niedociągnięcia czy elementy, które mogą być postrzegane jako kontrowersyjne jak na przykład kwestia różnicy wieku między bohaterami, czy fakt, że autor wielokrotnie przytacza niektóre momenty z przeszłości naszych postaci. Mimo to ja oceniam ją bardzo wysoko, bo trafiła we wszystkie właściwe nuty. Dostarczyła mi prawdziwych emocji, żywych, prawdziwych bohaterów
i namacalne uczucia. Mimo brutalności, która pojawia się w tej historii, ta otuliła mnie jak kocyk i wciągnęła tak bardzo, że nie mogłam się od niej oderwać.

Nie mogę się doczekać, gdy wrócę do tych bohaterów i mam nadzieję, że wydawnictwo nie karze nam długo czekać na kolejne tomy Green Creek.
Bardzo mocno polecam 😊

Musiało minąć kilka dni bym mogła zacząć pisać tą recenzję na chłodno. Wilcza Pieśń to historia, zapewniająca emocjonalny Rollercoaster, przy którym naprzemiennie płakałam ze śmiechu lub ze wzruszenia. I z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że dawno nie trafiłam na historię, która tak bard...

Rozwiń Zwiń

Nie wiem, jak to jest u was, ale niestety ja często tak mam, że rozpoczynam serie, a później zwlekam z ich kontynuowaniem. Pierwszy tom serii z Meekhańskiego pogranicza niezwykle przypadł mi do gustu i na logikę powinnam się rzucić od razu na kolejne tomy, ale nieee. Musiało trochę minąć nim wzięłam na tapet drugi tom serii.
Tym razem odwiedzamy kolejne dwie strony Meekhanu.

Na wschodzie poznajemy Kailean, Meekhankę czystej krwi, będącą członkinią wolnego czardanu pod przywództwem Genno Laskolnyka, mężczyzny, który wśród żołnierzy jest legendą. Czardan inaczej można by przyrównać do grupy najemników. Ale to nie jest zwykła banda mieczy do wynajęcia. Każdy z członków tej grupy jest wyjątkowy na swój sposób, każdy skrywa własne tajemnice i każdy z nich potrafi zaskoczyć. Przez kolejne opowiadania patrzymy, jak członkowie tej grupy się docierają i jak powoli stają się rodziną, głównie jednak skupiamy się na Kailean i to z nią bierzemy udział w przygodach Czardanu, jednocześnie poznając jej historię i doświadczenia.

Najmocniejszym opowiadaniem tej części pod względem emocjonalnym było ostatnie opowiadanie „Oto nasza zasługa” rytuał ze świecą i uzewnętrznienie swoich prawd przez naszych bohaterów stworzyło świetną scenę, która zapada w pamięć.
Jeżeli chodzi o Zachód to tu mamy bardziej przygody łotrzykowskie. Ze stepów przenosimy się do miasta, a zamiast grupy śledzimy przygody bardzo sprytnego złodzieja Altsina.
Altsin jest złodziejem utalentowanym, przez co zostaje wplątany w niebezpieczne rozgrywki kościoła i politykę, w wyniku których jego życie zmienia się o 180 stopni.
Altsin jest postacią, którą się lubi od pierwszej chwili, więc boli, gdy obserwujemy czego doświadcza. Na szczęście nie gubi sarkazmu i poczucia humoru co zdecydowanie dodawało mu charakteru.

Tak jak w poprzednim tomie bardziej pokochałam bohaterów północy tak w tym mimo całej sympatii do Altsina, bohaterowie Wschodu skradli moje serce. Zdaje się, że mam słabość do grup przyjaciół, których łączą wspólne doświadczenia i do których „paczki” chciałoby się dołączyć, albo chociaż przysiąść na chwilkę.
Specjalnie nie chcę zdradzać wam za dużo, jeżeli chodzi o fabułę wszystkich opowiadań, bo każda historia daje podwaliny pod kolejną. Wszystkie przenikają się wątkami i z każdym opowiadaniem odsłaniają kolejne warstwy poszczególnych nitek fabularnych. Przygodą samą w sobie jest to odkrywać.

Ten tom nie dostał ode mnie 10 gwiazdek jak tom poprzedni, tylko dlatego, że część północna wzruszyła mnie na tyle, że uroniłam łezkę lub dwie 😊. Tu mimo tego, że wszystkie opowiadania bardzo mi się podobały, to nie udało im się zszargać moich uczuć.

Pan Wegner ma świetne pióro i wszystkie historie czytało mi się bardzo przyjemnie. Autor zdecydowanie nie oszczędza swoich bohaterów, którzy w mojej opinii są wyśmienicie wykreowani. Świat jest bardzo plastyczny. Przepełniony magią, walką, okrucieństwem, ale i wartościami prawdziwych bohaterów. Jest to epicka historia pełna przygód, którą jak najbardziej polecam.

Nie wiem, jak to jest u was, ale niestety ja często tak mam, że rozpoczynam serie, a później zwlekam z ich kontynuowaniem. Pierwszy tom serii z Meekhańskiego pogranicza niezwykle przypadł mi do gustu i na logikę powinnam się rzucić od razu na kolejne tomy, ale nieee. Musiało trochę minąć n...

Rozwiń Zwiń

6,5/10

Dziś o książce z potencjałem, która mogła być świetna, a okazała się być po prostu dobra, a wszystko zepsuł romans.

Debiutancka powieść M.K.Lobb zaprasza nas do świata w którym mamy społeczeństwo podzielone na dwie grupy: Apostołów świętych i zwykłych ludzi, którzy nie zostali pobłogosławieni mocami. Na sześciu gildiach: Siły, Łaski, Cierpliwości, Przebiegłości, Śmierci i Miłosierdzia opiera się gospodarka i funkcjonowanie Ombrazii, gdy obdarzeni mocami pozostają bezpieczni za murami miasta, nieuprzywilejowani walczą o przetrwanie nie tylko w mieście, ale i na nieswojej wojnie. Jeżeli chodzi o gildię siódmego świętego to zachęcam was do dowiedzenia się o niej na własną rękę, bo nie chcę wam zepsuć zabawy z czytania.

Historia zaczyna się mocnym akcentem, bo od morderstwa uprzywilejowanego. Dowódca straży Damian Venturii musi rozwikłać zagadkę niespodziewanego zabójstwa i udowodnić, że słusznie otrzymał stanowisko w Pallazzo, siedzibie najważniejszych przedstawicieli gildii. Razem z Damianem powoli odkrywamy, co się wydarzyło, ale to nie jedyny bohater, którego śledzimy. Historia prowadzona jest w perspektywie dwóch postaci. Roz nasza druga główna bohaterka jest apostołką Cierpliwości, mimo bycia w grupie uprzywilejowanych, Roz nie cierpi wszystkiego co ta grupa przedstawia i robi wszystko by pomóc zwykłym ludziom w tym stara się pomóc rozwikłać zagadkę śmierci siostry swojego przyjaciela.

Dwójkę naszych bohaterów łączy wspólna przeszłość i sporo niewyjaśnionych kwestii. Mimo niechęci, postanawiają pracować razem nad rozwikłaniem zagadki i tu wkracza mocno na scenę motyw od przyjaciół do wrogów do kochanków, który niestety w mojej opinii przytłacza śledztwo i motyw mordercy. Mamy tu do czynienie z dwójką złamanych, cierpiących ludzi doświadczonych życiem, przepełnionych złością, rezygnacją i samotnością. Damian, który wciąż boryka się z wyrzutami sumienia i koszmarami z wojny i Roz, która nie może pogodzić się ze śmiercią ojca i z własną tożsamością. Ich relacja staje się złamana jak oni sami, ale w mojej opinii nie do końca wiarygodna. Nie uwierzyłam w to odnawiające się uczucie, szczególnie ze strony Roz.

Mimo, że od połowy książki relacja tej dwójki przesłania trochę inne treści to i tak czyta się o niej bardzo dobrze. Też nie powiem, że ten związek jest do końca tragiczny. Zarówno delikatny Damian jak i twarda Roz to dobrze wykreowane postaci i o ile bliższy mojemu sercu był Venturii, to z zaciekawieniem śledziłam wątki dotyczące obydwojga.

Sama książka bardzo mnie wciągnęła. Co prawda nie udało mi się wpaść na rozwiązanie zagadki mordercy, ale bawiłam się przy lekturze całkiem dobrze. Miałam wrażenie ze trochę za mało autorka zdradziła nam na temat poszczególnych gildii i specyfiki ich mocy. Wiele domyślamy się z kontekstu niemniej żałuje, że nie poświecono na to więcej miejsca w książce. Do tego zabrakło mi trochę opisów otoczenia tak bym mogła poczuć włoskość scenerii, która tak naprawdę pojawiała się głównie za sprawą nazwisk postaci.

Ostatnim drobnym zarzutem, który mam, było wrzucenie do fabuły postaci niebinarnej. Nie jestem fanem wrzucania postaci, które mają na celu być „reprezentacją” i nic więcej. Postać drugoplanowa o której mowa wypowiedziała jedno zdanie i jej wkład dla fabuły był żaden. Jestem jak najbardziej za różnorodnością postaci w książkach, ale dla mnie to miało znamiona wrzucenia na siłę, postaci, żeby była.

Na koniec dodam tylko, że serię planuję, kontynuować. Zakończenie pozostawiło wiele pytań i jestem ciekawa jak autorka pociągnie niektóre wątki. Mam nadzieję, że więcej dowiemy się o świętych i tym świecie, którego tylko troszkę posmakowaliśmy w tym tomie.

6,5/10

Dziś o książce z potencjałem, która mogła być świetna, a okazała się być po prostu dobra, a wszystko zepsuł romans.

Debiutancka powieść M.K.Lobb zaprasza nas do świata w którym mamy społeczeństwo podzielone na dwie grupy: Apostołów świętych i zwykłych ludzi, którzy nie zostali pob...

Rozwiń Zwiń

Przeczytałam mokry sen Ruby Dixon i przychodzę do was podzielić się moją recenzją.
Zazwyczaj staram się unikać spojlerów, tu jednak uprzedzam, że recenzja będzie je zawierała. Nie wiele, ale wypada mi was po koleżeńsku uprzedzić.
Umówmy się, że książek takich jak ta nie czyta się zazwyczaj dla fabuły, bo ta jest tu tylko przenośnikiem od jednej sceny seksu do drugiej. Ja osobiście pierwszy raz sięgnęłam po „SMUT” trochę z ciekawości, trochę pod wpływem filmiku @bookworrom, a trochę, bo byłam ciekawa fenomenu tej serii, która w tym momencie dochodzi do jakiegoś 20 tomu. A jakby tych powodów było mało to książkowiskowa grupa też mocno wkręciła się w Barbarzyńców i wspólne czytanie przerodziło się w swoistego rodzaju przygodę.
Cała historia rozpoczyna się, gdy Georgie budzi się na statku kosmitów. Nasza główna bohaterka wraz z grupą innych kobiet w tym samym wieku zostaje uprowadzona z Ziemi przez zielone ludziki. Gdy dziewczyny decydują się na uruchomienie planu ucieczki dochodzi do awarii statku i kosmici porzucają „ładunek” na lodowej planecie, a sami odlatują by naprawić swój statek. Zanim to się jednak dzieje nasza główna bohaterka Georgie wdaje się w walkę ze strażnikiem, a gdy chce go oślepić wiadrem z nieczystościami część zawartości ląduje na niej, ten fakt jest dalej jakby zapomniany. Na obcej planecie nasza bohaterka rusza po pomoc i trafia w sidła niebieskiego kosmity, a ten jakby nigdy nic budzi omdlałą Georgie aktem miłości francuskiej. I powiem wam szczerze jak przetrwacie te sceny i zapomnicie o logice to będzie się wam to czytać zdecydowanie lepiej.
Braku logiki w tej historii jest wiele i tu przechodzę do obiecanego spojlerowania. Aby przetrwać na tej planecie nasze Ziemianki muszą przyjąć pasożyta do organizmu, który właściwie skazuje je na pozostanie na niej, jeśli się tego nie zrobi w przeciągu 5 dni człowiek umiera, bo nie jest przystosowany do życia w takiej atmosferze, z moich wyliczeń wychodzi, że nasze bohaterki zanim zostały ocalone dawno powinny zginąć. Do tego wielka namiętność i uczucia między ziemianką a jej nowym znajomym pojawiają się natychmiastowo i o ile wytłumaczenie jego działań jest dosyć jasne tak jeśli chodzi o nią to trochę naciągane. No i finał tej historii jest dość rozczarowujący, szczególnie, że otrzymujemy nie jedno a dwa zakończenia i oba są meh. Wątek nieszczęsnych porywaczy jest wyjątkowo nie wykorzystany, ale najwyraźniej autorka potraktowała ich wyłącznie jako traumatyczną taksówkę na planetę barbarzyńców. Koniec spojlerów.
Jeżeli patrzymy na tą książkę jak na erotyk to scen seksu jest tu dużo, mnie osobiście bardziej bawiły, niż podniecały, szczególnie jak dotarło do mnie, że nasz kosmita i nowy partner Georgie, mruczy ma wypustki w odpowiednich miejscach i jest właściwie żywym wibratorem ze stale naładowaną baterią.
Sami bohaterowie mimo wszystko są w porządku, nie są irytujący i da się ich lubić, chociaż tak naprawdę o nich samych czy o ich życiu niewiele się dowiadujemy. Liz przyjaciółka Georgie najbardziej trafiła w szufladkę „fajnej bohaterki” i fakt, że jej ma dotyczyć tom kolejny może spowoduje, że nawet po niego sięgnę.
I tu przechodzę do mojej oceny. Szczerze mówiąc ciężko mi ocenić tą książkę. Pod względem fabularnym no to umówmy się nie jest to nic specjalnego, wręcz szkoda, że autorka bardziej nie rozbudowała świata i jego historii, bo opierając się tylko na tym co dostajemy to mogłoby być to coś dobrego. Myślę, że dla wielu osób ta seria będzie idealna jako guilty pleasure. Czyta się ją szybko i ja osobiście nie żałuję, że ją przeczytałam, bo było przy niej sporo śmiechu i generalnie nie czyta się tego źle. Czasem i taka książka jest potrzebna.
Na koniec wspomnę tylko, że po zakończeniu książki jest dodatkowe opowiadanie, które powinno się czytać chyba po trzecim tomie, także nie do końca rozumiem jaki był sens dodania go w tym.

Przeczytałam mokry sen Ruby Dixon i przychodzę do was podzielić się moją recenzją.
Zazwyczaj staram się unikać spojlerów, tu jednak uprzedzam, że recenzja będzie je zawierała. Nie wiele, ale wypada mi was po koleżeńsku uprzedzić.
Umówmy się, że książek takich jak ta nie czyta się zazwyczaj...

Rozwiń Zwiń

Pół króla, czyli pierwszy tom niedawno wznowionej serii młodzieżowej autorstwa Joe Abercrombiego, od razu znalazło się na moim radarze. Po pierwszym prawie które było świetne liczyłam na bardzo dobrą książkę i przyznaję, że się nie zawiodłam chociaż idealnie nie było.

Zacznę od głównego bohatera Yarviego, którego najmocniejszą stroną jest bystry umysł. Chłopak jest zaradny i mądry, ale w jego kraju to nie te cechy są najbardziej cenione. W Gettelandzie najbardziej liczy się siła i umiejętność walki, a Yarvi niestety na tym polu nie jest najmocniejszy. Dlatego, gdy po niespodziewanej śmierci jego brata i ojca spada na niego obowiązek założenia korony, wielu nie jest z tego faktu zadowolonych. Młody Yarvi chce pomścić swoich bliskich, po drodze jednak zostaje zdradzony i splotem przypadków z króla staje się nikim. Jego celem jest powrót na tron i zemsta, a droga, którą musi przejść, aby to osiągnąć jest usłana niebezpieczeństwami i przygodami.

Jak to zwykle w takich historiach bywa na swojej drodze Yarvi spotyka sprzymierzeńców. Muszę przyznać, że jest to dość specyficzna grupa, ale zdecydowanie się ich lubi. Szczególnie dialogi między nimi dostarczają dużo śmiechu. Bardzo lubię takie relacje oparte na przekomarzaniu się. Cięty dowcip to zdecydowanie coś co do mnie trafia więc tu było to jak najbardziej na plus.

Autor co jest typowe dla niego swoim postaciom rzuca wiele kłód pod nogi i zdecydowanie ich nie rozpieszcza. Więc zarówno ich historie jak i wspólna droga nie są usłane różami. Tempo akcji jest dość dynamiczne, ale nie na tyle, żeby się pogubić.

Jeśli chodzi o to co w mojej opinii nie zagrało, to fakt, że niektóre wybory fabularne autor powiela. Szczególnie jeśli mowa o uśmiercaniu postaci. Do tego Abercrombie często w tekście przypomina co się działo i jaka relacja łączyła jednego bohatera z innym. Dopiero co o tym czytałam więc takie przypominajki nie do końca mają dla mnie rację bytu. No i wielu bohaterów miało swoje ulubione teksty, które często powtarzali, nie było to złe, ale też ja chyba nie jestem fanem takich powiedzonek.

Oczywiście jako całość historia ta jest bardzo wciągająca i świetnie się czyta. Abercrombie nie raz zaskakuje plot twistami, szczególnie na końcu książki. Mimo, że są otwarte wątki do wyjaśnienia to tak naprawdę ta książka świetnie by się sprawdziła jako jednotomówka. Magii tu nie znajdziecie za wiele, ale kto wie co przyniosą kolejne tomy. Po pierwszym już wiem, że to świat pełny polityki i niebezpieczeństw, a ze swoim umysłem Yarvi wiele jeszcze może w nim namieszać.

Przygodę z tą serią planuję kontynuować i zachęcam was do lektury. Polecam, bo to naprawdę dobra przygoda.

Pół króla, czyli pierwszy tom niedawno wznowionej serii młodzieżowej autorstwa Joe Abercrombiego, od razu znalazło się na moim radarze. Po pierwszym prawie które było świetne liczyłam na bardzo dobrą książkę i przyznaję, że się nie zawiodłam chociaż idealnie nie było.

Zacznę od głównego b...

Rozwiń Zwiń