Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szukałem listu, który napisała do mnie któregoś dnia, i tych słów u dołu kartki: "Mleczu, kocham cię...". I pomyślałem, że to jest magia. Kochać kogoś. To nie jesteś ty i nie są to oni. To nie jest w tobie, to jest pomiędzy tobą.

Szukałem listu, który napisała do mnie któregoś dnia, i tych słów u dołu kartki: "Mleczu, kocham cię...". I pomyślałem, że to jest magia. Ko...

Gdybym mogła wybrać, to najchętniej sprzedawałabym kwiaty. I książki. Chciałabym otworzyć własną kawiarnię, do której wchodziło by się przez kwiaciarnie. W kawiarni książki stały by na regałach z dębowego drewna, pod każdym stolikiem także leżałyby książki. [...] Moja kawa byłaby także z bardzo daleka i miałaby egzotyczne nazwy, moje kwiaty byłyby z jeszcze bardziej daleka. Tylko ludzie odwiedzający "moje miejsce" byliby mi bardzo bliscy. [...] Gdyby chcieli innych książek, sprowadziłabym je dla nich. Gdy ma się kwiaty z Bora-Bora, to wszystko inne wydaje się bliskie. Przynajmniej dla mnie. Mam po prostu dwadzieścia pięć lat i niesamowite marzenia. Sam pan wie, że od marzeń wszystko się zaczyna. [...] Prawda?

Gdybym mogła wybrać, to najchętniej sprzedawałabym kwiaty. I książki. Chciałabym otworzyć własną kawiarnię, do której wchodziło by się przez...

Istota rzeczy polega na tym, że ludzie mówią, iż przyjaciele nie pozwalają ci przestać, ale ty przestaniesz, kiedy nadejdzie właściwy czas. Jeśli będziesz upierać się w złym czasie, jedynie się umęczysz i będzie jeszcze gorzej.

Istota rzeczy polega na tym, że ludzie mówią, iż przyjaciele nie pozwalają ci przestać, ale ty przestaniesz, kiedy nadejdzie właściwy czas. ...

Nie wiem, co oni mają na myśli, kiedy o tym mówią, ale ja zaczynam sobie wyrabiać pewną ideę na ten temat. To coś po za tobą, jest dla każdego czymś innym. Wiem, że nigdy nie mogę zaufać samemu sobie. Wiem, że nie mogę także zaufać Gemmie. Jest silniejsza ode mnie, ale mimo to wciąż słaba. A co z miłością? Szukałem listu, który napisała do mnie któregoś dnia, i tych słów u dołu kartki: "Mleczu, kocham cię...". I pomyślałem, że to jest magia. Kochać kogoś. To nie jesteś ty i nie są to oni. To nie jest w tobie, to jest pomiędzy tobą. To jest większe i silniejsze od ciebie. To właśnie mam. To wszystko, co mam, gdy o tym myślę. Moja osobowość nieomal się rozpłynęła, kiedy byłem na heroinie. Skończyłem z tym, ale nie wiem, kim jestem. Wiem tylko, że jestem słaby i Gemma jest słaba. I że kocham Gemmę. I wiem, że ona mnie kocha. Mlecz, Mlecz. W to wierzę. To jedyne co może mi teraz pomóc.

Nie wiem, co oni mają na myśli, kiedy o tym mówią, ale ja zaczynam sobie wyrabiać pewną ideę na ten temat. To coś po za tobą, jest dla każde...

Sam dokładnie nie wiedziałem, dokąd idę. Szwendałem się bez celu krętymi ulicami starej części Kępy, które niegdyś towarzyszyły ogromnemu szczęściu, a teraz oglądały tylko samotnego, zmęczonego życiem człowieka. Spoglądałem na wysokie wille, okalające je ogrody, zaparkowane przed bramami wspaniałe samochody i myślałem, że to draństwo rozkoszuje się dostatkiem, wysokimi stanowiskami, tym wszystkim, gdy ktoś inny znalazł się na samym dnie cierpienia. Dlaczego cały świat nie boleje wraz ze mną? Dlaczego jest tak cholernie obojętny? Czy naprawdę trzeba być skończonym sku*wysynem, olewać wszystko i wszystkich, by normalnie żyć?

Sam dokładnie nie wiedziałem, dokąd idę. Szwendałem się bez celu krętymi ulicami starej części Kępy, które niegdyś towarzyszyły ogromnemu sz...

Piliśmy tylko herbatę. A potem ktoś powiedział. -Razem z Anarchistą umarła epoka.- A potem ktoś inny dodał:- Umarł nasz Ruch. Ruchu już nie ma. - A ja podniosłem głowę z nad szklanki i powiedziałem do wszystkich. - Nie, Ruch nie umarł. Pochowacie go sobie być może razem ze mną. Ale póki ja żyję, Ruch istnieje.

Piliśmy tylko herbatę. A potem ktoś powiedział. -Razem z Anarchistą umarła epoka.- A potem ktoś inny dodał:- Umarł nasz Ruch. Ruchu już nie ...

[...] Teraz będąc już solidnie nawalony poszedłem z Tomkiem na Planty, gdzie na ławce tłumaczyłem mu, że nie powinien ćpać. Szło mi świetnie. Tak się przejęliśmy, aż obydwaj się popłakaliśmy. Umówiliśmy się, że odnowimy znajomość, a on przestanie ćpać. Spotkaliśmy się w dwa dni później i... przyćpaliśmy.

[...] Teraz będąc już solidnie nawalony poszedłem z Tomkiem na Planty, gdzie na ławce tłumaczyłem mu, że nie powinien ćpać. Szło mi świetnie...

Ćpałem co parę dni z Tomkiem. Na razie na sportowo, ale nie łudziłem się. Prędzej czy później wlecę w ciąg. Kompot i zupa dawały mi jednak ten optymizm życiowy, którego nie mogła mi dać żadna realna rzeczywistość czy nawet wiara w Boga. Nie byłem głodny nie martwiłem się o nocleg. Nie bałem się ani gitów ani milicji. Gdy byłem zaćpany nie chodziłem ani do Wikinga, ani do Marii. Noc spędzałem w poczekalni dworcowej, tępo patrząc przed siebie i snując wspaniałe plany na przyszłość nie martwiąc się zupełnie, że nigdy się one nie spełnią.

Ćpałem co parę dni z Tomkiem. Na razie na sportowo, ale nie łudziłem się. Prędzej czy później wlecę w ciąg. Kompot i zupa dawały mi jednak t...

Któregoś deszczowego dnia siedziałem, wykorzystując moment przerwy, na tarasie baru nad morzem z dwoma kelnerami, którzy również tam pracowali. Jeden z nich zapytał drugiego, co zmieniłby w swoim życiu, gdyby mógł zacząć wszystko od początku. [...] Zwrócili się do mnie. -A ty, co zmienisz w swoim życiu, jeśli będziesz miał taką możliwość? - zapytali. - Nic- odpowiedziałem - Dalej będę tak z Gdańska do Mikołaja pociągiem jeździł. Czy Dominika mi wybaczyła? Nie wiem. Jak myślisz? Czy kobiety potrafią wybaczyć, tak jak mężczyźni nie potrafią? Potrafią tylko stchórzyć. Wybaczenia w nich nie ma. A kobiety? [...] Czy ty zdradziłeś kiedyś swoją żonę? Nigdy. Nie warto. Tam dalej nic nie ma. Za rogiem nic nie czeka. Tylko samotność. Kiedyś zapytałem mojego ojca, o czym była jego powieść. O samotności, odpowiedział, bo tylko o tym warto pisać. Może jeszcze o miłości, ale wtedy... Samotność zostaje, miłość- nie. Nigdy nie czułem się bardziej samotny niż w pociągach z lub do Gdańska. Kilka godzin miażdżącej samotności każdego potrafi naznaczyć nieodwracalnym piętnem do końca życia. Jakiego życia, zresztą, cholera.

Któregoś deszczowego dnia siedziałem, wykorzystując moment przerwy, na tarasie baru nad morzem z dwoma kelnerami, którzy również tam pracowa...