Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzięki muzyce SKYND troszkę się wkręciłam w truecrime, dlatego postanowiłam sobie czytnąć Shadowmana.

Nie żałuję.

Dlaczego?

Przede wszystkim dzięki narracji - czyta się to świetnie, gładko, nie jak dokument, bardziej jak opowieść o zbrodni.

Niezły był klimacik, narastające napięcie, poczucie osaczenia, sama czułam się jak Schadowman... xd

Smutna historia chorego umysłu, smutna historia ofiar, smutne zdjęcia na koniec lektury...

Dzięki muzyce SKYND troszkę się wkręciłam w truecrime, dlatego postanowiłam sobie czytnąć Shadowmana.

Nie żałuję.

Dlaczego?

Przede wszystkim dzięki narracji - czyta się to świetnie, gładko, nie jak dokument, bardziej jak opowieść o zbrodni.

Niezły był klimacik, narastające napięcie, po...

Rozwiń Zwiń

"A co właściwie stało się w Akucku?

Porzucone domy. Pootwierane drzwi. Ślady stóp na śniegu. Wymarłe miasteczko, nie licząc tej jednej dziewczynki."

Ta opowieść została napisana, a ja ją przeczytałam.

I nie mam do tego większych emocji, czego żałuję.

Kolejna "zachciewajka", która zaszkodziła sobie tym, że w założeniu miała być niezła i straszna. Może i tak byłoby, gdyby miała duszę - nie każdy umie ją umieścić w słowach. Tak bardzo ktoś chce, żeby było strasznawo, a jakoś nie zawsze wychodzi, choć niby wszystko z pozoru gra.

Pomysł był super, sceneria super, jednak odbiór nie poruszył aż tak bardzo mojej wyobraźni.

Sądzę, że można byłoby zrobić z tego świetną ekranizację, o której mówiłoby się, że jest lepsza, niż powieść.

Jednkaże.

Czytało się ze względnym zainteresowaniem - jak dla mnie najbardziej autentyczna i sympatyczna była postać Prentissa.

Nie zniechęcam, można przeczytać, naprawdę sprawnie to szło, ale wyobraźnia czekała do ostatniej kartki na prawdziwe emocje, nie tylko obrazy i treści.

Takie moje wrażenie.

Troszkę miałam skojarzenie ze świetną (i lepszą) powieścią Las Sharon Gosling.

"Czy to wilki kryją się w cieniu, czy cienie w wilkach?"

"A co właściwie stało się w Akucku?

Porzucone domy. Pootwierane drzwi. Ślady stóp na śniegu. Wymarłe miasteczko, nie licząc tej jednej dziewczynki."

Ta opowieść została napisana, a ja ją przeczytałam.

I nie mam do tego większych emocji, czego żałuję.

Kolejna "zachciewaj...

Rozwiń Zwiń

"Ja jestem tu zawsze. Wystarczy mnie zawołać."



Ta historia ma niewiele wspólnego ze wspomnianym w zachęcie okładeczkowej Lśnieniem Kinga, Nawiedzonym domem Jackson, czy Kobietą w czerni Hill.

Oprócz nawiedzenia.

To dobry stary komiksowy Masterton. Szybki, łatwy i przyjemny, gdzie klimat zastępuje akcja, dość krwiste scenki rekompensują szybkie tempo, a sam dość innowacyjny pomysł pozwala przymknąć oko na pewne irytujące wady głównej bohaterki.

Nie jest to tak dobre, jak Śpiączka, Czarny Anioł, Dziedzictwo, Walhalla czy Zwierciadło piekieł - bardziej przypomina Dom stu szeptów, ale i tak przyjemnie się samo przeczytało.

"Ja jestem tu zawsze. Wystarczy mnie zawołać."



Ta historia ma niewiele wspólnego ze wspomnianym w zachęcie okładeczkowej Lśnieniem Kinga, Nawiedzonym domem Jackson, czy Kobietą w czerni Hill.

Oprócz nawiedzenia.

To dobry stary komiksowy Masterton. Szybki, łatwy i przyjemny, ...

Rozwiń Zwiń

Spodziewałam się czegoś... innego. I jak zwykle oczekiwania obniżają ocenę nieco.

Dostałam czasami zabawne kryminalne sci-fi, co chyba nie do końca mi odpowadało, a i narracja nie należała do najłatwiejszych.

Można sobie czytnąć, krótkie toto, druga część zdecydowanie bardziej zabawna, pierwsza bardziej klimatyczna.

Pomysł super!

Spodziewałam się czegoś... innego. I jak zwykle oczekiwania obniżają ocenę nieco.

Dostałam czasami zabawne kryminalne sci-fi, co chyba nie do końca mi odpowadało, a i narracja nie należała do najłatwiejszych.

Można sobie czytnąć, krótkie toto, druga część zdecydowanie bardziej zabawna, p...

Rozwiń Zwiń

"To będzie najpiękniejszy horror na świecie."

Ja tam sobie łykam wszystko, co autorka przelewa na papier, więc tym razem nie mogło być inaczej. Playlista jak zwykle nie zawodzi, wprowadzając w nastrój odpowiedni do czytania.

Warto zacząć od przeczytania wstępu autorki, żeby zdecydować, czy chce się brnąć w tę opowieść.

Czy Nocne godziny mogą leżeć na tej samej półce co Domy i inne duchy i Muchomory w cukrze?

Oczywiście, że tak (jest nawet malutkie nawiązanie do Mùchmorków😎), chociaż sam pomysł nie zachwycił mnie tak bardzo, jak poprzednio.

Świetna sceneria: opuszczone zamczysko, bagniste tereny, Jezioro Śmierci i niepełnoletni aktorzy, którzy mają grać swoje role.

Zuzanna, Natalia i Wiktor w filmie Nocne godziny mają grać osierocone rodzeństwo mieszkające samotnie w wielkim zamczysku, świeżo po tragicznej śmierci obojga rodziców. Zamek oczywiście okazuje się nawiedzony, cmentarz przed nim pełen duchów, a oni bez niczyjej pomocy muszą się nauczyć samodzielnego życia. Wszystko to sprawia, że odkrywają, co jest najważniejsze – przecież mają siebie.
Idealny zamek znaleziono w deszczowej, mglistej Szkocji.
Mają spędzić tu na planie dwa miesiące, z nielicznymi dniami wolnymi, ale bez powrotu do ojczyzny; na to nie przewidziano środków, chociaż producentem jest jedna z największych platform streamingowych.

Fajnie, co? 😎
Poczatek całkiem przypomina scenariusz Nawiedzonego, w założeniu: nieznajomi, dziwna sceneria, dziwna pani reżyser, ukryte zamiary...
A co, jeśli scenariusz okaże się prawdą, a ich role są jak najbardziej życiowe?

Eksperyment?

Bez scenariusza.
Bez standardów.
Bez planu.
Czysta improwizacja.
Jaki jest jej cel?

Czy znasz wszystkie swoje grzechy?

Polecam, choć ta historia nie pobiła poprzednich.
Okładka super.

"To będzie najpiękniejszy horror na świecie."

Ja tam sobie łykam wszystko, co autorka przelewa na papier, więc tym razem nie mogło być inaczej. Playlista jak zwykle nie zawodzi, wprowadzając w nastrój odpowiedni do czytania.

Warto zacząć od przeczytania wstępu autorki, żeby zde...

Rozwiń Zwiń

To tak, jakby z powieści Dziecko Rosemary zrobić poradnik dla przyszłych rodziców...

Świetny klimat, świetna miejscówka, super otoczenie, super pomysły (niektóre naprawdę poruszające wyobraźnię). Mogłoby być rewelacyjnie, serio, łącznie z bajeczną okładką, ale niestety - nie wyszło (moim zdaniem).

Zmarnowany potencjał.

Oczywiście doczytałam to jakoś do końca, ale serio całość nie powala. Narracja taka nastawiona na efekt tajemniczego WOW pod koniec każdego rodziału, co jest słabym wybiegiem, już przejedzonym - to po prostu trzeba umieć robić.

Można sobie czytnąć, ale bez szału - to po prostu zwykły thriller z niezykłą scenerią.

To tak, jakby z powieści Dziecko Rosemary zrobić poradnik dla przyszłych rodziców...

Świetny klimat, świetna miejscówka, super otoczenie, super pomysły (niektóre naprawdę poruszające wyobraźnię). Mogłoby być rewelacyjnie, serio, łącznie z bajeczną okładką, ale niestety - nie wyszło (moim ...

Rozwiń Zwiń