Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Relatywizm moralny i ciekawe ujęcie kwestii odpowiedzialności...
Czy można być osobą nadzorującą konstrukcję bomby atomowej, mającej służyć ludobójstwu, i jednocześnie okazywać dezaprobatę wobec seryjnych morderców i oburzać się "pospolitymi" zabójstwami?
Oczywiście, że można, i to nawet całkiem szczerze, nie dostrzegając żadnych sprzeczności w swoim myśleniu.
Jak to u Vonneguta bywa, ludzkość przeraża głupotą, złem i tendencją do samounicestwienia.
Wartym uwagi pomysłem jest bokononizm - filozofia oparta na kłamstwie, która jednak pośród absurdów świata i natłoku krzywd, nie jest tak całkowicie bezsensowna, jak mogłoby się wydawać. Ta swoista religia podtrzymuje ludzi na duchu i pomaga im zachować nadzieję i radość w trudnych, surowych warunkach - a więc spełnia bardzo ważną funkcję. I na pewno to nie religia jest bezpośrednim zagrożeniem, chociaż... "jak nie z jednej strony, to z drugiej" - trudno o optymizm, kiedy na każdym kroku ludzkość aż się prosi o "reset".
Największe wzruszenie wzbudzał we mnie książkowy "ojciec bomby atomowej", wyjęty poza ramy moralności, teoretycznie mąż i ojciec, faktycznie już nie, mężczyzna, o którym mówiono: "ludzie to nie była jego specjalność", naukowiec w spektrum autyzmu, któremu "zabrali żółwie, więc zajął się bombą"... Tragiczna postać uosabiająca inteligencję, wiedzę i niewinność, która tworzy nieświadomie najniebezpieczniejszą substancję na świecie - lód o specyficznych właściwościach...

Relatywizm moralny i ciekawe ujęcie kwestii odpowiedzialności...
Czy można być osobą nadzorującą konstrukcję bomby atomowej, mającej służyć ludobójstwu, i jednocześnie okazywać dezaprobatę wobec seryjnych morderców i oburzać się "pospolitymi" zabójstwami?
Oczywiście, że można, ...

Rozwiń

Zwiń

Książka napisana dawno temu przez młodą dziewczynę nad brzegiem jeziora... W czasach, gdy myślenie sprawiało przyjemność, gdy czas pozwalał rozkoszować się życiem i zajmować "bezużytecznością"...
"Ale to już było i nie wróci więcej" - wraca za to niemal codziennie ta melodia wybrzmiewająca tęsknotę za przeszłością - podobnie jak w opowiadaniu "Współczesny Abraham" - bezlitośnie upływający czas gra losami bohaterów jak na loterii.
Co jest prawdą a co fikcją? Czy można żyć w świecie urojeń? Czym jest grzech? Czy łatwo rozpoznać obłęd? Książka nie odpowiada na te pytania, ale próbuje ukazać życie z trochę innej perspektywy...

Książka napisana dawno temu przez młodą dziewczynę nad brzegiem jeziora... W czasach, gdy myślenie sprawiało przyjemność, gdy czas pozwalał rozkoszować się życiem i zajmować "bezużytecznością"...
"Ale to już było i nie wróci więcej" - wraca za to niemal codziennie ta m...

Rozwiń

Zwiń

Jak to powiedział mój Mąż ekonomista - recenzenci zostali dobrani tak, by za bardzo nie rozumieli co czytają: redaktor, dyrektor, prof. pedagogiki, podróżnik, wykładowca zarządzania, dziennikarz, ekolog. Rzeczywiście ewidentnie zabrakło ekonomistów.
Mnie jednak książka przekonała. Napisana ok. 10 lat temu pod pewnymi względami jest prorocza. Być może Popkiewicz trywializuje i umniejsza kryzysy sprzed wprowadzenia pieniądza fiducjarnego, a ja się nie znam na ekonomii, ale na pewno bardziej przekonuje mnie system finansowy oparty na złocie niż pieniądz wirtualny.
Popkiewicz w "Świecie na rozdrożu" nie straszy "zombie apokalipsą", ale pokazuje konkretne zagrożenia oraz proponuje konkretne działania, by zapobiec czarnym scenariuszom. Chociaż niektóre rozwiązania - jak np. wprowadzenie maksymalnego dochodu - w pewnej formie działają w kilku krajach i niestety nie sprawdzają się, a wręcz szkodzą społeczeństwu, ponieważ np. lekarze pod koniec roku zaprzestają pracy, gdyż im się to nie opłaca, jako że po przekroczeniu progu podatkowego większość pieniędzy zostałoby im zabranych, więc nie wygląda to tak optymistycznie jak u Popkiewicza, że: "osoby, które osiągnęły górną granicę, mogą pracować nieodpłatnie, jeśli lubią swoją pracę, lub poświęcić swój dodatkowy czas na hobby albo działalność społeczną"...
Ogólnie jednak książka daje do myślenia. Zwłaszcza, że w pewnym sensie przewidziała covid, wojnę z Rosją czy nasilenie migracji...
Popkiewicz pokazuje nam jak jedno z drugiego wynika, jak wszystko się łączy - system finansowy, gospodarka, zanieczyszczenie środowiska, emisja CO2, ocieplenie klimatu, eksternalizacja kosztów, luksusowe życie, antybiotyki, pestycydy, jakość żywności, itd...
Żyjąc na Ziemi możemy nie zdawać sobie do końca sprawy z jej ograniczonych zasobów, dlatego dla zobrazowania zależności pojemności środowiska i populacji Popkiewicz opisuje historię "cywilizacji" bakterii rozmnażających się na szalce jako przykład wzrostu wykładniczego w ograniczonej przestrzeni. Potem zaś przypomina historię reniferów z Wyspy św. Mateusza oraz populacji Wyspy Wielkanocnej...
Dokładnie wyjaśnia na czym polega zjawisko globalnego ocieplenia i dlaczego, skoro występowało cyklicznie, niezależnie od człowieka, jest ono dzisiaj tak groźne.
To książka, która motywuje do podjęcia radykalnych zmian.
Zdecydowanie polecam, wszechstronne, rzetelne spojrzenie na nasz świat podparte wykresami, oficjalnymi danymi i wiarygodnymi źródłami.

Jak to powiedział mój Mąż ekonomista - recenzenci zostali dobrani tak, by za bardzo nie rozumieli co czytają: redaktor, dyrektor, prof. pedagogiki, podróżnik, wykładowca zarządzania, dziennikarz, ekolog. Rzeczywiście ewidentnie zabrakło ekonomistów.
Mnie jednak książka przekonała. Napisan...

Rozwiń

Zwiń