Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie urywa. Koncept i konstrukcja ciekawe, ale ten świat jest zbudowany pobieżnie, tak, że zupelnie nie można sie w niego zanurzyć. Do tego dość chaotyczna akcja. Drażniło bardzo i trąciło myszką tłumaczenie Michała Ronikera z 1975 roku, takie kwiatki jak "amphetamina", choć słowo "amfetamina" było już wtedy znane. Niestety, rozczarowanie.

Nie urywa. Koncept i konstrukcja ciekawe, ale ten świat jest zbudowany pobieżnie, tak, że zupelnie nie można sie w niego zanurzyć. Do tego dość chaotyczna akcja. Drażniło bardzo i trąciło myszką tłumaczenie Michała Ronikera z 1975 roku, takie kwiatki jak "amphetamina", choć słowo "amfetamina" było już wtedy znane. Niestety, rozczarowanie.

Ta książka to plagiat. Autorzy ukradli książkę islandzkiej autorki Aldy Sigmundsdottir, przetłumaczyli ją i wydali jako swoją. Kiedy autorka się do nich zwróciła, zignorowali ją. Państwo Biernat, wstyd jak sto pięćdziesiąt. Jak możecie na siebie patrzeć w lustrze?

Ta książka to plagiat. Autorzy ukradli książkę islandzkiej autorki Aldy Sigmundsdottir, przetłumaczyli ją i wydali jako swoją. Kiedy autorka się do nich zwróciła, zignorowali ją. Państwo Biernat, wstyd jak sto pięćdziesiąt. Jak możecie na siebie patrzeć w lustrze?

Po przeczytaniu tej książki uderzyły mnie dwie kwestie:

Po pierwsze: kiedyś, te biedne dziewczyny były wyzyskiwane, mogły zmienić dom, ale wyzysk zostawał ten sam. Do tego ze względu na niskie zarobki, własne życie szło w odstawkę, małżeństwo, rodzina, żyło się życiem pracodawcy.

Patrzę na młode dziewczyny-prekariuszki i widzę to samo. Praca po godzinach, niska płaca, można zmienić pracę, ale sama praca się nie zmieni, własne życie, rodzina, własne mieszkanie odkładane na nie wiadomo kiedy. Wcale wiele się nie zmieniło, tyle, że nie mieszka się już w pracy, choć w sumie...

Po drugie: tak samo jak kiedyś, nie szanujemy pracy domowej i usług opiekuńczych. To nie przypadek, że strajkują pielęgniarki i nauczyciele (a właściwie nauczycielki, bo to sfeminizowany zawód). To nie przypadek, że sprzątaczki i nianie pracują na czarno bez żadnej ochrony prawa pracy. To nie przypadek, że kobietom harującym całe życie w domu nie przysługuje żadna emerytura po latach ciężkiej pracy. Praca w domu i opieka to "powołanie". Tak nam się wmawia teraz i tak się wmawiało służącym przed wojną. Nauczyciele mają do garnka wrzucić etos, a pielęgniarki powołanie. Za to służące mają służyć rodzinie tak, jak by samemu Jezusowi służyły.

Co do samej książki, to na pewno była ciekawa, choć doszukałam się w niej nieścisłości. Myślę też, że byłaby bardziej przystępna, gdyby napisano ją z jakimś kluczem - może historycznym a może etapów kariery takiej dziewczyny. Teraz wątki są dość chaotycznie porozrzucane po całej książce. Tym niemniej, cieszy mnie że z autorką zgadzamy się w lekkiej irytacji - w zabytkowych pałacach i kamienicach nigdy prawie nie ma informacji o życiu codziennym i o tym jak radzono sobie z całą logistyką (a radzono sobie dzięki służbie, oczywiście).

Po przeczytaniu tej książki uderzyły mnie dwie kwestie:

Po pierwsze: kiedyś, te biedne dziewczyny były wyzyskiwane, mogły zmienić dom, ale wyzysk zostawał ten sam. Do tego ze względu na niskie zarobki, własne życie szło w odstawkę, małżeństwo, rodzina, żyło się życiem pracodawcy.

Patrzę na młode dziewczyny-prekariuszki i widzę to samo. Praca po godzinach, niska płaca,...