Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po bajki Malinskiego siegalem trzy razy w zyciu.

Gdy przeczytalem je po raz pierwszy, jako dziecko, odkrylem w nich swiat basni, ciekawie umiejscowionych, tajemniczych, nierozwiazywalnych. Wpisywaly sie w kanwe owczesnych historii ktore pochlanialem lapczywie zaopatrzony w latarke na wypadek gdyby zostalo mi kategorycznie zgaszono swiatlo w trakcie najciekawszego akapitu. Pozostaly w pamieci jako cos wiecej niz tylko bajki, jakby sygnalizowaly ze to cos wiecej bede mogl zrozumiec duzo duzo pozniej.

Po raz drugi po kilkuletniej przerwie siegnalem po ksiazke w wieku lat –nastu. Czytalem jakbym to robil po raz pierwszy. Swiat basni byl ledwie dostrzegalny, wrecz nasuwal sie realny wydzwiek kazdej z opowiesci. Wiele niedostrzezonych wczesniej slow zaczelo miec znaczenie, niektore z historii stawaly sie credo, slowo stawalo sie cialem. Nic nie bylo watpliwe, nic nie bylo bajkowe to byly opowiesci o naszej rzeczywistosci, o naszych latach, naszych problemach.

Do kolejnego czytania skusilem sie dekade pozniej. Te same slowa, te same akapity przestaly sie miescic na stronach. Pomiedzy wierszami bylo zdecydowanie wiecej niz w samych opowiesciach. Realizm stawal sie magia a fantazja prawda. Basn wrocila do lask odklamana z nierzeczywistosci. Juz nic nie bylo oczywiste lecz wszystko bylo prawdziwe, stalo sie fala interpretacji. Bylo tyle drog do wspolnego celu.

Czym zaskoczy w kolejnej odslonie? Przede mna kilka lat oczekiwan...

Po bajki Malinskiego siegalem trzy razy w zyciu.

Gdy przeczytalem je po raz pierwszy, jako dziecko, odkrylem w nich swiat basni, ciekawie umiejscowionych, tajemniczych, nierozwiazywalnych. Wpisywaly sie w kanwe owczesnych historii ktore pochlanialem lapczywie zaopatrzony w latarke na wypadek gdyby zostalo mi kategorycznie zgaszono swiatlo w trakcie najciekawszego akapitu....