Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna część przygód Łowczyni Potworów. Tym razem Kelly próbuje się dostać do zakonu jako pełnoprawny członek. W tym celu jest przeprowadzony egzamin. Nie tylko ona zdaje, ale również inni kandydaci z okolic. W czasie próby dostaje przestrogę, musi za wszelką cenę chronić żółwika. Co prawda nie wie cym ani kim jest żółwik, ale obiecuje tak uczynić. Do tego przez to, że udało jej się zlikwidować groźnego potwora, znajduje się na celowniku innych groźnych stworów. Kelly musi się strzec. Co przyniesie jej czas? Czy podoła zadaniu?

Tę część przeczytałam taką samą przyjemnością. Jest to świetna książka skierowana nie tylko dla młodzieży, ale i dla starszego czytelnika też. Pełna przygód i przeciwności uczy, że nie można się poddawać. A z każdej sytuacji można zaleźć wyjście jeśli się tylko nie podaje. Uczy również, że przyjaźń jest ważna, ale też może się zmieniać. Trzeba tylko umieć pozwolić na pewne zmiany.
Jest to świetna książka. Dobrze się przy niej bawiłam. Nie tylko jest rozrywką, ale uczy nas dobrych rzeczy. Jak tylko uda mi się dostać kolejny tom to na pewno przeczytam.

Kolejna część przygód Łowczyni Potworów. Tym razem Kelly próbuje się dostać do zakonu jako pełnoprawny członek. W tym celu jest przeprowadzony egzamin. Nie tylko ona zdaje, ale również inni kandydaci z okolic. W czasie próby dostaje przestrogę, musi za wszelką cenę chronić żółwika. Co praw...

Rozwiń

Zwiń

Trzynastoletnia Kelly chce pojechać na wymarzony obóz. Aby na niego pojechać, potrzebuje jednak sporo pieniędzy. Zaczyna więc pracować. Aby to osiągnąć, chwyta się różnych prac. W końcu jej przyjaciółka uświadamia ją, że może zostać babysitterką. Lepsza płatna praca, można sobie oglądać telewizje itp. Niewiele myśląc, daje ogłoszenie. Pech chce, że akurat dostaje pierwsze zlecenie podczas imprezy Halloween, na który tak czekała. Nie ma jednak wyjścia i podejmuje się tej pracy. Nie wie jeszcze, co ją czeka.

„Poradnik” jest książką skierowaną do młodzieży. Jednak uważam, że starszy czytelnik również może przy niej świetnie bawić. Ja miałam frajdę, czytając tę książkę. Szczególnie że skojarzyło mi się z jednym z ulubionych seriali. „Kiedy byłem mały, powiedziałem tacie o potworze z szafy. Nic nie powiedział, dał mi broń. Nie powiedział, że to moja wyobraźnia, tylko nauczył jak je zabijać”. Brzmi trochę podobnie prawda? A ten serial to „Supernatural”. Tam też mieli swój dziennik, dzięki któremu pozbywali się złych stworów. Może dzięki temu tak mi się spodobała ta książka? Tu jest ciut podobnie. Jest dziennik, w którym możesz znaleźć jak danego stracha się pozbyć. Są przygody, jest niebezpieczeństwo. Ale też jest i przyjaźń oraz bractwo, które dba o bezpieczeństwo innych. Sama historia też nie pozwala się nudzić.
Do tego uczy nas, że trzeba pokonywać swoje strachy, koszmary. Nie trzeba być dużym, by przestać się bać, by stawić czoło swoim koszmarom.
Przy tej książce bawiłam się świetnie i bardzo ją polecam. Na szczęście mam już drugi tom, więc z niecierpliwością zaraz siadam i czytam, by poznać jakie dalsze przygody spotkają Zakon.

Trzynastoletnia Kelly chce pojechać na wymarzony obóz. Aby na niego pojechać, potrzebuje jednak sporo pieniędzy. Zaczyna więc pracować. Aby to osiągnąć, chwyta się różnych prac. W końcu jej przyjaciółka uświadamia ją, że może zostać babysitterką. Lepsza płatna praca, można sobie oglądać te...

Rozwiń

Zwiń

Agata po przejściach w poprzednim tomie nie może się pozbierać. Przechodzi żałobę. Nie tylko spowodowana stratą osoby, ale również swoich przekonań i nie tylko. Jednak świat nie daje jej za długo nad sobą się roztkliwiać i o sobie przypomina. Zostaje wciągnięta w poszukiwania zaginionej broni. Tylko nie wiadomo czy ta broń faktycznie istnieje albo, czy zabija demony, których nie sposób zranić a co dopiero zabić. Na pewno w decyzji pomaga to, że osoba, której pomaga, jest przystojnym mężczyzną. Cóż pewne rzeczy jednak u Agaty się nie poprawiły. Jednak mając do wyboru dalsze użalanie się nad sobą i zaniedbywanie choćby kota postanawia się przyłączyć. Co z tego wyniknie?

 

To jest drugi tom cyklu „Między światami”. Pierwszy tom bardzo mi się spodobał. Co otrzymałam w kolejnym? Przede wszystkim jest tak samo dobrze napisana książka. Można powiedzieć, że czyta się sama. A też dużo się dzieje. Agata ma jakieś zdolności do wpadania w sam środek afer, które nie do końca jej dotyczą. Jednak przez to, że się wtrąca, już nie ma wyjścia i musi brnąć dalej czy chce tego czy nie. Cóż można rzecz, ciąży na niej jakieś fatum. Jednak przez to, w co się pakuje, jakie kłopoty my dzięki temu się nie nudzimy. Wręcz odwrotnie. Dzieje się sporo i szybko. Tu nie ma czasu na nudę.

Spodobały mi się też nowe postacie, jakie zostały wprowadzone. Poznajemy też lepiej znane nam z poprzedniej części.

Autorka porusza tu bardzo ważną kwestię, tolerancji oraz tego, do czego może to doprowadzić. Nie tylko tu chodzi o magicznych i zwykłych ludzi, oni są jedynie przedstawicielami. W realnym życiu spotkałam dużo braku tolerancji, nie tylko ze względu czego słucham, jak się ubieram, lubię robić, ale nawet tego, z jakiego kraju pochodzę.

 Często ci, co najbardziej dopominają się tolerancji, sami nie potrafią jej dawać. Uczenie tolerancji do drugiej osoby powinno działać w obie strony, nie tylko w jednostronnie. Jest to bardzo ważny temat, i choć w teorii wszyscy go znają, to niestety dalej jest problemem nietolerancja.

Świat, jaki wykreowała autorka, jest bardzo ciekawy. Mam nadzieję, że będzie mi dane jeszcze poznać jeszcze ten magiczny świat bliżej. Może doczekamy się jakiegoś trzeciego tomu z Agatą? Jeśli tak powstanie, to z chęcią go przeczytam.

Bardzo polecam zarówno pierwszy jak i drugi tom. Bawiłam się przy nich świetnie. Polecam.

Agata po przejściach w poprzednim tomie nie może się pozbierać. Przechodzi żałobę. Nie tylko spowodowana stratą osoby, ale również swoich przekonań i nie tylko. Jednak świat nie daje jej za długo nad sobą się roztkliwiać i o sobie przypomina. Zostaje wciągnięta w poszukiwania zaginionej br...

Rozwiń

Zwiń

Świat po jakimś tajemniczym kataklizmie.

Ludzie mieszkają w pozostałościach po przodkach, odremontowaną domy i tak mieszkają. Sporo wiedzy przepadło, a to, co pozostało, jest często niekompletne. W tej społeczności poznajemy bliżej pewien klan. A w szczególności Dava, młodego chłopaka. Wraz z przyjaciółmi wyrusza w podróż, by znaleźć nowy dom. Kapłani chcą zobaczyć czy mogą odnaleźć nowe miejsce do życia, ale nie tylko.

Co przyniesie wyprawa? I co jest tak naprawdę ich celem?

 

Twórczość Pilipiuka znam nie od dziś. Cykl był jednym z pierwszych autorów, dzięki któremu sięgnęłam po fantastykę. Pierwsza książka to oczywiście „Władca Pierścieni”. Jednak po przeczytaniu tamtego cyklu bardziej przekonałam się do tego gatunku. To było pewnie ze dwadzieścia lat wstecz, tak też jestem zdziwiona kiedy to minęło. W każdym razie do tego czasu czytam prawie wszystko, co on napisze. Lubię jego styl oraz poczucie humoru, jaki nam prezentuje w książkach. A przede wszystkim dystans, jaki sam do siebie ma. Jak u każdego autora, posiada on lepsze jak i gorsze dzieła. Każdy czytelnik sam określa, tak naprawdę co mu odpowiada.

Z tą pozycją mam trochę problemu. Chyba zaliczę ją do średnich jego książek. Styl jeśli już się czytało Pilipiuka, jest znany, jest on lekki, szybko się czyta, akcja też wciąga. Jak zwykle świetnie wykreowany świat, wciąga i sprawia, że odbierasz go jako rzeczywisty, jest on dobrze dopracowany. Bohaterowie wykreowani ciekawie, choć czegoś mi tu brakowało, choć nie wiem do końca czego. Być może bardziej rozwinie się w kolejnej książce. Bardzo podobała mi się postać Tyry, określona mianem dzikuski. Jednak mimo młodego wieku znająca się na przetrwaniu jak nikt.   

W tej książce króluje motyw drogi. Choć to jest powszechni motyw, to jednak ja go lubię, szczególnie jak jest dobrze przedstawiony, tu tak jest. Po drodze zdarzyło mi się parę razy zaskoczyć.

Trochę nie podobało mi się zakończenie. Wygląda, jakby było urwane. Domyślam się, że będzie kontynuacja tej książki, ale jednak te za kończenie takie trochę niedopracowane. Tak czy tak, jak wyjdzie kolejny tom, to z chęcią po niego sięgnę.

Mimo tego minusa polecam książkę. Jest to ciekawa historia, którą mam nadzieję, doczekam się kontynuacji.

Świat po jakimś tajemniczym kataklizmie.

Ludzie mieszkają w pozostałościach po przodkach, odremontowaną domy i tak mieszkają. Sporo wiedzy przepadło, a to, co pozostało, jest często niekompletne. W tej społeczności poznajemy bliżej pewien klan. A w szczególności Dava, młodego chłopaka. Wr...

Rozwiń

Zwiń

Jest to poradnik, który poświęcony jest, by zrozumieć swoje uczucia, emocje.

Zaczyna od tego czy są emocje, do czego mogą nas doprowadzić itp.

Książka składa się z dziewiętnastu rozdziałów, a każdy poświęcony jest innemu zagadnieniu. Znajdziemy tu między innymi, czym są uczucia, jak postępować z osobami, które są pod wpływem silnych emocji, jak wygląda toksyczny związek itp.

Przy każdym rozdziale przytoczone są historię innych osób, żebyśmy mogli lepiej zobrazować dany problem. Pod koniec rozdziału znajdujemy ćwiczenia, które pozwolą nam bardziej rozwinąć dany temat, problem.

Myślę, że ten poradnik może być dobry dla osób, które mają problem z nazwaniem swoich uczuć, emocji. Zawsze, co autorka niejednokrotnie zaznaczała, jeśli nie umiesz się odnaleźć lub potrzebujesz pomocy, zgłoś się do danego specjalisty.

Jeden z minusów, na który zwróciłam uwagę, w którymś z rozdziałów autorka bardzo poleca pewne ćwiczenia na rozluźnienie stresu w ciele. Z ciekawości weszłam na tę stronę, wiadomo, każdy przeżywa stres. Szkoda, że aby dostać takie ćwiczenia musisz wykupić pakiet, a on kosztuje i to bardzo dużo. Powinno to być zaznaczone, że to jest płatny kurs.

 

Sama niewiele dla siebie tu odnalazłam. Ale ja szukałam odpowiedzi na inne pytania. Znalazłam parę tylko potwierdzeń tego co już sama wiedziałam lub czułam intuicyjnie, np. rozmawiając z osobą, prawie nie znajomą, która odezwała się do mnie w środku nocy, bo potrzebowała kogoś, kto by wysłuchał i nie potępił. Dostał to ode mnie, gdy tego potrzebował. Dużo później przy któreś tam z kolei rozmowie przyznał się, że był bardzo blisko utraty nadziei i nie tylko.

Myślę, że sporo osób znajdzie coś tu dla siebie i może im pomóc. A ja może kiedyś znajdę poradnik dla siebie.

Jest to poradnik, który poświęcony jest, by zrozumieć swoje uczucia, emocje.

Zaczyna od tego czy są emocje, do czego mogą nas doprowadzić itp.

Książka składa się z dziewiętnastu rozdziałów, a każdy poświęcony jest innemu zagadnieniu. Znajdziemy tu między innymi, czym są uczucia, jak post...

Rozwiń

Zwiń

Tytułowa „Dolina tęczy” to ukochane miejsce dzieci Ani. Uwielbiają się tam bawić. Jednak w tym tomie skupiamy się mniej na Ani i jej dzieciach a bardziej poznajemy dzieci pastora Mereditha. Czwórka rodzeństwa, Una, Faith, Carl oraz Jerry, to ich przygody poznajemy bliżej. Są oni pół sierotami, matka zmarła a ojciec pastor bardziej buja w obłokach niż na ziemi. Dzieci są pod opieką ciotki, która jest już starszą osobą i nie przejmuje się ani tym jak wygląda plebana, ani tym, że dzieci chodzą pół głodne i pocerowanych starych ubraniach, ani to, co robią. Zostawione same sobie robią, bawią się tak, jak uważają za słuszne. Przez to często wpadają w tarapaty oraz znajdują się na językach zgorszonych parafian.  Co z tego wyniknie?

 

Od jakiegoś czasu powoli wracam do serii o Ani. Ostatnio przeczytałam piąty tom, lecz szósty mi się gdzieś zawieruszył. Gdy zobaczyłam nowe wydanie oraz tłumaczenie Ani bardzo chciałam sama przekonać się, jak to wyszło. Co prawda siódmego tomu w poprzednim tłumaczeniu jeszcze nie przeczytałam, ale myślę, że niedługo uda mi się je porównać. To wydanie urzeka, ma piękne wydanie, poszczególne kartki mają dodatkowe dekoracje w postaci kwiatów, cudeńko.

Sama książka jest jak zwykle magiczna. Czułam się tak, jakbym odwiedziła starą znajomą po latach. Czyta się bardzo dobrze, wręcz pochłania. I choć, żal, ze tak mało Ani było w tej książce to jednak warto sięgnąć po te serię, by poczuć tę magię. Jako już dorosły czytelnik inaczej odbieram tę książkę niż jako dziecko, choć tak samo urzeka. A psoty dzieci pastora wywoływały na moich ustach uśmiech. Myślę, że każdy powinien przeczytać tę serię, choćby po to, by przekonać się, że wyobraźnia to potężna moc. Przyjaźń jest ważna, ale nie tylko, to miłość, radość z życia oraz  podążanie za swoimi marzeniami, to jest tak samo ważne.

Ciekawie też jak bardzo zmienił się i równocześnie nie zmienił się świat. Jak postrzegane są dzieci wtedy a jak teraz. Co od nich wymagano. I jak bardzo się nie zmieniło to, że ludzie zawsze będą plotkować o tych, co wyróżniają. Jedyne wyjście to być sobą i nie poddawać się presji.

Jest to piękna książka oraz seria, kto jeszcze jej nie przeczytał, powinien nadrobić.

Tytułowa „Dolina tęczy” to ukochane miejsce dzieci Ani. Uwielbiają się tam bawić. Jednak w tym tomie skupiamy się mniej na Ani i jej dzieciach a bardziej poznajemy dzieci pastora Mereditha. Czwórka rodzeństwa, Una, Faith, Carl oraz Jerry, to ich przygody poznajemy bliżej. Są oni pół sierot...

Rozwiń

Zwiń

Wiesław budzi się w dziwnym miejscu. Nie może uwierzyć, że umarł. Trafił w zaświaty, choć sam nie wie, jak to się stało. Pomimo tego, że powinien najpierw zostać wprowadzony w duchowy świat, wpada w sam środek afery ścianowej, a raczej ceglanej. Tak ceglanej. Zostaje zwołane zebranie kryzysowe w związku z cegłą. I choć brzmi to absurdalnie, ma to sens. Wiesław zaś jako rasowy polityk znajdzie się w centrum tego zamieszania. Może nie byłoby tak źle, gdyby znał się, choć na czymś. A ten niestety, typowo dla polityka, nie znam się, ale się wypowiem. Do czego to doprowadzi, trzeba przekonać się samemu.

Sięgając po tę książkę, miałam pewne obawy. Okładka i tytuł trochę sugeruje alkoholowe wyczyny rodem z innej serii. Na szczęście dla mnie jednak to nie było to. Książkę czytało mi się bardzo dobrze. Miejscami nawet trochę się pośmiałam.
Autor wybrał ciężki temat do przedstawienia, śmierć oraz politykę. Jak wyszła ta kombinacja? Muszę przyznać, że bardzo ciekawie. Doskonale przedstawia w krzywym zwierciadle kulisy polityki. Tematem śmierci też zajął się ciekawie a przedstawienie znanych historycznych postaci w wersji satyrycznej, ciekawy pomysł. Możemy odleźć tu takie postacie jak Juliusz Cezar bojący się tłumów, znanych strategów co by tylko wszystko okrążali itp.
To właśnie to wszystko razem sprawiło, że książkę czytało się naprawdę dobrze i przyjemnie. Książka nie pozwala nam się nudzić, dzieje się sporo i szybko.
Jeśli szukasz czegoś lekkiego, zabawnego to śmiało sięgaj po tę pozycję. Dla mnie była to była dobra zabawa. Polecam.

Wiesław budzi się w dziwnym miejscu. Nie może uwierzyć, że umarł. Trafił w zaświaty, choć sam nie wie, jak to się stało. Pomimo tego, że powinien najpierw zostać wprowadzony w duchowy świat, wpada w sam środek afery ścianowej, a raczej ceglanej. Tak ceglanej. Zostaje zwołane zebranie kryzy...

Rozwiń

Zwiń