Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Seria ,,More” to książki, które czytam, by przez chwilę miło spędzić czas, a potem tak po prostu o nich zapomnieć. Jak poprzednie tomy ,,The most 3” było przyjemną odskocznią od świata i oderwaniem się od jakichś gorących romansów, jednak niczym więcej. Znowu nie znalazłam niczego, co choć na chwilę dłużej mogłoby zostać w mojej pamięci.

Nie mogę zaprzeczyć, że styl pisania autorki należy do przyjemnych, jednak nie tych, w których zatracam się bez pamięci. Jest po prostu prosty. Czasami dialogi są sztuczne i wychodzą mało naturalnie, jednak nie jest to coś, co utrudniałoby czytanie lektury. Natomiast tym, co najbardziej nużyło mnie w ,,The most 3” była relacja bohaterów. Ich uczucia polegają na schemacie: ona nie chce – on chce, ona chce – on nie chce. A jak dochodzimy do momentu, kiedy oboje chcą, to trwa to przez kilka stron – i bum dzieje się coś, przez co już oboje nie chcą. Gdyby była to jednotomówka, owszem takie coś może jeszcze przejść. Przy trylogii staje się to już nudne i mało interesujące, co sprawiło, że zniechęciłam się do relacji Any i Nathana. Oprócz tego dochodzi jeszcze dość spora przerwa pomiędzy wydaniem kolejnych części, co również nie wpływa korzystnie. Szczerze myślałam, że ta książka jest już finałową częścią, jak zakładałam trylogii, jednak będziemy bujać się w jeszcze jednym tomie.

Jeszcze jednym, co rzuciło mi się w oczy i niekonkretnie spodobało, patrząc na całokształt serii, jest słabo rozplanowana fabuła. Czytając ,,The most 3” byłam dość oszołomiona zwrotami akcji, jakie zafundowała nam w tym tomie autorka, ale właśnie. Były tylko w tym tomie. Podczas czytania poprzednich części raczej nie było momentów wgniatania w fotel, a tutaj dramat za dramatem.

Serię ,,More” polecam jako książki młodzieżowe, które można przeczytać ,,na raz”. Osoby mało wymagające od fabuły, czy bohaterów będą zadowolone, ale ci, którzy oczekują od książki czegoś więcej – już nie za bardzo.

Seria ,,More” to książki, które czytam, by przez chwilę miło spędzić czas, a potem tak po prostu o nich zapomnieć. Jak poprzednie tomy ,,The most 3” było przyjemną odskocznią od świata i oderwaniem się od jakichś gorących romansów, jednak niczym więcej. Znowu nie znalazłam niczego, co choć...

Rozwiń Zwiń

Do momentu aż nie sięgnęłam po ,,Dream a Little Dream of Me”, nie wiedziałam, jak strasznie tęskniłam za książkami Julki. Za jej fantastycznym stylem pisania, dreszczykiem emocji, który zawsze towarzyszy mi przy czytaniu historii spod jej pióra, za bohaterami, w których w każdej pozycji znajduję cząstkę siebie.

Najnowsza książka Julki to spin off dylogii ,,Gods of law” i trylogii ,,Inferno” - książek, w których zakochałam się już dawno temu i nadal bardzo często powracam do nich myślami. Historia o dzieciach bohaterów, których losy mieliśmy już przyjemność poznać, zdecydowanie dorównała swoim poprzednikom. ,,Dream a Little Dream of Me” od początku zabrało kawałek mojej duszy. Myślałam, że na tym pozostanie, ale książka z rozdziału na rozdział coraz bardziej zagarniała moje serce, aż na końcu nie zostało z niego nic.

,,Dream a Little Dream of Me” to naprawdę piękna historia. Cieszę się, że Julia dała nam pozycję, w której jednocześnie możemy poznać losy nowych bohaterów i zobaczyć co słychać u tych, których już pokochaliśmy. Zdecydowanie momenty z rodziną Sharmanów i Sanclairów były moimi ulubionymi. Postarzeni o kilkanaście lat bohaterowie nadal utrzymują swój temperament, ale w tej pozycji mogliśmy poznać ich od zupełnie innej, nowej strony, która wielu czytelnikom nada nowe światło na te postaci. Myślę, że ci, którzy nie byli jeszcze zakochani w Victorze czy Olivierze po książkach z ich historiami, teraz po przeczytaniu ,,Dream a Little Dream of Me” zdecydowanie oddali im kawałek siebie.

Każdy rozdział, każda strona, zdanie i słowo wniosło pewien urok, który razem stworzył coś niesamowitego. Każdy dopracowany szczegół ma znaczenie i każdy na swój sposób mnie urzekł. Deszczowy Nowy Jork, w którym na niebie nie widać ani jednej gwiazdy. Miasto, do którego przeprowadza się młoda Flora Sharman, by tak, jak kilkanaście lat wcześniej jej mama, studiować wymarzony kierunek. Stary fortepian w barze Sleepy Hollow, na którym co wieczór gra młody chłopak. I w końcu utwór, który wszystko zapoczątkował - ,,Dream a Little Dream of Me”.

Relacja Flory i Haydena to nie żadne burzliwe uczucia z masą rozterek, emocji i zwrotów akcji. To naprawdę urocza opowieść o odnajdywaniu siebie w nowym miejscu, o szukaniu swojej drogi w podrózy zwanej życiem i o walce. Walce o swoje marzenia.
I młoda Sharman i Hayden mają w sobie coś takiego, co od pierwszych stron mówi - ,,to bohaterowie, w których zaraz się zakochasz”. Oboje mają w sobie coś z rodziców, jednak w mieszance z innymi cechami tworzą zupełnie różne charaktery. Razem tworzą coś wyjątkowego, co w połączeniu z fantastyczną akcją i świetnie zaplanowaną fabułą daje kolejne komfortowe miejsce spod ręki Julki.
Poświęćmy też kilka słów Julie, bez której uroku, poczucia humoru i ciętych ripost, ,,Dream a Little Dream of Me” nie byłoby już takie samo.

,,Dream a Little Dream of Me” to kolejna pozycja, która będę polecała zawsze, wszędzie i każdemu. Jeśli czytaliście już losy Sharmanów i Sanclairów i tak jak ja kochacie ich przygody, historia ich dzieci nie może pozostawać wam dłużej obojętna!

Do momentu aż nie sięgnęłam po ,,Dream a Little Dream of Me”, nie wiedziałam, jak strasznie tęskniłam za książkami Julki. Za jej fantastycznym stylem pisania, dreszczykiem emocji, który zawsze towarzyszy mi przy czytaniu historii spod jej pióra, za bohaterami, w których w każdej pozycji zn...

Rozwiń Zwiń

Chcecie wiedzieć, jak się czuję po skończeniu ,,I wanna fall. Bridge side”? Jakby ktoś zabrał mi duszę. Myśli, mowę i całą mnie. Jakby ktoś zabrał mi wszystko z mojej głowy, bo po skończeniu ,,I wanna fall” jest tam tylko pustka.

Poważnie, pierwszy raz od dawna jakaś książka w takim stopniu wyssała ze mnie wszystkie emocje, uczucia i myśli. Dosłownie wszystko. Pierwszy raz od dawna podczas czytania książki byłam tak zaaferowana akcją, że nie zważałam na czas, a świat wokół mnie przestać istnieć. Pierwszy raz od dawna po skończeniu książki byłam jak oniemiała i nie wiedziałam co dalej ze sobą począć.

,,I wanna fall” kupiło mnie wszystkim. Fantastycznym stylem pisania, sposobem wprowadzania dialogów, nie za długimi opisami, ciętym językiem, śmiesznymi sytuacjami, świetnie wykreowanymi bohaterami, wątkiem wyścigów samochodowych... i mogłabym tak wymieniać dalej, bo plusów tej książki jest niezliczenie wiele, a ja uwielbiam każdy z nich.

Zdecydowanie drugim imieniem tej pozycji jest adrenalina. Jej niebezpieczny urok pochłonął mnie od samego początku, sprawiając, że nie było mowy o chwili oddechu. O choćby momencie oderwania się od akcji. ,,I wanna fall” zupełnie mnie zahipnotyzowało, przez co, podczas czytania, czułam się jak otumaniona. Łaknęłam kolejnych stron w oczekiwaniu na kolejne wydarzenia i dreszczyk emocji.
Ogromną robotę robią tu sami bohaterowie, którzy są po prostu fantastycznie wykrawani, ale na ogromny apluas zasługuje motyw wyścigów samochodowych. Przysięgam, do czasu kiedy przeczytałam książkę Oli, nie wiedziałam, że można wywołać we mnie jednocześnie tyle emocji. Od strachu, przez śmiech do płaczu. Gdzieś pomiędzy tym były jeszcze zachwycenie, uwielbienie i ogromne zafascynowanie Raisem.

Relacja chłopaka i Leei jest po prostu w punkt. Co tu dużo mówić. Jest nutka nienawiści, jest flirt, poważne rozmowy, radosne chwile, zazdrość, zaborczość a do tego chwile uniesień. Czyż nie przepis na związek idealny?
Ich relacja jest mocno pokręcona i skomplikowana, jednak ma swój urok, który nie raz łapię czytelnika za serce. Ich uczucia wymagają wiele wyrzeczeń i poświęceń, ale nie jest to przeszkodą, by oboje tworzyli coś wyjątkowego i niepowtarzalnego.

Nie znajdziecie drugiej takiej książki jak ,,I wanna fall”. Nie znajdziecie tej adrenaliny, tylu emocji, tak cudownych bohaterów i wielu zwrotów akcji, które powalą was na łopatki. ,,I wanna fall” przyciąga swoją oryginalnością, a kiedy będziecie już w jej sidłach, nie dacie rady wyjść z nich cało.

Chcecie wiedzieć, jak się czuję po skończeniu ,,I wanna fall. Bridge side”? Jakby ktoś zabrał mi duszę. Myśli, mowę i całą mnie. Jakby ktoś zabrał mi wszystko z mojej głowy, bo po skończeniu ,,I wanna fall” jest tam tylko pustka.

Poważnie, pierwszy raz od dawna jakaś książka w takim stopn...

Rozwiń Zwiń

Wydawnictwo Yana odkąd pojawiło się na rynku wydawniczym, każdą swoją nową premierą przyciąga czytelników jeszcze bardziej. Ja zdecydowałam się rozpocząć przygodę z ich działalnością książką Grace Reilly i był to znakomity wybór, bowiem teraz ich premiery będę pochłaniać nałogowo.

,,Pierwsza próba” to znakomita pozycja dla fanów amerykańskiego footballu, dziennikarstwa, wątku fake dating i masy różnych emocji. Książka może nie porwała mnie od samego początku, ale im bardziej wkręcałam się w akcje, tym bardziej byłam zachwycona bohaterami, fabułą i ich losami. Autorka ma bardzo lekki i subtelny styl pisania, co w połączeniu z przyjemnym głosem lektorki sprawiło, że pozycję skończyłam w zaledwie kilkanaście godzin. Akcja nigdzie się nie śpieszy, wszystko zdarza się we właściwym czasie, a bohaterowie nie wyznają sobie miłości po pierwszych dziesięciu stronach, co jest ogromnym plusem, patrząc na fakt, iż ,,Pierwsza próba” jest krótką pozycją. Chemia między Jamesem a Bex była wręcz namacalna, a autorka zadbała, by czytelnik nie zaznał ani chwili spokoju, co raz serwując nowe zwroty akcji.

Bohaterowie naprawdę mnie zaskoczyli, gdyż ich sposób kreacji od samego początku zjednał moje serce. Ich relacja opiera się na pewnej umowie – ona udziela mu korepetycji z pisania, a on przez pewien czas udaje jej chłopaka. Pewien czas zamienia się w historię życia, ale do tego czasu bohaterowie muszą sprostać jednej ważnej próbie.
Football dla Jamesa to wszystko – tym je, oddycha i żyje. Wątek amerykańskiego sportu jest rozwinięty na tyle, by zaspokoić ciekawość czytelnika, ale jednocześnie nie przyćmić pozostałych motywów, które w książce są równie ważne. Jesteśmy świadkami kilku meczów, treningów i sportowego slangu i to wszystko w odpowiedniej ilości – czytelnik ani się nie nudzi, ani nie narzeka, że wątek nie został rozwinięty.

Bex i jej zainteresowanie dziennikarstwem były trochę mniej rozwinięte, jednak wynagradza to wątek jej byłego chłopaka, przez którego jest to całe zamieszanie no i problemy z jej matką, które autorka również dobrze przedstawiła.

,,Pierwsza próba” zapoczątkowała moją przygodę i z Wydawnictwem Yana i z samą autorką. Jestem pewna, że to nie ostania książka z serii Beyond The Play, jaką przeczytam!

Wydawnictwo Yana odkąd pojawiło się na rynku wydawniczym, każdą swoją nową premierą przyciąga czytelników jeszcze bardziej. Ja zdecydowałam się rozpocząć przygodę z ich działalnością książką Grace Reilly i był to znakomity wybór, bowiem teraz ich premiery będę pochłaniać nałogowo.

,,Pierw...

Rozwiń Zwiń

Niezwykle smutno jest pisać recenzje finałowego tomu trylogii, którą pokochało się do tego stopnia, że rozstanie z nią powoduje wzruszenie i okropną rozpacz. Minął rok od rozpoczęcia mojej przygody z Dunbridge Academy i był to rok, w którym chwile spędzone z bohaterami akademii zaliczam do naprawdę miłych, emocjonujących i przyjemnych. Wielka szkoda, że seria nie ma więcej tomów niż tylko trzy, bo takie trylogie jak ,,Dunbridge Academy” mogłabym czytać w ogromnych ilościach i zapewniam, że nie znudziłyby mi się one nigdy.

,,Na zawsze twoja” to fenomenalne zakończenie serii. Po dwóch pierwszych częściach, które były bardziej odskocznią od rzeczywistości i historiami, przy których można się było pośmiać, nastał tom, który wyciskał łzy od samego początku powieści. Trzeci tom to książka niezwykle wzruszająca, chwytająca za serce i zmuszająca do refleksji na wielu płaszczyznach. W poprzednich tomach autorka poruszała wiele trudnych tematów, jednak żaden z nich nie wzruszył mnie tak bardzo, jak historia Olive i Colina.

Sarah Sprinz w mistrzowski sposób kreuje bohaterów swoich książek, w taki sposób, by żaden z nich nie był taki sam, ale jednocześnie każdy był do siebie podobny. Swoim postaciom nadaje głębię i autentyczność, dzięki czemu czytelnik łatwo się z nimi utożsamia.
Olive Henderson to dziewczyna, która w ciągu jednej chwili została pozbawiona wszystkich marzeń. Niespodziewany pożar, w skrzydle dziewczyn, w którym dziewczyna mieszkała zniszczył, nie tylko jej wyznaczone cele, ale też samą Olive. Zapowiedź jej losów poznajemy już w ,,Tylko z tobą” - drugim tomie trylogii – na samym końcu książki. Zdecydowanie zakończenie poprzedniego tomu zachęca do sięgnięcia po finałową część i jednocześnie niesamowicie intryguje historią bohaterki. Dziewczyna jest niesamowicie silną postacią i myślę, że nie jeden czytelnik znajdzie w niej pewne oparcie i zwyczajny komfort.
Colin Fantino to nowy uczeń Dunbridge Academy, który na początku może nie przypaść do gustu niektórym czytelnikom. Chłopak robi wszystko, by nie zostać w akademii na długo, a pomoc w tym ma mu Olive Garden, jak nazywa ją chłopak, która teraz chodzi z nim do jedenastej klasy. Jednak dziewczyna nie wie, dlaczego Colin pojawił się w Szkocji w połowie roku szkolnego, a prawda, która niespodziewanie wychodzi na jaw, jest spełnieniem jej najgorszych koszmarów.

Relacja bohaterów jest pełna sprzecznych emocji, buchającego ognia (o ironio) i widocznej na kilometr chemii! Z pewnością zadowoli osoby kochające wątek enemines to lovers, przy idealnie wywarzonym odstępie między enemines a lovers, tajemnic i masy intryg!

Akcja książka jest cudownym poprowadzeniem relacji bohaterów i jednoczesnym zwieńczeniem całego Dunbridge Academy. Autorka mistrzowsko prowadzi czytelnika przez wir emocji, ukazując ludzkie relacje, zachowania i zmaganie się z przeciwnościami losu. Fabuła porywa od pierwszych stron, nie dając momentu na nudę, a co więcej, co chwilę zaskakuję nowymi zwrotami akcji, wbijając czytelnika w fotel.

Trylogia ,,Dunbridge Academy” jest po prostu literackim arcydziełem, które wciąga czytelnika w pełną emocji podróż przez historie uczniów akademii. Każdy tom idealnie łączy ze sobą wszystkie wątki, razem tworząc niezwykłą opowieść, która trzyma czytelnika w napięciu od pierwszej strony aż do ostatniego zdania. Emma, Henry, Victoria, Charles, Olivia i Colin to bohaterowie, którzy już zawsze będą stanowić część mojej duszy — każdy osobno skradł kawałek mojego serca i sprawił, że niezwykła akademia będzie pozostawać długo w mojej pamięci.

Niezwykle smutno jest pisać recenzje finałowego tomu trylogii, którą pokochało się do tego stopnia, że rozstanie z nią powoduje wzruszenie i okropną rozpacz. Minął rok od rozpoczęcia mojej przygody z Dunbridge Academy i był to rok, w którym chwile spędzone z bohaterami akademii zaliczam do...

Rozwiń Zwiń

Książki Joanny Wiśniewskiej ciekawiły mnie, odkąd tylko jej nazwisko pojawiło się na rynku wydawniczym. Dość długo zbierałam się, by sięgnąć po jedną z jej pozycji, ale kiedy wreszcie to zrobiłam, przekonałam się, że jej pióro nie zagości więcej na moich półkach.

Strasznie się zawiodłam czytając ,,Dancing with the devil”. Książka wcale nie jest długa, a dłużyła mi się w nieskończoność i ponad 200 stron czytałam dwa tygodnie. Pomysł na fabułę jest schematyczny i oklepany –enemines to lovers, którzy enemines stali się przez sytuację z przeszłości, ale do lovers przeszli po 50 stronie, mimo zapewnień ich obojga jak to strasznie się nienawidzą. Bohaterowie zupełnie do mnie nie przemawiali. Ich zachowania były dziecinne, nienaturalne i czasami wręcz toksyczne. Logan jako ten ,,bad boy” uważał, że to, co chce, automatycznie staje się jego. Po paru spotkaniach z główną bohaterką na początku książki, podczas których nie przeprowadzili ze sobą ani jednej poważnej rozmowy, sądził, że dziewczyna nie może spojrzeć już na żadnego chłopaka. Kiedy to robiła, on dostawał białej gorączki i od razu zmierzał do gościa z pięściami. Chłopak chyba wszystkie swoje problemy rozwiązywał wyzywaniem, krzykami i bijatykami, co tylko przeważa szalę jego niedojrzałej strony.
Do tego, kiedy czytaliśmy jego perspektywę, przysięgam, że co drugie słowo było przekleństwem. Nie wiem co na celu miało, tak wulgarne wykreowanie bohatera. Podkreślenie jego ,,groźnej strony", czy jeszcze większe odepchnięcie czytelnika od jego postaci.
Takie zachowania powtarzały się bardzo często, przez co im dalej, tym lekturę czytało mi się coraz mniej przyjemnie.

Główna bohaterka też nie wychodziła przed szereg. Jej zachowania i przemyślenia były wręcz absuralne, nierealne i niezdecydowane. W jednym rozdziale mówi, że jej relacja z Loganem nie ma sensu bla, bla, bla, a w następnym wiadomo. Wielka miłość i Logan jest już super. Ciągle zmieniała swoje zdanie na jakiś temat – na jednej stronie uważała tak, a na drugiej już inaczej. Mimo że większość rozdziałów była z jej perspektywy, w ogóle nie czułam jej osoby. Została przedstawiona jakoś tak papierowo i jedyne czego się o niej dowiedziałam to, że ma niebieskie oczy i ciało wypracowane na treningach.

Uczucia pomiędzy tą dwójką były nijakie. Nie można było odczuć żadnych emocji ani prawdziwości ich miłości. Raz się kochali, raz chodzili do łóżka, a następnego dnia było ,,odejdź ode mnie, daj mi spokój raz na zawsze". Czytając ,,Dancing with the devil” czułam się trochę, jakbym czytała drugi tom, bez znajomości pierwszego. Brakowało mi jakiegoś większego wspomnienia o tym, jak ta dwójka się poznała i zakochała w sobie, bo bez tego ciężko mi było uwierzyć w ich uczucie.

Minusem są też wątki poboczne, które zamiast wnieść coś głębszego do książki, tylko pogarszały jej sytuację. Choćby to, że Logan w środku książki wraca po paru miesiącach do trenowania boksu i od razu dostaje propozycję zawalczenia na elitarnej gali. Wiele motywów zostało wrzuconych i rozpoczętych ,,dla zasady”, żeby aby były i książka była jakoś urozmaicona, a o ich końcu ani dudu. Jedynym pozytywnym (do czasu) wątkiem, była sprawa rozstania głównych bohaterów, która mogła zostać do końca poprowadzona w bardziej tajemniczym stylu. Zamiast tego, kiedy tylko wątek bardziej się rozwijał, czytelnik dostawał już masę podpowiedzi i cały urok tajemnicy poszedł się kochać.

Nie jest to pozycja z tych niesamowicie okropnych, które wręcz potępiam, bo nie mówię, że wy nie znajdziecie tutaj niczego dla siebie. Jednak ,,Dancing with the devil” to książka niewyróżniająca się niczym na tle innych i jeśli lubicie w lekturach ścisk żołądka, to ta pozycja raczej wam tego nie zapewni.

Książki Joanny Wiśniewskiej ciekawiły mnie, odkąd tylko jej nazwisko pojawiło się na rynku wydawniczym. Dość długo zbierałam się, by sięgnąć po jedną z jej pozycji, ale kiedy wreszcie to zrobiłam, przekonałam się, że jej pióro nie zagości więcej na moich półkach.

Strasznie się zawiodłam c...

Rozwiń Zwiń