Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To byłby dobry kryminał. Jest ciekawe miejsce - Lipowo (co potwierdza długość serii) to nośna lokacja, pełna ciekawych bohaterów (choć niektórzy pokazani są na granicy parodii, to jednak nie sposób ich nie lubić). Tyle że zagadka jest przekombinowana zupełnie na siłę - gdyby zamiast silić się na "mroczną historię sprzed lat", autorka zadbała o podstawową logikę zdarzeń - było by znakomicie.
Ale czyta się bardzo przyjemnie.

To byłby dobry kryminał. Jest ciekawe miejsce - Lipowo (co potwierdza długość serii) to nośna lokacja, pełna ciekawych bohaterów (choć niektórzy pokazani są na granicy parodii, to jednak nie sposób ich nie lubić). Tyle że zagadka jest przekombinowana zupełnie na siłę - gdyby zamiast silić ...

Rozwiń

Zwiń

To nie jest łatwa książka, i nie ma w niej porywającej akcji. Narracja jest bardzo oniryczna, zdarzenia przedstawiane są jakby z prawie zapomnianego snu, po którym zostaje bardziej wrażenie, niż ciąg przyczynowo-skutkowy. Czytelnik musi wielu rzeczy się domyślać, dopowiadać, albo po prostu zaakceptować swoje zagubienie.
Ale ta akceptacja daje w końcu szaloną przyjemność. Można się w tej książce zanurzyć, jak w nieco mętnej wodzie jeziora, i odkrywać jej niesamowitość.

To nie jest łatwa książka, i nie ma w niej porywającej akcji. Narracja jest bardzo oniryczna, zdarzenia przedstawiane są jakby z prawie zapomnianego snu, po którym zostaje bardziej wrażenie, niż ciąg przyczynowo-skutkowy. Czytelnik musi wielu rzeczy się domyślać, dopowiadać, albo po prostu...

Rozwiń

Zwiń

Z początku byłem nastawiony sceptycznie. Ale prawie do końca, moja ocena się polepszała. Gardner kreuje na tyle żywych i ciekawych bohaterów, że można jej nawet wybaczyć drobne logiczne potknięcia i lekkie absurdy.
Jako eksbarman i alkoholik, nie mogę nie czuć sympatii do Frankie. W przypadku policjantów, którzy tu są bardziej tłem dla głównej bohaterki, udało się uniknąć absurdalnego przedstawienia ich, jako nieudaczników. Wręcz przeciwnie-dobrze pokazuje różnice w podejściu służb i cywilów.
Koniec końców, mamy kawał porządnego kryminału, który odkładam na półkę może bez poczucia, że zmienił moje życie, ale w poczuciu bardzo miło spędzonego czasu.

Z początku byłem nastawiony sceptycznie. Ale prawie do końca, moja ocena się polepszała. Gardner kreuje na tyle żywych i ciekawych bohaterów, że można jej nawet wybaczyć drobne logiczne potknięcia i lekkie absurdy.
Jako eksbarman i alkoholik, nie mogę nie czuć sympatii do Frankie. W przy...

Rozwiń

Zwiń

Nie czytałem pierwszej części cyklu gotlandzkiego, ale druga sprawia wrażenie, jakby ktoś na szybko chciał powtórzyć sukces.
Niestety, nie wyszło.
Na plus trzeba zaliczyć ciekawie zarysowane postacie, dobrą dynamikę scen i sprawność w opisach sytuacji. Zwłaszcza w przypadku Fanny, autorka sprawnie pokazuje przeżycia wewnętrzne, na tyle, na ile wymagalibyśmy tego od kryminału. Podobnie z Emmą, choć jej wątek wydaje się doklejony nieco na siłę - mimo ani nie dodaje dynamiki całości, ani nie kończy się w żaden spektakularny sposób i pozostawia wrażenie raczej wypełniacza.
Na minus natomiast wypada całe śledztwo - czyli to, po co sięgamy po kryminały. Największy zarzut, jaki mam do konstrukcji intrygi, to absolutny brak sprawczości śledczych. Wszystkie tropy urywają się gdzies w połowie, jakby Knuti i jego zespół po prostu się nimi nudzili. Natomiast wszystko, co przybliża ich do rozwiązania, dzieje się przypadkiem - ukryte w ciemni odbitki znajduje przypadkiem kto inny, obraz w salonie domku letniskowego, Anders zauważa po dwóch dniach pobytu. Nawet czerwony śledź w postaci kuzyna Fanny podany jest zupełnie od czapy - nagle Knuti dostaje telefon, że ktoś taki istnieje. Jak ustalono, że ma powiązania z oboma ofiarami? Nie wiadomo.
I to chyba największy zarzut. Książka wygląda raczej na szkic, w którym zarysowano ciekawy kształt fabuły, ale zabrakło czasu, albo woli, by wypełnić go sensowną treścią.

Nie czytałem pierwszej części cyklu gotlandzkiego, ale druga sprawia wrażenie, jakby ktoś na szybko chciał powtórzyć sukces.
Niestety, nie wyszło.
Na plus trzeba zaliczyć ciekawie zarysowane postacie, dobrą dynamikę scen i sprawność w opisach sytuacji. Zwłaszcza w przypadku Fanny, autorka ...

Rozwiń

Zwiń

Zaczyna się nawet nieźle. Dialogi nieco drętwe, ale świat przedstawiony - zarówno ten z 1939, jak i 2015, ciekawią. Skąpe opisy i prosty język zdecydowanie nie są wadą, tylko pchają akcję do przodu
Niestety - im dalej, tym gorzej. Każda kolejna postać jest coraz grubiej ciosana - tu nie ma miejsca na żadne odcienie szarości.
Sama intryga szybko rozmija się z jakąkolwiek logiką, a autor musi ratować się kolejnymi Deus ex machina, było ratować co się da.
Szybko przeczytałem, zapomnę jeszcze szybciej - przynajmniej taką mam nadzieję.

Zaczyna się nawet nieźle. Dialogi nieco drętwe, ale świat przedstawiony - zarówno ten z 1939, jak i 2015, ciekawią. Skąpe opisy i prosty język zdecydowanie nie są wadą, tylko pchają akcję do przodu
Niestety - im dalej, tym gorzej. Każda kolejna postać jest coraz grubiej ciosana - tu nie m...

Rozwiń

Zwiń