Morderca bez twarzy

Przeczytałam książkę drugi raz, po kilkuletniej przerwie i przeczytaniu całego cyklu. Teraz, po latach, pierwszy tom oceniam dużo niżej niż wtedy, ale wynika to prawdopodobnie z tego że w między czasie przeczytałam cały cykl książek Jo Nesbo oraz sporo książek osadzonych w bliższej nam rzeczywistości.
Każdy z tomów opiera się o jakiś konkretny problem społeczny, w tym pierwszym spotkaniu z komisarzem jest to imigracja. Kilka lat temu gdy ten temat był dla nas, mieszkających w Polsce obcy, inaczej odebrałam książkę, teraz mając większą wiedzę o sytuacji, szczególnie w krajach skandynawskich, gdy temat ten stał się kontrowersyjny, czytało mi się to zupełnie inaczej.
Książka nie porwała mnie jak za pierwszym razem ale wiem, że kolejne tomy będą coraz ciekawsze więc gorąco polecam nie zniechęcać się po pierwszym tomie.

Przeczytałam książkę drugi raz, po kilkuletniej przerwie i przeczytaniu całego cyklu. Teraz, po latach, pierwszy tom oceniam dużo niżej niż wtedy, ale wynika to prawdopodobnie z tego że w między czasie przeczytałam cały cykl książek Jo Nesbo oraz sporo książek osadzonych w bliższej nam rzeczywistości.
Każdy z tomów opiera się o jakiś konkretny problem społeczny, w tym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałam, ale chyba na tej części skończyłam znajomość z komisarzem Kurtem. Jakoś do mnie nie przemówił. Można poczytać, ale bez rewelacji.

Przeczytałam, ale chyba na tej części skończyłam znajomość z komisarzem Kurtem. Jakoś do mnie nie przemówił. Można poczytać, ale bez rewelacji.

Pokaż mimo to

Ksiązka wciągająca, z ciekawie zarysowaną historią oraz bohaterami. Może nie była wybitna, ale z pewnością zachęca do zapoznania się z kolejnymi przygodami Kurta, co mam zamiar uczynić.

Ksiązka wciągająca, z ciekawie zarysowaną historią oraz bohaterami. Może nie była wybitna, ale z pewnością zachęca do zapoznania się z kolejnymi przygodami Kurta, co mam zamiar uczynić.

Pokaż mimo to

Twórczość Henninga Mankella po pierwszym spotkaniu nie przypadła mi w całości do gustu. Psy z Rygi okazały się dość przeciętną historią, utrzymaną w mało ujmującej aurze. Sądziłam, że druga szansa dla Mankella będzie tylko formalnością i całkowicie daruję sobie lekturę powieści o Komisarzu Wallanderze. Niespodziewanie to nieco zrezygnowane podejście do Mordercy bez twarzy sprawiło, że fabuła jednak wciągnęła…

W szwedzkiej mieścinie na odludziu dochodzi do morderstwa. Sąsiad znajduje przypadkiem zmasakrowane ciało właściciela pobliskiej posesji, a jego żonę w ciężkim stanie trzeba szybko przewieźć do szpitala. Podczas gdy ocalała walczy o życie komisarz Wallander stara się jak najdokładniej prześledzić codzienność zaatakowanego małżeństwa, zrozumieć motywy, które kierowały zabójcami i do tego pogodzić swoje obowiązki zawodowe z problemami w sferze prywatnej, która w znaczącym stopniu wywiera wpływ na prowadzone przez policję śledztwo.

Mankell określany mistrzem szwedzkiego kryminału tworzy historię ponurą, naznaczoną sporą dawką osobistych rozterek komisarza Wallandera, wkomponowując w ten obrazek bestialskie morderstwo na niewinnych ludziach. W dodatku na horyzoncie rysuje się w dość wyraźny sposób problematyka polityki imigracyjnej Szwecji, w kwestii której pojawia się na przestrzeni fabuły kilka komentarzy. Morderca bez twarzy to pierwszy tom o przygodach Inspektora Wallandera, którego autor uczynił głównym bohaterem serii kryminałów.

Z niechęcią sięgnęłam po Mordercę bez twarzy i chyba ten całkowity brak oczekiwań, a może i przekonanie, że niczym autor mnie nie zaskoczy, poskutkowało silnym zaangażowaniem się w fabułę. Śledzenie sprawy, którą rozwiązywał Wallander było równie intrygujące, co obserwowanie poczynań komisarza w jego życiu prywatnym. Po pierwsze, odeszła od niego żona. Po drugie, ma ciężką relację z ojcem. Po trzecie, kontakty z córką też się zmieniają. Więc oprócz prób wytropienia sprawcy przyglądamy się psychologii postaci, a mieszanka ta podana jest w ponurym i szarym krajobrazie szwedzkiej zimy – to ten rodzaj nieprzyjaznej aury, który dosłownie wylewa się spomiędzy stron książki.

Jak wspominałam, wiele z postaci dorzuca w dialogach swoje przemyślenia dotyczące napływu imigrantów na teren Szwecji. To taki wycinek problematyki społecznej, który najlepiej zrozumieją zapewne lokalni odbiorcy twórczości Mankella, a więc Szwedzi. W dodatku akcja toczy się u progu lat 90-tych, co jest dość znacznym skokiem w przeszłość. Komunikacja opiera się tylko telefonach, techniki prowadzenia śledztwa też idą mozolnie i bez udziwnień, najnowszych nowinek czy wielkich baz danych przechowujących informacje na temat rzeszy obywateli. Takie historie mają swój specyficzny urok – mimo iż realia te nie są dla mnie zupełnie nieznane, to jednak z nutką czegoś w rodzaju nostalgii czyta się o „tamtych czasach”.

Akcja nie toczy się szczególnie żwawo, ale nie przeszkadza to w niczym – tak sobie po prostu można z lekturą niespiesznie płynąć. Sprawdzić jeden trop, skreślić lub dopisać podejrzanych, zająć się drugim, trzeci zlecić koledze… Ciężko mówić tu napięciu czy gorączkowym podążaniem za mordercą. To inny typ kryminału, a konkretnie taki, w którym dość dokładnie przyglądamy się sprawie i znajdujemy jeszcze czas na kawę czy dwie między kolejnymi obowiązkami.

Czytałam już Psy z Rygi i mniej więcej pamiętam, jak potoczą się prywatne sprawy Wallandera, ale nie stanowiło to żadnego problemu przy lekturze części poprzedzającej. Najbardziej zaskakujące jest to, że tymi policjantami, którzy od autorów dostają swoje serie zawsze rządzi taki „schemat upadłości”: żona zostawia, jakieś używki się wkradają, rezygnacja przemawia przez tych bohaterów… I jednym to wychodzi, innym mniej. Mankellowi udało się całkiem nieźle, choć też nie wybitnie. Może nie porównałabym Wallandera do Roberta Hunetra (tego od Chrisa Cartera), bo to zupełnie inny typ postaci, ale mogę spokojnie rzec, że bohater Mankella wzbudza więcej sympatii niż taki Harry Hole (ten od Jo Nesbo).

Jakby nie patrzeć, mam zamiar spróbować jeszcze kilku tomów z tej serii. Na pewno potrzebuję czytania wszystkich, ale z chęcią potowarzyszę Wallanderowi przy okazji kolejnych spraw. Trzymać się będę raczej chronologii, bo jednak tło wydarzeń w Mordercy bez twarzy nie pozostawiło mnie obojętną na twórczość Mankella i to te wątki spajają historię komisarza. Podsunęłabym te książki fanom umiarkowanie brutalnych kryminałów, choć nie obraziłabym się, gdyby w kolejnych tomach pojawiło się trochę więcej mrożących krew w żyłach wydarzeń. Ale też ich nie oczekuję.

Twórczość Henninga Mankella po pierwszym spotkaniu nie przypadła mi w całości do gustu. Psy z Rygi okazały się dość przeciętną historią, utrzymaną w mało ujmującej aurze. Sądziłam, że druga szansa dla Mankella będzie tylko formalnością i całkowicie daruję sobie lekturę powieści o Komisarzu Wallanderze. Niespodziewanie to nieco zrezygnowane podejście do Mordercy bez twarzy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest to bardziej powieść sensacyjno-szpiegowska niż klasyczny kryminał. Wszystko obraca się wokół problemów polityczno-ekonomicznych, są to przecież lata tuż po upadku komunizmu, a wschodniosłowiańska mafia szaleje. Jakoś mnie nie zachwyciło. Wolę kryminały z wątkiem obyczajowym, morderstwa oparte na namiętnościach, emocjach.

Jest to bardziej powieść sensacyjno-szpiegowska niż klasyczny kryminał. Wszystko obraca się wokół problemów polityczno-ekonomicznych, są to przecież lata tuż po upadku komunizmu, a wschodniosłowiańska mafia szaleje. Jakoś mnie nie zachwyciło. Wolę kryminały z wątkiem obyczajowym, morderstwa oparte na namiętnościach, emocjach.

Pokaż mimo to

Pierwsze moje spotkanie z twórczością Henninga Mankella. Od dawna przymierzałem się do przeczytania powieści tego Autora, i teraz słowo stało się ciałem. To spotkanie uważam za udane, choć do kilku rzeczy można się przyczepić. Wymieniał ich nie będę bo to raczej marginalne sprawy. Niemniej jednak „Morderca bez twarzy” spełnia wszystkie warunki konspektowego kryminału skandynawskiego – dość mozolne i drobiazgowe, ale nie nudne śledztwo, i oczywiście wątki obyczajowe. Mankell bardzo fajnie wyważył proporcje między tym a tym.
Nie spodobało mi się ciągłe powtarzanie zwrotu ‘Kurt Wallander’, a bywały momenty że na jednej stronie było Kurt Wallander to, Kurt Wallander tamto, Kurt Wallander, Kurt Wallander; po sześć, siedem razy. Ale to raczej przytyk w stronę tłumacza a nie Autora. Ogólnie siedem gwiazdek, lekko naciągniętych, ale jak wspomniałem to mój debiut jeśli chodzi o tego Autora, więc tradycyjnie dostaje u mnie kredyt zaufania.

Pierwsze moje spotkanie z twórczością Henninga Mankella. Od dawna przymierzałem się do przeczytania powieści tego Autora, i teraz słowo stało się ciałem. To spotkanie uważam za udane, choć do kilku rzeczy można się przyczepić. Wymieniał ich nie będę bo to raczej marginalne sprawy. Niemniej jednak „Morderca bez twarzy” spełnia wszystkie warunki konspektowego kryminału...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytało się w porządku, jednak wydanie, które posiadam zawiera dość dużo błędów (zwłaszcza przy dzieleniu i przenoszeniu słów między linijkami) i literówek. Co do samej książki - dość interesująca, choć pod koniec akcja rozwlokła się straszliwie, aż ciężko było się skupić na głównym śledztwie. Samo rozwiązanie sprawy mnie zawiodło. Trochę to dla mnie wyglądało jakby końcówka pisana była na prędce i autor potraktował ją trochę po macoszemu. Na szczęście znaczna część książki jest napisana ciekawie. Z zainteresowaniem poznawałam osobiste przeżycia niektórych bohaterów i myślę, że wkrótce sięgnę po kolejną część serii.

Czytało się w porządku, jednak wydanie, które posiadam zawiera dość dużo błędów (zwłaszcza przy dzieleniu i przenoszeniu słów między linijkami) i literówek. Co do samej książki - dość interesująca, choć pod koniec akcja rozwlokła się straszliwie, aż ciężko było się skupić na głównym śledztwie. Samo rozwiązanie sprawy mnie zawiodło. Trochę to dla mnie wyglądało jakby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsza i jedna z lepszych części cyklu o Kurcie Wallanderze.

Pierwsza i jedna z lepszych części cyklu o Kurcie Wallanderze.

Pokaż mimo to

Zachęcona serialem postanowiłam spotkać się z Wallanderem. Z zadowoleniem mogę stwierdzić, że pierwszy tom mi się spodobał i raczej będę kontynuować tę historię (lub te historie).

Zachęcona serialem postanowiłam spotkać się z Wallanderem. Z zadowoleniem mogę stwierdzić, że pierwszy tom mi się spodobał i raczej będę kontynuować tę historię (lub te historie).

Pokaż mimo to

Klasyk. Kto rozumie Szwedów, ten zrozumie.

Klasyk. Kto rozumie Szwedów, ten zrozumie.

Pokaż mimo to