Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po raz pierwszy przeczytałam tę książkę jakieś trzy lata temu. Teraz, na smutną wiadomość o śmierci autora - sięgnęłam po nią ponownie. To lektura ciężka, czasochłonna, wymagająca niezwykłego skupienia. Często niezrozumiała. Do wielokrotnego czytania, wręcz studiowania. Czy warto się w nią zagłębić? Poniżej zamieszczam link do opinii Leszka Żebrowskiego na temat tej pozycji - niech ona będzie odpowiedzią dla wahających się...

https://www.youtube.com/watch?v=05VkKikOAxg&list=TLPQMTYwNTIwMjMVX-iE7ar-Zg&index=2

Po raz pierwszy przeczytałam tę książkę jakieś trzy lata temu. Teraz, na smutną wiadomość o śmierci autora - sięgnęłam po nią ponownie. To lektura ciężka, czasochłonna, wymagająca niezwykłego skupienia. Często niezrozumiała. Do wielokrotnego czytania, wręcz studiowania. Czy warto się w nią...

Rozwiń Zwiń

Ta cieniutka książeczka to prawdziwe, miniaturowe arcydzieło. a zarazem zaskoczenie dla każdego, kto spodziewa się intelektualnej uczty w stylu "Mistrza i Małgorzaty". Pisane lekkim, dowcipnym językiem opowiadanko, czyta się równie lekko i przyjemnie. Sympatyczny, upersonifikowany psi bohater oraz jego przemyślenia i obserwacje na temat otaczającego świata, a następnie jego przemiana w małą, szkaradną i tępą kanalię, której poczynania śledzi się z uśmiechem i przerażeniem jednocześnie - to prawdziwy majstersztyk humoru, satyry i groteski. Uśmiech jednak trochę przygasa, gdy orientujemy się, że świat zdąża znowu w tym samym kierunku, gdzie szaleni naukowcy pod rękę z propagandzistami i politykami, bez żadnych ograniczeń ponownie zaczynają grzebać w ludzkich mózgach. Już w tej chwili naroiło się Poligrafów Poligrafowiczów w różnych dziedzinach dość sporo, a będzie ich, obawiam się, jeszcze więcej w przyszłości. Niektórzy przyklejają się do dzieł sztuki w muzeach, inni smarują po pomnikach i kościołach wulgarne hasła lub opluwają wszystko co stanowi nasz system wartości od tysiącleci. I to bez ingerencji skalpela! Cóż za szkoda, że nie można ich , jak w książce, unieszkodliwić...

Czytając o przygodach sympatycznego Szarika (już po raz drugi) przed oczami miałam sylwetki bohaterów wykreowane przez twórcę radzieckiej, jeszcze czarno-białej, filmowej adaptacji tego dzieła z 1988r. Polecam każdemu - jest absolutnie perfekcyjna!

Ta cieniutka książeczka to prawdziwe, miniaturowe arcydzieło. a zarazem zaskoczenie dla każdego, kto spodziewa się intelektualnej uczty w stylu "Mistrza i Małgorzaty". Pisane lekkim, dowcipnym językiem opowiadanko, czyta się równie lekko i przyjemnie. Sympatyczny, upersonifikowan...

Rozwiń Zwiń

Szkoda, naprawdę szkoda, że prawa autorskie nie obowiązują wieczyście - uniemożliwiło by to tworzenie jakiś dziwnych kontynuacji, które czasem są tak koszmarnie złe, że nie da się ich czytać (jak np. kontynuacja "Przeminęło z wiatrem") lub co najwyżej takie sobie - jak właśnie "Powrót do Stumilowego Lasu"...

Zawsze kończąc drugi tom "Kubusia" odkładam go z wielkim smutkiem - bo Krzyś dorasta , a zwierzęta odchodzą w nieznane (polecam książkę Christophera Milne: "Poza światem Puchatka" - wybór ze wspomnień puchatkowego Krzysia), z ciekawością, ale i pełna nie najlepszych przeczuć sięgnęłam więc po ciąg dalszy. Nie jest co prawda tak zły jak się spodziewałam, ale gdzie mu tam do oryginału! Cała książka sprawia na mnie jakieś wymuszone wrażenie, brak jej klimatu poprzednich tomów, a miejscami jest po prostu nudna (np. rozdział o meczu krykieta). Z całym szacunkiem, ale wiersze tłumaczone przez pana Rusinka również nawet stanąć sobie przy tych tłumaczonych przez Irenę Tuwim - nie mogą. To samo dotyczy ilustracji. O ile do sylwetek zwierząt nie można się przyczepić - są, jak w oryginale, genialne - to Krzyś narysowany jest po prostu fatalnie. Ten, stworzony przez Sheparda, był prawdziwym portrecikiem małego bohatera, nawet ubrania miał takie jak prawdziwy Krzyś na starych fotografiach. Tutaj mamy paskudną chłopięcą sylwetkę, zupełnie bez wyrazu - jak z kiepskiej animacji. Ech...

Szkoda, naprawdę szkoda, że prawa autorskie nie obowiązują wieczyście - uniemożliwiło by to tworzenie jakiś dziwnych kontynuacji, które czasem są tak koszmarnie złe, że nie da się ich czytać (jak np. kontynuacja "Przeminęło z wiatrem") lub co najwyżej takie sobie - jak właśnie &q...

Rozwiń Zwiń

Dla każdego, kto na bieżąco słucha paryskich korespondencji Piotra Witta - lektura tej książki to będzie prawdziwa przyjemność. Ten sam swobodny, barwny i błyskotliwy styl oraz ogromna wiedza, doprawiona dawką humoru, czasem ironii, udokumentowana źródłami (co w publicystyce, a nawet w niektórych książkach pretendujących do bycia historycznymi nieczęsto się teraz zdarza). Wydarzenia, instytucje i sylwetki wielkich i mniejszych, masa ciekawostek, których na próżno szukać w opracowaniach stricte historycznych sprawia, że kartka po kartce - książkę praktycznie się pożera. Niemcy, Polska, Francja, Pius XII, laicyzacja, socjalizm, służby specjalne, polityka II RP, zakłamywanie historii, Żydzi, Powstanie Warszawskie - długo by jeszcze wymieniać zagadnienia tu poruszone. Istny kalejdoskop! Polecam!

Dla każdego, kto na bieżąco słucha paryskich korespondencji Piotra Witta - lektura tej książki to będzie prawdziwa przyjemność. Ten sam swobodny, barwny i błyskotliwy styl oraz ogromna wiedza, doprawiona dawką humoru, czasem ironii, udokumentowana źródłami (co w publicystyce, a nawet w n...

Rozwiń Zwiń

Ten zbiór kilkudziesięciu krótkich felietonów - to moje pierwsze spotkanie z Janem Maciejewskim i, muszę przyznać, prawdziwa uczta intelektualna.W dodatku do powolnego dawkowania w ciągu wielu wieczorów. Dziesiątki dzieł i twórców jest tu tłem do ciekawych rozważań, w których z przyjemnością się zagłębiłam wyposażona w ołówek i kartkę by wynotować te, które wydadzą mi się szczególnie interesujące. Pozycje znane i nieznane, czasem zupełnie zaskakujące. Któż by podejrzewał, że nie tylko wielcy i ich twórczość mogą być inspiracją do głębokich przemyśleń lecz nawet ktoś taki jak Buka i Hatifnaty ze świata Muminków...
Jedynie część "Portrety" jest mniej udana. Zdecydowanie autora trochę "poniosło" w rozważaniach i stały się one po prostu niezrozumiałe. Ale może to tylko moje odczucia - w końcu myśliciel jest trochę jak poeta - nie każdy go musi rozumieć...

Ten zbiór kilkudziesięciu krótkich felietonów - to moje pierwsze spotkanie z Janem Maciejewskim i, muszę przyznać, prawdziwa uczta intelektualna.W dodatku do powolnego dawkowania w ciągu wielu wieczorów. Dziesiątki dzieł i twórców jest tu tłem do ciekawych rozważań, w których z przyjemnoś...

Rozwiń Zwiń

Ze wszystkich posiadanych przeze mnie albumów Taschen - ten z malarstwem Moneta uważam za najmniej atrakcyjny. Jego czar zupełnie w tym małym formacie nie działa . Małe reprodukcje nie powalają, a zestawienie 6 maciupeńkich obrazów katedry w Rouen na jednaj stronie - to już kompletne nieporozumienie...
Zdecydowanie, zamglone i subtelne dzieła impresjonistów mogą być podziwiane jedynie w muzeach lub, w ostateczności, w wielkoformatowych albumach. Oglądać je w czymś takim jak ten albumik - to jakby oglądać klaser ze znaczkami pocztowymi...

Ze wszystkich posiadanych przeze mnie albumów Taschen - ten z malarstwem Moneta uważam za najmniej atrakcyjny. Jego czar zupełnie w tym małym formacie nie działa . Małe reprodukcje nie powalają, a zestawienie 6 maciupeńkich obrazów katedry w Rouen na jednaj stronie - to już kompletne niep...

Rozwiń Zwiń