Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobrze jest zaliczyć dla odmiany coś dobrego od czasu do czasu :D

Me gusta!

Dobrze jest zaliczyć dla odmiany coś dobrego od czasu do czasu :D

Me gusta!

Słucham audiobooka i zmuszam się, żeby to kontynuować. Nie wiem czy jest to wina tego jak monotonnie czyta Drozda, czy może wina samej powieści. Ale powiem co mi nie leży.

1. Bohater potyka się o rozwiązania. Problem pojawia się w tym samym rozdziale w którym pojawia się rozwiązanie. Wychodzi to strasznie mechanicznie i układa się tak, że nie umiem pozbyć się wrażenia “Boskiej Przychylności” która sprzyja wszystkim w tej powieści.
2. Żaden z problemów nie stanowi problemu na długo. To jest powiązane z poprzednim punktem. Ani razu nie czułem, że będzie sytuacja w której bohaterowie nie dadzą rady albo będą musieli się nagimnastykować, żeby coś wymyślić. Wręcz już z góry zakładam, że wszystko się rozłoży po kościach.
3. Przewidywalne i mało wciągające. O ile pierwszy tom mnie zaskoczył ciekawymi motywami i światem. O tyle w tym tomie jestem już zmęczony wałkowaniem tych samych schematów.
4. Słabe tworzenie świata. Koncept na świat jest zajebisty, ale jego tworzenie przez autora praktycznie nie istnieje. Akcja cały czas toczy się w Białym Pokoju i nie mam w ogóle sceny przed oczami.
5. Chaos w przechodzeniu między scenami. Autor nawet nie zadaje sobie trudu, żeby w dwóch czy trzech zdaniach opisać nową scenerię, co w połączeniu z monotonną narracją Drozda tworzy taki mętlik, że czasem zajmuje mi dobrą chwilę, zanim zdam sobie sprawę, że bohater nie śni o piciu kawy w trakcie bitwy, a zamiast tego scena została urwana i rozpoczęta nowa.
6. Główny bohater mimo, że jest dosyć gburowaty to okazuje się, że ma tak dobre podejście do dzieci, że aż mu proponują aby został nianią… Do tego wszystkiego uczy się w mgnieniu oka i ma pomysły jak wybrnąć z każdej sytuacji.
7. Tutaj też nie jestem pewien czy to wina tego jak czyta Drozda, ale wszystkie postacie są na jedno kopyto. Nie widzę ich w wyobraźni, tylko słyszę imiona i w ten sposób ich identyfikuję.
8. Fabuła nic nie wnosi. Zlepek kilku akcji, które jakby wyciąć pomiędzy tomem 1 a 3 to nie zmieniłoby to w dużej mierze całej historii. Brakuje tutaj struktury i jakiegoś motywu przewodniego, przez co wydaje się to po prostu rozciągnięciem tomu 2 o zbędne motywy, bez których ogólna historia byłaby taka sama.

Nie jestem pewien, czy w ogóle mam ochotę kontynuować tą serię po drugim tomie. O ile pierwszy był czymś nowym, ciekawym i wciągającym. O tyle drugi mnie wymęczył i zniechęcił. Takie nijakie czytadło, bez czegokolwiek zapadającego w pamięci. Podejrzewam, że już za tydzień nie będę pamiętał zbyt wiele z całego tomu. Oceny nie daje jakiejś super niskiej, bo czytałem o wiele gorsze pozycje, a ta choć nie powaliła i trochę znużyła, to mimo wszystko nie zajechała tak jak inne.
Nie umiem tego komukolwiek polecić.

Słucham audiobooka i zmuszam się, żeby to kontynuować. Nie wiem czy jest to wina tego jak monotonnie czyta Drozda, czy może wina samej powieści. Ale powiem co mi nie leży.

1. Bohater potyka się o rozwiązania. Problem pojawia się w tym samym rozdziale w którym pojawia się rozwiązanie. Wychodzi to strasznie mechanicznie i układa się tak, że nie umiem pozbyć się wrażenia...

Zacznę od tego co mi się nie spodobało.

BIAŁY POKÓJ - O ile sam nie jestem fanem przesadnej ekspozycji na temat kolorów liści czy też wnikliwej analizy architektury, każdego z mijanych budynków, to mimo wszystko chciałbym umieć wczuć się w klimat. Tutaj jednak autor praktycznie całkowicie olał opisywanie otoczenia i skupił się na akcji. Ja umiem się do tego dostosować, ale domyślam się, że wielu osobom może to po prostu nie podejść.

CHAOS - Przejścia pomiędzy scenami są na tyle chaotyczne, że wielokrotnie nie zauważałem, jak przechodzili do innej scenerii. Myślę, że ma to związek z powyższym Białym Pokojem, przez który nie wyobrażałem sobie zbyt dobrze otaczającego ich świata.

BOHATEROWIE - Niestety ale każdy bohater jest taki sam jak poprzedni. Nie zapadają w pamięci, bo nie ma między nimi zbyt wielu różnic. A te które są, są tak subtelne, jakby wszyscy bohaterowie byli “grani przez tego samego aktora”. Być może miał na to wpływ fakt, że słuchałem audiobooka, ale wydaje mi się, że po prostu są na jedno kopyto.

Mimo powyższych niedociągnięć i minusów, to muszę powiedzieć, że fabuła jest na tyle wciągająca i na tyle ciekawa, że dało się te “błędy” wybaczyć. Cały czas byłem ciekaw tego co się wydarzy i chciałem sięgać po kolejne rozdziały. Może jest to efektem tego, że ostatnio nie czytałem nic dobrego, ale ogólnie mi się podobało.

Dodatkowym plusem jest klimat powieści i okres historyczny w którym się rozgrywa, a także wątek magii oraz demonów.

Choć szału jakiegoś super nie było, bo bohaterom wszystko przychodziło niezwykle łatwo, to mimo wszystko dobrze się bawiłem i sięgnę po kolejny tom.

Zacznę od tego co mi się nie spodobało.

BIAŁY POKÓJ - O ile sam nie jestem fanem przesadnej ekspozycji na temat kolorów liści czy też wnikliwej analizy architektury, każdego z mijanych budynków, to mimo wszystko chciałbym umieć wczuć się w klimat. Tutaj jednak autor praktycznie całkowicie olał opisywanie otoczenia i skupił się na akcji. Ja umiem się do tego dostosować, ale...