Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Komisarz Robert Kreft nadal nie może pogodzić się z samobójczą śmiercią matki. Wiele wskazuje na to, że morderca sprzed lat wraca i zabija w takich samych schematach, jak wcześniej, a może ma godnego naśladowcę? Pojawiają się nowe ofiary. Ginie również żona Urygi. Śledztwo stawia przed czytelnikiem więcej pytań, niż odpowiedzi.

Finałowa część nie daje czytelnikowi odetchnąć, akcja pędzi w zaskakującym tempie, a oderwanie się od niej nie wchodzi w rachubę. Zbrodnia, po poprzednich częściach tylko bardziej intryguje. Pojawia się tak wiele wątków, że nie można stwierdzić z iloma mordercami możemy mieć do czynienia. Finał jednak zaskakuje, jest niespodziewany, mocny i z przytupem. Dla mnie jak najbardziej satysfakcjonujący.

Nie ma tutaj niepotrzebnych relacji i długich dialogów między bohaterami, wkurzających zabiegów stylistycznych, okrucieństwa czy tony seksu, które w kryminałach pojawiają się nagminnie.

Prosty język książki sprawia, że czyta się ją bardzo szybko. Bolesne emocje i uczucia, które wręcz wylewają się z głównych bohaterow, ich rozterki życiowe i traumatyczne przeżycia udzielają się czytelnikowi. Powieść nie kręci się tylko wokół świetnie rozpisanego morderstwa, ale również w temacie samobójstwa, które odznacza duże piętno na najbliższych. To oni się obwiniają, męczą i szukają powodu tak drastycznych czynów. Wyniszcza ich to.

Książki często mają to do siebie, że im są dłuższe i mają więcej tomów, tym akcja bardziej się ciągnie, męczy i zwalnia. Nie tutaj, wręcz skłaniam się ku temu, że pierwsza część najmniej mi się podobała (jednak nadal bardzo), za to trzecia była najlepsza. Musicie przekonać się sami.

Komisarz Robert Kreft nadal nie może pogodzić się z samobójczą śmiercią matki. Wiele wskazuje na to, że morderca sprzed lat wraca i zabija w takich samych schematach, jak wcześniej, a może ma godnego naśladowcę? Pojawiają się nowe ofiary. Ginie również żona Urygi. Śledztwo stawia przed czytelnikiem więcej pytań, niż odpowiedzi.

Finałowa część nie daje czytelnikowi...

Mamy ciekawych bohaterów, mamy trudną zbrodnię oraz świetnie rozpisaną akcję. Jest to książka, którą czyta się z zapartym tchem, ciężko jest się od niej oderwać. Podobała mi się owiele bardziej, niż "Ślad". Wsiąkłam w historię całą sobą. Akcja pędzi, nie nudzi, co krok zaskakuje i ciekawi. Kryminał idealny.

Książki z reguły czytam wolno, a gdy ciężko jest mi się od czegoś oderwać, to musi być dobre. Ostatnie 80 stron w mojej głowie wyglądało tak: "powiedz mi w końcu co się dzieje, kto za tym stoi, bo nie zniosę więcej życia w tej niewiedzy!!!". To była udręka, coraz więcej niewiadomych, coraz mniej stron i hej, jak to wszystko wyjaśnić? Byłam tak zaciekawiona końcówką, że mnie dosłownie nosiło, ale spoko... po skończeniu książki jest tylko gorzej. Żarski zasiał takie ziarno niewiedzy, że gdyby nie czekał na mnie na półce finał serii, to bym chyba pisała skargi i zażalenia do autora. Serio. Chcę więcej, natychmiast.

Mamy ciekawych bohaterów, mamy trudną zbrodnię oraz świetnie rozpisaną akcję. Jest to książka, którą czyta się z zapartym tchem, ciężko jest się od niej oderwać. Podobała mi się owiele bardziej, niż "Ślad". Wsiąkłam w historię całą sobą. Akcja pędzi, nie nudzi, co krok zaskakuje i ciekawi. Kryminał idealny.

Książki z reguły czytam wolno, a gdy ciężko jest mi się od czegoś...

Cassie - śmiertelniczka, która po samobójczej śmierci siostry bliźniaczki, wyprowadza się wraz z ojcem do starego, opuszczonego od dawna domu. Krążą plotki, że jest on nawiedzony, ale przecież każda plotka ma w sobie coś z prawdy. Dom jest swego rodzaju przejściem do miasta grzechu, cierpienia i przemocy... do samego Piekła. Cassie ma dar, wykorzystując go chce odnaleźć siostrę wśród brudnych i przerażających ulic Mefistopolis.

Na książkę trafiłam przypadkowo. Pobrałam sobie legimi na okres próbny, żeby zobaczyć z czym to się właściwie je. Nigdy nie słuchałam audiobooków, ale z racji, że jechałam do chłopaka na drugi koniec Polski, miałam naprawdę dużo czasu. Miałam ochotę poznać twórczość swoistego mistrza horroru ekstremalnego - Edwarda Lee, ale tylko "Miasto Piekielne" było w formie audio, więc... why not.

Pierwsze wrażenie było świetne, uwielbiam książki pełne brudu, przemocy i wszechobecnej brutalności, dlatego też słuchało mi się "przyjemnie". Historia zapowiadała się ciekawie i mrocznie. Niestety, im dalej w las, tym po prostu gorzej. Historia miała potencjał, ale poszła w złym kierunku. Niektóre rozdziały mnie wynudziły, inne nie miały większego sensu. Końcówka osobiście mnie zawiodła.

Nie jest to książka bardzo zła, ponieważ na początku naprawdę świetnie się bawiłam, ale nie trwało to zbyt długo. Miałam wrażenie jakby niektóre opisy były wepchane na siłę. Irytujący bohaterowie dołożyli swoje. Zawsze wychodzili cało z opresji, a magiczne zaklęcia przewijające się przez całą książkę były urwane z kosmosu. Czytając, odczuwa się wrażenie, jakby cała historia powstawała na bieżąco i nie była do końca przemyślana. Dosłownie wyobrażam to sobie tak - autor siedzi, pojawia się w jego głowie bzdurna myśl, więc zapewne idealnie nada się do książki i warto o niej napisać. Nijak to z niczym nie gra i nie ma w tym większego sensu, ale to nic, nada się. Tjaaa.

Nadal mam ochotę na twórczość tego autora, jest wiele bardziej polecanych i obrzydliwych książek, które są moim must have. Horror ekstremalny nie jest jednak oczywiście lekturą dla wszystkich, a tym bardziej nie dla tych, o słabych żołądkach. Ale jeśli nie macie z tym problemu - czytajcie Edwarda Lee, tylko może niekoniecznie "Miasto Piekielne". Takie podsumowanie będzie najlepsze w tym przypadku.

Cassie - śmiertelniczka, która po samobójczej śmierci siostry bliźniaczki, wyprowadza się wraz z ojcem do starego, opuszczonego od dawna domu. Krążą plotki, że jest on nawiedzony, ale przecież każda plotka ma w sobie coś z prawdy. Dom jest swego rodzaju przejściem do miasta grzechu, cierpienia i przemocy... do samego Piekła. Cassie ma dar, wykorzystując go chce odnaleźć...