Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przemysław Kowalewski zadebiutował na rynku literackim w 2023 roku. Jego pierwsza książka „Kozioł” od razu podbiła moje serce, a później podbił je sam Przemek podczas wywiadów na live. Z zaciekawieniem wyczekuję każdej następnej pozycji, którą wydaje i do tej pory ani razu się nie zawiodłam. Czy „Sierociniec” zmienił moje zdanie na temat autora?

Początkowo planowałam trochę powodzić was za noski podczas tej recenzji. Tylko wiecie co? Nie dam rady. Najnowsza książka autora to pozycja przez którą płynie się niczym prom podczas sztormu. Taranuje czytelnika nadmiarem emocji, których Przemek absolutnie nie zamierza nam oszczędzać z każdym następnym rozdziałem. I być może wraz z zamknięciem ostatniej strony te emocje trochę by opadły, ale nie, bo jest jeszcze posłowie w którym utwierdzamy się w przekonaniu, że autor ponownie bazuje na rzeczywistych historiach. Cały „Sierociniec” to pozycja, która powala na kolana i szokuje aż do ostatniej strony, a później zostaje z nami jeszcze przez kilka następnych dni. Te skrajne emocje, które pojawiają się już na początku trzymają czytelnika do samego końca i nie tak łatwo jest je przetrawić. Ta historia to nie jest pizzka z warzywkami, a ogromna pizza ociekająca tłuszczem posypana ostrymi przyprawami. Tym tłuszczem w „Sierocińcu” jest bezbłędnie oddany klimat lat 70-tych, mocny wątek główny oraz szokujące zakończenie, które wyciśnie z was ostatnie łzy niczym prawdziwa Carolina Reaper. Nie wiem jak inni, którzy mieli okazję zmierzyć się z tą pozycją, ale ja mam ochotę wysłać Przemka na wieczne wakacje podczas których jedyne co będzie musiał to pisać książki. Dla mnie to kolejny majstersztyk spod jego ręki i mam wrażenie, że już nie jest w stanie mnie zawieść. No chyba, że napisze erotyk, bo ja erotyków nie czytam. Ode mnie 10/10.

Przemysław Kowalewski zadebiutował na rynku literackim w 2023 roku. Jego pierwsza książka „Kozioł” od razu podbiła moje serce, a później podbił je sam Przemek podczas wywiadów na live. Z zaciekawieniem wyczekuję każdej następnej pozycji, którą wydaje i do tej pory ani razu się nie zawiodłam. Czy „Sierociniec” zmienił moje zdanie na temat autora?

Początkowo planowałam...

Moi drodzy,
ta recenzja miała pojawić się tutaj z początkiem grudnia. Zawaliłam jednak wszystkie terminy, ponieważ moje życie w ostatnim czasie przypominało właśnie "Ostatni Rajd". Ciągła walka, nieustające zmiany i poza książkowo problemy zdrowotne sprawiły, że nie miałam siły do niczego. Przychodzę więc spóźniona, ale zapewniam was, że warto było poczekać na to co mam wam do powiedzenia.

Let's go!

W "Ostatnim Rajdzie" Michała Podgórskiego, czytelnik wkracza w świat, w którym polityczne intrygi i walka o honor są splecione w pasjonujący oraz emocjonujący sposób. To niezwykle dopracowany debiut, w którym każdy szczegół ma znaczenie, przenosząc czytelnika w świat dzielnych wojowników.

Zaczynając od Dardana, który ewoluuje z lekkomyślnego młodzieńca w nieustraszonego przywódcę na naszych oczach po niezłomną Kaje, która dołączając do grupy wojowników wnosi ze sobą przykład prawdziwie feministycznej, kobiecej siły, determinacji i odwagi. Autor nie zapomniał o tym, że kobiety również kochają fantastykę i często te ciągłe męskie wstawki mogą nas nudzić, a wsadzanie kobiet do kuchni zwyczajnie irytować. Poza kobiecą postacią w napisaną historię Michał wplótł opisy walk, które sprawiają, że nasza wyobraźnia podsuwa nam prawdziwe dźwięki mieczy, okrzyki wojenne, a także odgłosy natury. Nawet jeśli niezbyt interesują Cie wojenne tematy będziesz w stanie sobie to wszystko zwizualizować.

Największym atutem jest to, że nie przytłacza nas nadmierna ilość magii i mrocznych sił. Autor zwyczajnie zachował dobry smak w tym co napisał i dzięki temu nie mamy efektu komizmu, który często spotyka się u początkujących pisarzy z gatunku fantastyki.

W skrócie, "Ostatni Rajd" to debiut, który zasługuje na uznanie, a ja palę się ze wstydu, ponieważ nie byłam na siłach dać wam szybciej cynku, że poza stworzonym przeze mnie challengem również warto sięgnąć po książkę Michała Podgórskiego.

Współpraca reklamowa z @wydawnictwo_novaeres.

Moi drodzy,
ta recenzja miała pojawić się tutaj z początkiem grudnia. Zawaliłam jednak wszystkie terminy, ponieważ moje życie w ostatnim czasie przypominało właśnie "Ostatni Rajd". Ciągła walka, nieustające zmiany i poza książkowo problemy zdrowotne sprawiły, że nie miałam siły do niczego. Przychodzę więc spóźniona, ale zapewniam was, że warto było poczekać na to co mam wam...

"Dziewczyny, które zaginęły" to książka, która mogłaby być wciągającym rollercoasterem emocji, który przenosi czytelnika w odległe zakątki południowozachodniej Anglii, gdzie pozorna idylla miesza się z mrocznymi tajemnicami. Mogłaby być, ale nie jest. Fabuła tej książki co prawda wciąga od pierwszych stron, ale sprawia też, że czytelnik czuje się wymiętolony zbędnymi informacjami już na starcie.
Claire Douglas stworzyła atmosferę pełną napięcia i tajemnicy, która idealnie oddaje duszny klimat małego miasteczka. To miejsce, w którym wszyscy znają wszystkich, a tajemnice czają się za każdym rogiem. Ta atmosfera doskonale oddziałuje na czytelnika, trzymając go w nieustannym napięciu, które co chwilę przerywane jest bezsensownym rozwlekaniem wątków z życia dziennikarki, która ma zamiar stworzyć podcast o wydarzeniach sprzed 20 lat. Te fragmenty o jej historii w zasadzie nie wnosiły nic wartościowego do głównej historii, a dodatkowo były pewnym rozczarowaniem, bo skoro już się pojawiły to mogły poprowadzić nić fabularną z romantycznym wątkiem pomiędzy Jenną, a policjantem Dale w kierunku innego zakończenia. A tak? Czytelnik nie za bardzo wie po co i na co komu to było.
W "Dziewczynach, które zaginęły" nie brakuje zaskakujących zwrotów akcji i emocjonujących momentów, które trzymają czytelnika w niepewności.
Mimo tego dość sporego mankamentu, "Dziewczyny, które zaginęły" to emocjonująca lektura, która wsysa czytelnika w główną fabułę i nie zamierza wypuścić aż do samego końca.. To powieść dla tych, którzy szukają tajemniczych, nie przesadzonych i niezbyt krwawych historii osadzonych w malowniczych, lecz pełnych mrocznych tajemnic miejscach. Oto książka, która na pewno dostarczy im dreszczy emocji!

"Dziewczyny, które zaginęły" to książka, która mogłaby być wciągającym rollercoasterem emocji, który przenosi czytelnika w odległe zakątki południowozachodniej Anglii, gdzie pozorna idylla miesza się z mrocznymi tajemnicami. Mogłaby być, ale nie jest. Fabuła tej książki co prawda wciąga od pierwszych stron, ale sprawia też, że czytelnik czuje się wymiętolony zbędnymi...