Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z bólem serca przyznaję, że ta książka mnie rozczarowała, a pokładałam w niej wielkie nadzieje.

Gdy natrafiłam na Hedy Lamarr, chciałam dowiedzieć się o niej więcej – w końcu kto nie lubi inspirujących kobiet? I tak trafiłam na tę książkę, której zamysł bardzo mi się spodobał.

Przedstawienie innej strony aktorki i piękności z czasów II wojny światowej. Pokazanie, że była kimś więcej. A jednak tego moim zdaniem zabrakło.

Dużo tu o wojnie, dużo jakichś informacji ogólnie o świecie, ludziach współczesnych bohaterce, a jednak mało samej Hedwig. Tak naprawdę nie ma pokazanej sceny, w której faktycznie czujemy tę pasję do wynalazków i początków jej zamiłowania do nich, za mało czegoś, co sprawiłoby, że bliżej poznalibyśmy Hedy, a to w końcu narracja pierwszoosobowa.

Autorka chciała ukazać Hedy Lamarr jako kogoś więcej niż piękną kobietą, a mam wrażenie, że ta książka niewiele zmieniła i niestety nie poruszyła mnie w ogóle, choć jak czytam ogólnie o Hedy Lamarr jest wprost odwrotnie.

Zdecydowanie nie polubiłam się ze stylem pisania autorki. A szkoda, bo pomysł na pisanie o istniejących, inspirujących kobietach naprawdę świetny.

Z bólem serca przyznaję, że ta książka mnie rozczarowała, a pokładałam w niej wielkie nadzieje.

Gdy natrafiłam na Hedy Lamarr, chciałam dowiedzieć się o niej więcej – w końcu kto nie lubi inspirujących kobiet? I tak trafiłam na tę książkę, której zamysł bardzo mi się spodobał.

Przedstawi...

Rozwiń

Zwiń

Jak nie lubuję się w poezji, tak ta spod pióra pani Szymborskiej jak zawsze piękna, niepowtarzalna i chwytająca za serce

Jak nie lubuję się w poezji, tak ta spod pióra pani Szymborskiej jak zawsze piękna, niepowtarzalna i chwytająca za serce

Sięgając po raz pierwszy po książkę Axelsson byłam zachwycona i wiedziałam, że prędzej czy później sięgnę po jej inne książki.

Styl pisania autorki nie zawodzi, miesza się piękno i tajemniczość słowa z dosadnością, przedstawiając historię czterech kobiet. Każda charakterystyczna, inna, których los został ze sobą splątany niczym kołtun. Bohaterki mogą to ignorować, ale zawsze już będą połączone.

Świetnie pokazuje relacje bohaterek, próbę poradzenia sobie z problemami na różne sposoby, postrzeganie tego samego przez cztery osoby. Choć one mogą nie rozumieć swoich, jak i cudzych wyborów i postępowań to my jako czytelnicy mamy na to całościowe spojrzenie.

Książka dobra, choć myślę, że 'Pępowina' podobała mi się dużo bardziej. Zdecydowanie nie jest to moje ostatnie spotkanie z tą autorką.

Sięgając po raz pierwszy po książkę Axelsson byłam zachwycona i wiedziałam, że prędzej czy później sięgnę po jej inne książki.

Styl pisania autorki nie zawodzi, miesza się piękno i tajemniczość słowa z dosadnością, przedstawiając historię czterech kobiet. Każda charakterystyczna, inna, kt...

Rozwiń

Zwiń

Powrót do pióra Mai Lunde jak zawsze udany, choć od jej ostatniej przeczytanej przeze mnie książki minęło naprawdę sporo czasu.

To nie jest przyjemna i lekka książka, raczej dużo tu niepokoju o przyszłość gatunków i planety. Ostatecznie czuć w niej też nadzieję, ale odczuwalna jest dopiero po naprawdę długim, długim czasie.

Wydaję mi się, że akurat ta część najmniej skupia się na zmianach klimatycznych, choć wciąż jest tu tego sporo. Więcej jest tu mowy o skomplikowanych relacjach międzyludzkich, emocjach i myślach. Swoją drogą, bardzo świetnie przedstawionych.

Bardzo podobały mi się listy Isy. Szczególnie jeden, w którym poruszyła temat zmiany klimatycznej. Był tak poruszający i nie daje mi spokoju.

“Może nie pierwszy raz człowiek brnie w przepaść i ciągnie ze sobą mnóstwo innych gatunków. Może to już drugi albo trzeci raz, albo dziesiąty. Za każdym razem, gdy osiągamy pewien poziom rozwoju, zaczynamy przedobrzać, budujemy i niszczymy do oporu. Aż wszystko się kończy. A może nie wszystko, tylko my”.

Bardzo dobra książka i jak zawsze czekam na więcej.

Powrót do pióra Mai Lunde jak zawsze udany, choć od jej ostatniej przeczytanej przeze mnie książki minęło naprawdę sporo czasu.

To nie jest przyjemna i lekka książka, raczej dużo tu niepokoju o przyszłość gatunków i planety. Ostatecznie czuć w niej też nadzieję, ale odczuwalna jest dopier...

Rozwiń

Zwiń

Koźlaczki nigdy nie zawodzą

Koźlaczki nigdy nie zawodzą

Tak naprawdę poznajemy czworo, nie trzech, młodych ludzi wywodzących się z różnych środowisk, z różnymi historiami. Każdy z trochę innymi motywacjami, a połączyła ich wojna i zatonięcie Wilhelma Gustloffa.

Miałam duże oczekiwania, widząc tyle zachwytów, a sama po opisie stworzyłam sobie pewną wizję tej książki. Przez większość czasu byłam negatywnie nastawiona, ale ostatecznie końcówka wybroniła.

Już na początku zauważyłam ogrom spostrzeżeń, że ktoś jest ładny/przystojny. Rozumiem użyć tego raz czy dwa, ale za piątym razem było to męczące i aż musiałam się upewnić, że nie sięgnęłam po książkę z działu romanse. No po prostu nie mogę uwierzyć, że ktokolwiek w obliczu wojny i takiej tragedii jak zatonięcie jest w stanie tak często myśleć o czyjejś urodzie.

Podobała mi się relacja trzewikowego poety oraz małego wędrowca. Bardzo ciepła, dająca nadzieję.

Czytało mi się ją szybko i ciężko było mi się od niej oderwać, mimo że momentami mnie irytowała. Pomysł naprawdę dobry, bo wcześniej nie słyszałam o tej katastrofie. Autorka świetnie pokazała, że ofiary wojny były po obu stronach, a nic nie jest czarno-białe.

Tak naprawdę poznajemy czworo, nie trzech, młodych ludzi wywodzących się z różnych środowisk, z różnymi historiami. Każdy z trochę innymi motywacjami, a połączyła ich wojna i zatonięcie Wilhelma Gustloffa.

Miałam duże oczekiwania, widząc tyle zachwytów, a sama po opisie stworzyłam sobie p...

Rozwiń

Zwiń

O, wow, cóż to była za biografia. Nie tylko opatrzona pięknymi zdjęciami, ale i cudownymi, ważnymi słowami. Nie zliczę, ile łez wylałam.
Sean przedstawił Audrey w naprawdę piękny, elegancki sposób. Ukazał tę część Audrey, którą on sam znał jako syn. Audrey Hepburn to nie tylko aktorka i ikona piękna i popkultury, ale cudowna mama, działaczka i wyjątkowa w swej prostocie i elegancji osoba.
Myślę, że to jedna z najlepszych biografii, jaką przeczytałam, bo napisana przez bliską osobę, która nie skupiała się na sensacjach i karierze, a na przedstawieniu prawdziwej Audrey.

O, wow, cóż to była za biografia. Nie tylko opatrzona pięknymi zdjęciami, ale i cudownymi, ważnymi słowami. Nie zliczę, ile łez wylałam.
Sean przedstawił Audrey w naprawdę piękny, elegancki sposób. Ukazał tę część Audrey, którą on sam znał jako syn. Audrey Hepburn to nie tylko aktorka i ik...

Rozwiń

Zwiń